20070727

OFF
ή τουλάχιστον σε υπολειτουργία, όχι ότι πήρα άδεια ακόμα, αλλά να μερικές μέρες εδώ, μερικές εκεί, γιατί δεν λέει, αύγουστος ήρθε, όλοι την έχουν κάνει, και αχ σε λίγες ώρες θα είμαι στην πιο όμορφη παραλία, όλοι έχουμε μία, ε?, γιατί δεν είμαστε για τίποτα άλλο, στο γραφείο σαν ζόμπι περιφερόμαστε, οι καταραμένοι, σπίτι δεν κάθεσαι, φούρνος, να βραδιάσει λίγο να δροσίσει, παγωτά, καρπούζι, κτλ, και πάλι δεν παλεύεται, μπίρες?, δεν ξέρω, μουσική συνέχεια πάντως, εγώ, εσύ, οι άλλοι, οι παράλλοι, χίλιοι δυό, το μπαλκόνι το έχω κάνει πισίνα, αλλά το νερό εξατμίζεται σε ντε τε...ναι ντε, στεγνώνουν και το ρούχα σε ντε τε, αλλά τώρα δεν θα καθυστερήσω, ένας μικρός σάκος μόνο και φτάνει, κάναμε πόσα κάναμε και πάλι δεν μας φτάνει αυτό το καλοκαίρι, τρέξαμε σε παραλίες, βουνά, πόλεις του εξωτερικού και τώρα ξανά παραλία και ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΤΑΝΕΙ λέω, και δεν έχω άλλο όρεξη να τρέχω, στην παραλία θα μείνω, μπλουμ, κακά και νάνι ή κάπως έτσι, ποιά παραλία δηλαδή, αφού λέμε θα πάμε και στην γκούτσα και μετά πάλι παραλία, δηλαδή λέω ότι δεν θέλω τρέξιμο αλλά πως γίνεται και ξεσηκώνομαι πάλι, μυστήριο πράμα, δεν έχει σημασία, έτσι ή αλλιώς, καλοκαίρι ΦΟΥΛ, και διασκορπισμένοι εδώ κι εκεί, και το μυαλό σκόρπιο επίσης, και άουτς ένα μικρό πράμα με πειράζει, πολύ μικρό και το βάζω στο πίσω μέρος του μυαλού μου κι αυτό, ξέρεις εσύ που δεν θα το διαβάσεις μάλλον ποιό είναι αυτό, ότι κάτι μου χρωστάς, ε λοιπόν, το σκέφτηκα από εδώ, το σκέφτηκα από εκεί, και το αποφάσισα....ΧΑΡΙΣΜΕΝΑ μωρέ, δεν μου χρωστάς τίποτα, και έτσι καλύτερα κιόλας, δεν περιμένω τίτποα, κτλ, τι πλάκα που έχει, απαλλάσεις κάποιον από το χρέος του και νοιώθεις εσύ αυτός που είναι ελεύθερος. Ο άλλος? Ο άλλος ναι προβληματίζεται. Ε μωρέ προβληματίσου κι εσύ λίγο, τι να κάνουμε, όλο εμείς θα προβληματιζόμαστε? Τώρα που θυμήθηκες να προβληματιστείς με γειά σου και χαρά σου, εγώ έχω ένα ακόμη καλοκαίρι μου φαίενται μπροστά μου και συνεχίζω. Τί ένα. Ένα σωρό καλοκαίρια, μέσα σε ένα. Και πάω από το ένα στο αλλο. Αχόρταγα. Only when I lose myself that ...ktl ktl. Τέτοια όρεξη ποιός θα το περίμενε, όλα ένα κλικ όταν καταλάβεις πόσο απλά είναι τα πράγματα, κλικ εδώ, κλικ εκεί και ξαφνικά δεν υπάρχει πια η θολούρα. Και στην επόμενη βουτιά, το νερό θα ξεπλύνει και ότι έχει απομείνει.
...
καλές βουτιές λοιπόν!! κλικ :-)

20070722

inferno

hace un calor...que calor



σαλαμάρα...como se dice σουρδαμάρα ένα πράγμα
hajde hajde
βουρρρρ
ω ρε βαράει η ζέστη λέμε...βαράει



λοοοοοοβ δεμ

20070718

waiting

Καλύτερα με παρέα, παρά μόνος. Κι ας είναι όλοι κομμάτια.

20070717

earthquake

Δίπλα μου στον καναπέ καθόταν η αδερφή μου και βλέπαμε τηλεόραση. Γύρισα να της πω να μην κουνάει το πόδι έτσι νευρικά και καθώς γύριζα το κεφάλι ένοιωσα να ζαλίζομαι κάπως, ενώ και τα ντουλάπια έτριζαν...ποια ντουλάπια δηλαδή, τα πάντα έτριζαν. Ωχ, άντε πάλι, είπαμε και αφού μπήκαμε για το τυπικό κάτω από το τραπέζι, πήγαμε να πάρουμε την γιαγιά να την βγάλουμε έξω. Να δω τώρα ποιός θα κοιμηθεί απόψε. Και που. Και πόσα Richter θα είναι, κτλ κτλ.

-----
and first report

-----
second update - 5.4 magnitude

-----
απορία...sleep inside or outside?

-----
θυμήθηκε ο καθένας που ήταν το '95

-----
πάντως το πιο ...eerie...στοιχείο ενός σεισμού είναι ο θόρυβος, όχι των πραγμάτων τριγύρω που τρίζουν, αλλά της βοής που ακούγεται από βαθειά μέσα στη γη....μπρρρρ :-)

20070709

Καμιά φορά, όταν νομίζω ότι δεν βγαίνει άκρη, κοιτάζω την επάνω φωτογραφία, για να θυμηθώ πως ήταν εκείνο το καλοκαίρι και ξαφνικά μια μέρα ξαναζώ την επάνω φωτογραφία, αλλά είναι όλα ακόμη πιο ωραία, και ακόμη πιο ονειρικά. Μπορεί επειδή είμαι με κάποιον που σημαίνει πολλά. Ή μπορεί επειδή ανακαλύπτω εκείνη ακριβώς τη στιγμή ότι κάποιος σημαίνει πολλά. Για μια στιγμή ίσως και όσο κρατήσει κι αυτήν. Κι όμως δεν βάζω φωτογραφία από τότε. In fact, δεν τις κοιτάζω καν. Τις αποφεύγω. Καταλαβαίνω απλώς ότι ακόμη και σε ένα άκρως προσωπικό βλογ, ημερολόγιο ή οτιδήποτε, θα μιλήσω για άτομα και καταστάσεις ειλικρινά, μόνο αφού περάσει πολύς καιρός. Δεν ξέρω αν αυτό λέει κάτι για την ειλικρίνεια απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό. Ή αν είναι ένας φόβος ή πρέπει να ξορκίσω κάτι. Πολλές φορές με θεώρησα ύποπτη για μικροψυχία. Όχι ότι είμαι, αλλά ότι ίσως αυτό δείχνω. Και δεν υπάρχει χρόνος για μικροψυχίες. Άλλες φορές με θεώρησα το αντίθετο. Ότι έπεσα με τα μούτρα. Αλλά όταν το έγραψα εδώ είχε περάσει, ήταν κάτι μακρινό, μπορούσα να γυρίσω να το κοιτάξω και ναι να γράψω γι αυτό. Τώρα δεν μπορώ. Οπότε όποιος έρχεται και διαβάζει αν βλέπει μόνο άσχετες φωτογραφίες ή άσχετες λέξεις, ας δείξει κατανοήση. Κατά κάποιον τρόπο, δεν είμαι εδώ. Down the road και μετά από ποιος ξέρει πόσους μήνες, όλες αυτές οι ασυναρτησίες θα γίνουν ένα καλό ποστ. Από τις χειρότερες στιγμές μου και από τις καλύτερες, θα βγει ένα ποστ δηλαδή κάποια στιγμή. And for the strangest reason ever I cross my fingers that this will not happen. Not for a long time, at least.