what cheer?

Τρώγαμε πρωινό και ο Νορβηγός μας έλεγε την ιστορία των χάλκινων, πως ξεκίνησαν δηλαδή από τον Α' Παγκόσμιο και πως εξελίχθηκαν μετά σε αυτό που είναι τώρα. Νυσταγμένη, ξενυχτισμένη, κουρασμένη λίγο άκουγα, περισσότερο έτρωγα αλλά είχα μείνει έκπληκτη με το πόσα ξέρει. Σιγοσφύριξε ένα τραγούδι κάποια στιγμή και σήκωσα το κεφάλι, μα αυτό ήταν καταπληκτικό, και η επιλογή του σκοπού αλλά και η ακρίβεια εκτέλεσης. Very nice, του χαμογέλασα. Ε ναι, δεν θα θα πρέπει να είναι άσχετος, σκέφτηκα. 'Τους Αμερικανούς τους είδατε χθες?', ρώτησε ο Βόσνιος. Όλοι στο τραπέζι έγνεψαν 'ω ναι' συνοδευόμενο από διάφορα επιφωνήματα ενθουσιασμού. 'Δεν θα το περίμενα ότι υπάρχει τέτοια αμερικάνικη μπάντα', σχολίασε η Καλιφορνέζα-που-μένει-στην-Κύπρο-χρόνια, 'δεν είναι συνηθισμένο'. Α ναι, της είπε ο Νορβηγός, αν ήταν δεν θα είχατε πρόεδρο τον Bush τώρα, έτσι πάει. 'Υπάρχει ελπίδα τότε', απάντησε η Καλιφορνέζα. Με ρωτάει μετά ο Νορβηγός αν στα δικά μας χάλκινα παίζουν γυναίκες. Μπα, του λέω, μόνο τελευταία έχω δει μια-δυο. Δεν βλέπεις τους Αμερικανούς, μου λέει, αυτοί είχαν 3 φύλα στη μπάντα. Χαμογελάω, είναι θεός, σκέφτομαι.

Αρκετές ώρες πριν, τους Αμερικανούς τους είχαμε πετύχει να παίζουν στη σκηνή. Το χειροκρότημα δεν σταματούσε στο τέλος. Και βρισκόμαστε σχεδόν στο ενδιάμεσο Πρίστινας-Σαράγεβο, οκ? (Παράλληλη, ίσως αντίθετη σκηνή, πέρσυ στο EXIT όταν ο Morrisey έφτασε στον στίχο 'and if the usa doesn t bomb you' και ο χαμός από κάτω.) Συνέχιζαν να παίζουν στο δρόμο οι Αμερικανοί, ο κόσμος τους κυνηγούσε, τους εκλιπαρούσε να συνεχίσουν. Και δεν μας απογοήτευσαν. Το βιντεάκι είναι ότι πρόλαβα να τραβήξω όσο ήταν στην σκηνή. Έχουν και σελίδα, αλλά νομίζω το καλύτερο είναι να τους δει κανείς να παίζουν όχι απλώς live αλλά έξω στον δρόμο. Είναι τρελοί. Από παλιό τους ποστ: Join our campaign to shock and awe. Our schedule for the spring and summer is filling up, so if you have a party/funeral/barmitzvah/dog parade for us to play at, let us know. You’re either with us or against us.

Και μερικές σημειώσεις. - Για την Γκούτσα θα γράψω κάποια στιγμή γενικότερα, τα είπε και η fiery που ήταν μαζί μας, - οι Αμερικανοί, -μερικές φωτογραφίες της μπάντας ακολουθούν...ναι κουνημένες, τι περιμένατε?

Αφού φάγαμε το πρωινό στο σπίτι, πίναμε καφέ στο όμορφο μπαλκόνι με θέα τον κήπο. Ο Νορβηγός που δεν το είχε βουλώσει, που τέτοια όρεξη πρωί πρωί?, μας έλεγε ότι στην Νορβηγία τα χάλκινα τα ξέρουν μόνο στο σχήμα των marching bands, και είναι κρίμα που δεν τα χρησιμοποιούν όπως εδώ. Επίσης ότι αυτός έχει ένα συγκρότημα με κάτι φίλους και παίζουν διάφορα τέτοια. Και έτρεξε γρήγορα στο σπίτι και επέστρεψε με ένα cd, κάτι ορνιθοσκαλίσματα γραμμένα επάνω με μαρκαδόρο, το cd μας, μου λέει και μου το δίνει. Έκπληκτη τον ευχαρίστησα, ακόμη πιο έκπληκτη όταν το άκουσα. Ρε τι γίνεται στην Νορβηγία.

Άλλη σημείωση. Όταν η κάθε μπάντα που συναντούσαμε έπαιζε τα δικά τους σέρβικα, πεταγόμασταν και αρχίζαμε τον χορό, γιατί ήταν τα ίδια που χορεύουν και οι Σούρδοι. Όταν καμιά φορά μας έπαιρναν χαμπάρι και μας ρωτούσαν από που είμαστε και λέγαμε Ελλάδα, ε έλεγαν να σας παίξουμε και κανένα ελληνικό. Το απόλυτο ξενέρωμα και μουσική εντελώς ξένη στ' αυτιά μας, κάναμε πως χορεύουμε, σέρβικα σέρβικα παίξτε, τους λέγαμε. Και πάλι ο Νορβηγός, μου είπε για μια ταινία που γύρισε μια Βουλγάρα που περιγράφει ακριβώς αυτό. Την μουσική που σε διάφορους τόπους στα Βαλκάνια την θεωρούν ντόπια, ενώ είναι ακριβώς η ίδια. Ποιά είναι η ταινία? Την ψάχνω και δεν θυμάμαι πως την λένε. Χελπ.

Τελευταία σημείωση. Σχεδόν πουθενά κλαρίνο. Ω, τι ευτυχία για τ' αυτιά μου.

The What Cheer? Brigade - some of them only
Ήταν καααάπως έτσι.....Craving so badly for another street party now