this is our woodstock

Άι και μ' έστελνε η μάνα μου μικρή στο χορευτικό να μάθω καλαματιανό. Μπουρδουκλώθηκα σε μια πρόβα, έπεσα κάτω, γελούσαν όλα τα άλλα παιδάκια μαζί μου και δεν ξαναπήγα. Άι και μ' έπερναν στα γλέντια γάμων και ήθελαν να χορέψω με κλαρίνο, λύρα και δεν συμμαζεύεται, ενώ εγώ κόντευα να ξεράσω -όχι από το φαί, αν και τρώω πολύ- αλλά από την αηδία.

Άι και πήγα να δω την πρόβα της μαμάς στον τοπικό πολιτιστικό σύλλογο με το καλλιτεχνικό σχήμα 'Λού'δια' (λουλούδια) και το γνωστό άσμα 'Ιμίς τουν Μάι τουν ξέρουμι που ίνι σκανδαλιάρης'. Άι κι μ' έντυσαν κι μένα 'λού'δι' κι μ' είπαν μην γκρινιάζ'ς , να βγεις καλά στη φωτογραφία. Άι και μου εξήγησαν αυτή είναι η παράδοση μας. Ντόπια, δίπλα στη Σοuρδία, κι όμως όχι Σοuρδία. Βλάχικα, ποντιακά, νησιώτικα (why ever?), ηπειρωτικα, κτλ κτλ σε ένα συνονθύλευμα που σιχάθηκα από πολλή μικρή και απαρνήθηκα πεισματικά.

Άιντε και μετά στα σχολικά χρόνια βρέθηκα Θεσσαλονίκη. Άιντε και επειδή μορφώθηκα λίγο παραπάνω μ'έπιασαν οι τύψεις που δεν έχω ασπαστεί την παράδοση και μπήκα στο χορευτικό του σχολείου. Αυτά τα νησιώτικα πια και τα καλαματιανά, μεγάλη πέραση στη Θεσ/νίκη. Ξεγράφτηκα. Μεγαλώσαμε κι άλλο. Πήγαμε στα μπουζούκια και η ναυτία που ένοιωθα όταν έβλεπα όλες τις φίλες να ψευτοχορεύουν τσιφτετέλι δεν έφευγε. Δεν ξαναπήγα.

Καλαματιανό έμαθα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού για μία και μόνο παράσταση. Την επόμενη χρονιά τους έπεισα να παρουσιάσουμε κανέναν κρητικό χορό και έβγαλα τα βήματα του πεντοζάλη απο μια ταινία, δεν θυμάμαι ποια, αλλά μια μέρα πριν την παράσταση με πήγαν στο νοσοκομείο με σοβαρό πρόβλημα στο γόνατο, από τον πολύ πεντοζάλη, και είδα την παράσταση θεατής, μπουκωμένη στα αντιβιοτικά. Δεν ξανασχολήθηκα με κρητικά/ποντιακά. Πρόβλημα στο γόνατο έχω ακόμα.

Αν χόρευα ποτέ θα ήταν σε κανένα rave party, ήταν και της μόδας τότε, κάλυπτε τις ανάγκες μου για χορό μια χαρά. Μουσικά, μάλλον δεν κάλυπτε και πολλά. Μουσικά όμως είχαμε τις συναυλίες. Τα concerts, τα gigs, τα live...όπως και να λεγόταν ήταν εγγυημένη διασκέδαση. Καμιά φορά και πόρωση.

Ο χορός είχε μπει στην άκρη και φάνηκε με την επιστροφή στην ημεδαπή. Κουτούκια, ρεμπέτικα, ρετσίνα, παντρεμένοι να σου την πέφτουν και η εμπειρία ολοκληρώθηκε κάπου εκεί. Χωρίς χορό.

Μετά γίναμε όλοι gourmet. Πήγαμε να μάθουμε ταγκό, σάλσα, τσα τσα, βαλς.... Και χιπ-χοπ, παρακαλώ. Και μέσα στην ευεξία της πολυπολιτισμικότητας, ονειρευτήκαμε να βρεθούμε και στην Κούβα μια μέρα, να βγάλουμε φωτογραφίες εκείνους τους παλιούς μουσικούς, με τα πανέμορφα και ευγενικά πρόσωπα και να είμαστε και εμείς μέσα στη φωτογραφία. Και να γίνουν όλα αυτά γρήγορα. Να ασπαστούμε μια και δύο και όλες τις παραδόσεις μέσα σε μια νεότητα μόνο. Μην σώσει και πεθάνει ο Κάστρο και εμείς δεν έχουμε πάει ακόμα.

Καμιά βόλτα έξω και αν κανένα μπαράκι είχε disco party, μπορεί να χόρευε κανένας και οι άλλοι να τον κοιτούσαν. Πως να χορέψεις αν δεν πιεις μερικά υποβρύχια πρώτα? Και επειδή το αλκοόλ δεν τραβούσε για πολύ, και το peer pressure άρχισε να ξεθωριάζει κάπως, έστω και λίγο, κλείσιμο σπίτι με τα mp3 μας και τις adsl μας, να ακούμε τη μουσική που θέλουμε και να ονειρευόμαστε πότε και που θα την χορέψουμε.

Ευτυχώς αρχίσαμε να δουλεύουμε και είχαμε λίγα χρήματα παραπάνω. Το Roskilde έγινε πιο κοντινό. Το ΕΧΙΤ επίσης. Και κάτι φεστιβάλ σε Ζάμπια, πχ. Τί να κάνεις, αν κάθεσαι συνέχεια μέσα, σου φτάνουν για να πας. Είναι και οι σούρδικες Απόκριες μια φορά το χρόνο τουλάχιστον το ξεγλεντάμε.

Καλή φάση, ε? Τί καλή φάση ρε σεις? Suffocated μου κάνει.

Όποιος διαβάζει το βλογ έχει μάλλον αντιληφθεί και το suffocated και το frustrated σε προηγούμενα ποστ. Ίσως το βλογ αυτό δεν υπάρχει για κανέναν άλλο λόγο, παρά για να βάλω σε μια σειρά κάποιες σκέψεις, βασικές, τί θέλω, πού μου αρέσει, κτλ. Futile. And too late. Καλά καλά ελληνικά μόνο δεν μπορώ να γράψω. Άρχισα με χωριάτικα, συνέχισα με εχμμ κανονικά ελληνικά και τσουπ τώρα και τα αγγλικά. Che altro? Que? ??? Was ktl ktl

Κάποια ευλογημένη στιγμή στη ζωή σου (πότε?) καταλαβαίνεις ότι είσαι άρρηκτα δεμένος με τον τόπο σου. Και ότι όσο πιο πολύ ταξιδεύεις, τόσο καλύτερα τον μαθαίνεις και τον αγαπάς. Γι΄αυτό ίσως να μ' ενοχλεί το ψευτοτσιφτετέλι, το ντε και καλά μάθε καλαματιανό, η σημαία με το γαλάζιο της θάλασσας και το λευκό του αφρού των κυμάτων που είχα αναφέρει σε άλλο ποστ. Δεν είναι ότι δεν μ' ενοχλούν, αλλά δεν νοιώθω (και όχι δεν νομίζω, γιατί νομίζω) ότι με αφορούν.

Βουνά, θάλασσα πουθενά, μικρό καλοκαίρι, η γλώσσα η ελληνική και άπλετη ευχέρεια με την σλαβική...και λίμνες, πανέμορφες λίμνες και το κρύο αρκετό να σε αναζοωγονεί, όχι να σε παγώνει...και άπλετη κρεατοφαγία, και μαύρο κρασί, βαρύ, ξυνό, να χτυπάει στο κεφάλι, αυτό που τα περιοδικά αποκαλούν 'αρρενωπό'...και ένα δάσος από χάλκινα να παίζει μέρα νύχτα, να σε ξεκουφαίνει...και γύφτοι, και εμείς οι βαλκάνιοι και βαλκανικοί (άξεστοι, βαριοί, μισαλλόδοξοι, φανατικοί) τελικά να γλεντάμε όλοι μαζί......this is as much greek as i can feel...και ακόμη παραπάνω, this is my paradise. Almost.

Hajde. Και καταλήξαμε κάπου. Ότι μας αρέσει το βαλκάνιο. Που να αρχίσουμε να αναλύουμε την χρήση του όρου. Απευθυνθείτε εδώ. Πόσο μάλλον την ωμή πραγματικότητα. Εδώ.

Για τους πιστούς της τέχνης όμως και της ζωής, το ξέρω ότι θα δείτε και αυτήν την ταινία-ντοκυμαντέρ. Το trailer είναι απίθανο.

Guča - synopsis

The setting is rural Serbia. 200,000 people invade the sleepy village of Guča for a week of music, drinking, dancing, and utter madness - all to the sound of Serbian/Roma gypsy trumpet bands, competing against one another like wild-eyed Mexicans in a stand off.

The film centres around the ambitions of two young trumpet players in their quest to win 'The Golden Trumpet'.

If you enjoyed the opening scenes of the 1992 Cannes film festival winner 'Underground', then you will love this documentary. Guča - Serbia's most famous provincial music festival - is finally brought to life in this brilliantly executed documentary.

But the real magic lies in the host of eccentric and entertaining locals who appear throughout: bellydancers, comic barbers and an extremely bizarre family on a hill.

Crack open the nearest drink you can find and prepare to be entertained...

Μέχρι και αυτή η ξανθιά ξενέρωτη μοντέλα, ανίψι του γνωστού κωμικού, πήγε. Εμείς δεν θα πάμε?