people watching

Μπορώ να κάθομαι ώρες ολόκληρες και να χαζεύω τον κόσμο. Αδιάκριτα πολλές φορές και όταν το καταλαβαίνουν κάποιοι και δείξουν να ενοχλούνται, προσπαθώ να χαμογελάσω ευγενικά και γυρίζω το κεφάλι όσο πιο γρήγορα γίνεται αλλού. Θα πρέπει να δείχνει αστείο μερικές φορές. Γιατί γυρίζοντας το κεφάλι θα πέσει το βλέμμα σε κάποιον άλλον και θα μείνει εκεί και πάλι τα ίδια. Και επειδή ο προηγούμενος που κοιτούσα μάλλον με κοιτάει ακόμα για να δει τι στο καλό κοιτάω και έχει αρχίσει να με κοιτάει και αυτός που τώρα κοιτάω, χαμηλώνω το κεφάλι και ότι βρω μπροστά μου, κινητό, πετραδάκι στο δρόμο, κτλ γίνεται αντικείμενο άξιο ευλαβικής προσοχής και παρατήρησης. Δεν είναι ότι το κάνω σκόπιμα. Απλά πέφτει το μάτι εκεί. Όχι για κάποιο συγκεκριμμένο λόγο. Ντύσιμο, χαρακτηριστικά προσώπου, κτλ δεν καταγράφονται στο μυαλό, τουλάχιστον όχι στη λεπτομέρεια τους. Ο τρόπος που κάθονται ή απλά στέκονται, αν φαίνονται αγχωμένοι, χαλαροί, χαρούμενοι, στον κόσμο τους, αυτά μάλλον μου τραβάνε την προσοχή. Και για κάποιο περίεργο λόγο δεν απασχολεί το μυαλό μου το τι μπορεί να κάνουν γενικώς στη ζωή τους, δεν κατασκευάζω σενάρια. Πού μπορεί να πηγαίνουν, ποιόν περιμένουν, από πού είναι, δεν έχω ιδέα και δεν μ' ενδιαφέρει να φανταστώ. Τυχαίνει απλώς να βρίσκονται εκεί εκείνη τη στιγμή και είναι κάπως, κάπως σε σχέση με το περιβάλλον τους, αποκομμένοι ή μέσα σ'αυτό, άνετοι ή αδιάφοροι ή totally self-conscious. Με παρέα ή μόνοι. Σκηνές από δανέζικη ταινία. Δεν υπάρχει το πριν και το μετά, μόνο το τώρα, και soundtrack δεν είναι αυτό που παίζει στο ipod αλλά η βοή του κόσμου γύρω, η μουσική που ακούγεται από κάποιο μαγαζί, η συζήτηση των διπλανών, που μπορεί πολύ άνετα να δίνει μια άλλη σημασία σε αυτό που βλέπεις. Και όχι μόνο σύμφωνα με αυτά που λένε αλλά και ο τόνος της φωνής τους, ο τρόπος που το λένε, η προφορά τους, οι παύσεις που διαλέγουν να κάνουν. Το χρώμα. Όλα τα χρώματα και οι σκιές γύρω, ειδικά αργά το απόγευμα που αλλάζουν και λίγο πιο γρήγορα και γίνονται και λίγο πιο έντονα. Και μπαίνουν όλοι στη σκηνή, ο από πίσω που περνάει βιαστικός, η μικρή που παίζει παραδίπλα, το μυρμήγκι που προσπαθεί να σκαρφαλώσει επάνω μου καθώς κάθομαι στο πεζούλι. Και η μυρωδιά της θάλασσας, του βουνού, της βροχής, η μούχλα της ομίχλης, το γρασίδι, το καυσαέριο, η άνοιξη, η ζέστη ξανά του απογευματινού ηλιου -όλα αυτά δεν μπορούν να λείπουν από την δικιά μου ταινία. Βλέπω έναν ηλικιωμένο να περπατάει, λίγο σκυφτός και λίγο αργά, υπομονετικά μέσα στην κίνηση, χαμογελαστός στην βόλτα του, ζαρωμένο πρόσωπο και δεν μπορώ παρά να χαζέψω την εικόνα του. Τα κοριτσάκια που βγήκαν βόλτα, να χαχανίζουν, να μιλάνε και να κοιτάζουν μπροστά, πίσω, δεξιά, αριστερά, και πάλι να σκύβουν μεταξύ τους για να σχολιάσουν δέκα ακόμη πράγματα in one second και να γελάνε πάλι. Όλοι και όλα, ταινία και μάλιστα από τις αγαπημένες. Και όπως και στα όνειρα, έτσι και εκεί, καθώς κάθομαι χαλαρή ξετρυπώνουν στο μυαλό μου άσχετες εικόνες που τυπώθηκαν στο μυαλό κάποια στιγμή και απλά εμφανίστηκαν τώρα. Να είμαστε στο παρτυ το προηγούμενο βράδυ και να ακούω έξω για πρώτη φορά μετά από χρόνια το I against I - Mos dEf & Massive Attack. Και ένας τύπος στη γωνία να φαίνεται το ίδιο ενθουσιασμένος με μένα που συμβαίνει αυτό. Και να το εκφράζει με τον ίδιο τροπο. Σκύβει λίγο το κεφάλι, το κουνάει ελάχιστα ρυθμικά και ίσως και να χαμογελάει. Ηρεμεί. Κάθομαι σε ένα πεζούλι, πολύ κόσμος γύρω. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν χρειάζεται να βάλω γυαλιά ηλίου. Απόγευμα αλλά κάθομαι φάτσα στον ήλιο. Όχι δεν χρειάζεται γυαλιά. Βιαστικοί κάποιοι που βγαίνουν από τον σταθμό, πολλοί αυτοί που απολαμβάνουν την βόλτα τους και τον καλό καιρό, πίσω μου δύο μετανάστες βγαίνουν φωτογραφία με φόντο την Ακρόπολη, φωτογραφική μιας χρήσης, χαμόγελο αισιόδοξο oh shining so bright. Καθώς ακουμπώ τα χέρια μου πίσω, το γρασίδι είναι λίγο ξερό. Κοιτάζω δεξιά στο πεζούλι, μια κοπέλα έρχεται και κάθεται, μόνη της κι αυτή. Για κάποιο λόγο, όταν κάποιος κάθεται μόνος γίνεται πιο ενδιαφέρουσα η παρατήρηση. Συνοδευόμενοι μπαίνουν σε κάποια συμπεριφορά ανάλογα με τους άλλους. Μόνοι είναι πιο εκτεθιμένοι. Είναι σαν το ενδιαφέρον που βρίσκεις στις σιωπές των ανθρώπων και όχι σε αυτά που λένε. Σκέφτομαι ότι όταν περιμένω κάποιον να έρθει πραγματικά δεν προσέχω ποτέ αν θα αργήσουν γιατί ξεχνιέμαι περιμένοντας. Κοιτάζω πάλι την διπλανή κοπέλα, τον τρόπο που κάθεται, μια άνεση που φαίνεται να έχει στο να κάνει ακριβώς αυτό, να κάθεται μόνη μέσα στον κόσμο και μάλλον και αυτή να περιμένει κάποιον να έρθει και μάλλον και αυτήν δεν την πειράζει να περιμένει. Νομίζω μου θυμίζει την Έλλη, παρόμοια χαρακτηριστικά, ίδιο αέρα. Something quiet but also definite. Δεν μπορώ να το προσδιορίσω, πιο πέρα μια άλλη κοπέλα που περίμενε, στην τσίτα, λίγο ανυπόμονη να κοιτάζει δεξιά-αριστερά, ήρθε ο φίλος της επιτέλους και αρχίζει κάτι να του λέει γρήγορα, φαίνεται λίγο ανακουφισμένη που δεν χρειάζεται να περιμένει άλλο, τον πιάνει από το μπράτσο, τον τραβάει κάπου μέσα στον κόσμο. Ναι, η διπλανή είναι μάλλον η αντίθετη εικόνα της. Παράλληλα τελειώνω το μήνυμα που γράφω στο κινητό και το στέλνω. Μόνο ελάχιστα δευτερόλεπτα αργότερα μου περνάει από το μυαλό να κοιτάξω αν ήταν η διπλανή που παρέλαβε το μήνυμα αλλά μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα το πήρε οπότε παίρνει τηλέφωνο, την κοιτάζω πάλι μόνο τη στιγμή που παίρνει τηλέφωνο. Σε μένα που είμαι δίπλα. Nice one.