just to get it off my chest

Καθόμουν στη β' γυμνασίου και κοιτούσα τον συμμαθητή μου που καθόταν λίγες θέσεις πιο μπροστά. Σκεφτόμουν την απειλή του γυμνασιάρχη, όποιο παιδί δεν είναι φρόνιμο, θα το διώξουν. Ευχόμουν να διώξουν αυτόν. Όχι δεν μου είχε κάνει τίποτα και θα πρέπει να ήταν από τις λίγες φορές που ένοιωσα αδικαιολόγητο μίσος για κάποιον και έκανα τέτοιες σκέψεις. Δεν ξέρω γιατί. Είχε ένα βλέμμα αδιαφορίας, ότι τίποτα δεν θα τον πείραζε ή θα τον ενοχλούσε και βαριόταν απίστευτα και δεν το έκρυβε, όπως μου είχαν μάθει οι γονείς μου ότι είναι πρέπον να κάνει κανείς για να μην προσβάλλει τον καθηγητή, τον μεγαλύτερο, κτλ. Αυτόν δεν τον ένοιαζε. Τίποτα δεν τον ένοιαζε. Μόνο το μπάσκετ. Σκεφτόμουν ότι και οι γονείς του θα πρέπει να ήταν απεχθείς.

Ήμασταν μαζί και στο Λύκειο. Στην ίδια τάξη. Και φίλοι πια. Κοντινοί αλλά παράταιροι. Μαζί και μια άλλη κοπέλα. Και οι τρεις τελείως διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, χαρακτήρες, ενδιαφέροντα, παρέες αλλά μαζί περνούσαμε καλά. Προσωπικά ευχαριστιόμουν την χαλαρότητα που συνέχισε να έχει. Στο μάθημα τον άφηνα να αντιγράφει και όταν είπε ότι θέλει να πάει Ιατρική, του είπα να μην ακούει τι λέει ο πατέρας του. Καμιά φορά όταν σκεφτόμουν τους φίλους μου, σκεφτόμουν ότι μετά το Λύκειο θα ήταν αυτός με τον οποίο θα χάναμε επαφή. Σίγουρα. Αλλά δεν πείραζε. Με την φίλη θα κρατούσαμε επαφή. Συναυλίες, βιβλία, ταξίδια, τα διηγούμασταν ενθουσιασμένες κάθε φορά η μια στην άλλη.

Κάποια στιγμή και στο πανεπιστήμιο πήρα ένα γράμμα του. Ήμασταν σε διαφορετικές χώρες, σε διαφορετικές ηπείρους, υπήρχε το email αλλά όχι, έστειλε γράμμα. Κορόιδευε που βρέθηκε σε μια χώρα που βομβάρδιζαν και εγώ ήμουν σε μια χώρα που βομβάρδιζε και κάτι τέτοια. Το διάβαζα και ανάμεσα στα δάκρυα, γελούσα. Δεν νομίζω να έχω πάρει πιο ωραίο γράμμα και όχι δεν ήταν ερωτικό γράμμα, γράμμα φίλου ήταν. Το άφησα σε μια σοφίτα και για χρόνια μετά απέφευγα να πάω στην σοφίτα. Το άφησα να χαθεί όταν ανακαίνιζαν το σπίτι και δεν ξέρω γιατί. Στο μυαλό μου ελπίζω ότι στην ανακαίνιση, την κούτα μου ίσως την άφησαν εκεί γιατί δεν ήρθε κανένας να την πάρει και το γράμμα θα είναι εκεί.

Ανάμεσα στις συναντήσεις μας περνούσε πολύ καιρός, 1-2 χρόνια συνήθως. Το ίδιο αραιή και η επικοινωνία. Ποτέ email, ακόμη δεν ξερω ποιό είναι το email του και αν το χρησιμοποιεί. Απλά έπαιρνε ή έπαιρνα τηλέφωνο, κι αν δεν ήμουν ή δεν ήταν εκεί ζητούσαμε το επόμενο τηλέφωνο. Ποτέ δεν αναφερόμασταν στις σπουδές, στις τωρινές παρέες μας, κτλ. Δεν χρειαζόταν για να καταλάβει ο ένας τον άλλον ότι είναι καλά. Όταν έμαθα τυχαία ότι τελείωσε δεύτερος ή κάτι τέτοιο την Ιατρική ένοιωσα περηφάνια. Φυσικά με κορόιδεψε όταν το ανέφερα. Σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές που έχω περάσει, χρειάστηκε να τον πάρω τηλέφωνο. Όχι γιατί έπρεπε να ακούσω τη φωνή του και τέτοια, απλά ο πατέρας του ήταν γιατρός που χρειαζόμουν. Μετά από χρόνια το ανέφερε εκείνο το πρωινό και πάλι με κορόιδεψε που την είχα πάθει και το προσπέρασε όταν γρήγορα του ανέφερα ότι όλα καλά.

Θα βρισκόμασταν και ένα ωραίο καλοκαιρινό βράδυ. Μαζί με πολλούς άλλους συμμαθητές. Να θυμηθούμε τα παλιά και καλά. Από τρίτους έμαθα ότι θα είναι, από τρίτους έμαθε ότι θα είμαι. Θα ερχόταν και η τρίτη της παρέας, αγαπημένη φίλη και μετά τα σχολικά χρόνια, από το εξωτερικό. Είχα και αυτή ένα χρόνο να την δω. Αλλά αυτή είχε email τουλάχιστον. Φτάνω στην συνάντηση βλέπω κάποιες φάτσες που δεν γνωρίζω, φαλάκρες, κοιλιές, είναι δυνατόν? σκέφτομαι, δεν είμαστε πια και τόσο μεγάλοι, χαιρετώ μερικούς, αγκαλιαζόμαστε με άλλους, κοιτάζω γύρω και τον βλέπω να κάθεται σε ένα πεζούλι και να μου κάνει νόημα.

Πλησιάζω χαρούμενη. Χαιρετιόμαστε. Χαμογελάει. Και ξανασκέφτομαι ότι είναι ένας άνθρωπος που απλώς αγαπώ πολύ, όμως πάρα πολύ. Το πρόσωπο ηρεμεί και με ρωτάει: Τα έμαθες? Τον ρωτάω τί, με ένα ύφος που έλεγε ότι δεν με εκπλήσσει τίποτα εμένα την κουλ. Μου λέει το όνομα της τρίτης της παρεάς. Τί, ρωτάω και τα γόνατα μου είναι κομμένα. Μου δείχνει με το δάχτυλο τον ουρανό. Τί, που, πότε, γιατί. Χθες, μου λέει. Τί, πού, πότε, γιατί και νομίζω ότι δεν ακούω τίποτα, ότι δεν καταλαβαίνω τίποτα. Κλαίγοντας του λέω πως αν θέλει να γίνει γιατρός, δεν πρέπει να τα ανακοινώνει έτσι. Ενώ νομίζω πως μόνο έτσι λέγονται κάποια πράγματα. Απλά και χωρίς προλόγους. Definite.

Κοιτάζουμε την πόλη στα πόδια μας, τη θάλασσα κάτω χαμηλά και δεν μιλάμε για πολλή ώρα. Μας πλησιάζει κάποιος και πρέπει να προσποιηθούμε ότι όλα καλά, απολαμβάνουμε την βραδιά, γιατί δεν ξέρουμε ακόμη τι ακριβώς έχει γίνει, και δεν το καταλαβαίνουμε κιόλας. Με στέλνει για ποτά. Και κάνε γρήγορα μου λέει και χαμογελάει. Συνεχίζει να με ζορίζει να δεχθώ το τελεσίδικο. Μετά από λίγες ώρες, έκανα βουτιά στη θάλασσα και προσπαθούσα να ξεκαθαρίσει το μυαλό, να φύγει το μούδιασμα. Όταν είχε ξημερώσει πήρα και το είπα στους γονείς μου. Σοκαρισμένοι και αυτοί. Γρήγορη οδήγηση πίσω για την κηδεία. Ότι πιο άχαρο. Ο φίλος μου εφημέρευε δεν μπορούσε να έρθει. Η μαμά της με αναγνώρισε από μακριά. Μόνο μακριά από την εκκλησία μπόρεσα να κλάψω.

Η μόνο-φαινομενικά-απαθέστατη αδερφή μου όταν βρεθήκαμε και της τα είπα όλα αυτά, με αυτή την σειρά όπως εδώ, με ρώτησε αν του το είπα. Τί να του πω?, την ρώτησα. Μα, ότι τον μισούσες, μου απαντάει. Άντε πάλι κλάμα εγώ.

Αφιερωμένο σε όλους όσους αναφέρεται αυτό το ποστ.