20070910

just to get it off my chest



Καθόμουν στη β' γυμνασίου και κοιτούσα τον συμμαθητή μου που καθόταν λίγες θέσεις πιο μπροστά. Σκεφτόμουν την απειλή του γυμνασιάρχη, όποιο παιδί δεν είναι φρόνιμο, θα το διώξουν. Ευχόμουν να διώξουν αυτόν. Όχι δεν μου είχε κάνει τίποτα και θα πρέπει να ήταν από τις λίγες φορές που ένοιωσα αδικαιολόγητο μίσος για κάποιον και έκανα τέτοιες σκέψεις. Δεν ξέρω γιατί. Είχε ένα βλέμμα αδιαφορίας, ότι τίποτα δεν θα τον πείραζε ή θα τον ενοχλούσε και βαριόταν απίστευτα και δεν το έκρυβε, όπως μου είχαν μάθει οι γονείς μου ότι είναι πρέπον να κάνει κανείς για να μην προσβάλλει τον καθηγητή, τον μεγαλύτερο, κτλ. Αυτόν δεν τον ένοιαζε. Τίποτα δεν τον ένοιαζε. Μόνο το μπάσκετ. Σκεφτόμουν ότι και οι γονείς του θα πρέπει να ήταν απεχθείς.

Ήμασταν μαζί και στο Λύκειο. Στην ίδια τάξη. Και φίλοι πια. Κοντινοί αλλά παράταιροι. Μαζί και μια άλλη κοπέλα. Και οι τρεις τελείως διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, χαρακτήρες, ενδιαφέροντα, παρέες αλλά μαζί περνούσαμε καλά. Προσωπικά ευχαριστιόμουν την χαλαρότητα που συνέχισε να έχει. Στο μάθημα τον άφηνα να αντιγράφει και όταν είπε ότι θέλει να πάει Ιατρική, του είπα να μην ακούει τι λέει ο πατέρας του. Καμιά φορά όταν σκεφτόμουν τους φίλους μου, σκεφτόμουν ότι μετά το Λύκειο θα ήταν αυτός με τον οποίο θα χάναμε επαφή. Σίγουρα. Αλλά δεν πείραζε. Με την φίλη θα κρατούσαμε επαφή. Συναυλίες, βιβλία, ταξίδια, τα διηγούμασταν ενθουσιασμένες κάθε φορά η μια στην άλλη.

Κάποια στιγμή και στο πανεπιστήμιο πήρα ένα γράμμα του. Ήμασταν σε διαφορετικές χώρες, σε διαφορετικές ηπείρους, υπήρχε το email αλλά όχι, έστειλε γράμμα. Κορόιδευε που βρέθηκε σε μια χώρα που βομβάρδιζαν και εγώ ήμουν σε μια χώρα που βομβάρδιζε και κάτι τέτοια. Το διάβαζα και ανάμεσα στα δάκρυα, γελούσα. Δεν νομίζω να έχω πάρει πιο ωραίο γράμμα και όχι δεν ήταν ερωτικό γράμμα, γράμμα φίλου ήταν. Το άφησα σε μια σοφίτα και για χρόνια μετά απέφευγα να πάω στην σοφίτα. Το άφησα να χαθεί όταν ανακαίνιζαν το σπίτι και δεν ξέρω γιατί. Στο μυαλό μου ελπίζω ότι στην ανακαίνιση, την κούτα μου ίσως την άφησαν εκεί γιατί δεν ήρθε κανένας να την πάρει και το γράμμα θα είναι εκεί.

Ανάμεσα στις συναντήσεις μας περνούσε πολύ καιρός, 1-2 χρόνια συνήθως. Το ίδιο αραιή και η επικοινωνία. Ποτέ email, ακόμη δεν ξερω ποιό είναι το email του και αν το χρησιμοποιεί. Απλά έπαιρνε ή έπαιρνα τηλέφωνο, κι αν δεν ήμουν ή δεν ήταν εκεί ζητούσαμε το επόμενο τηλέφωνο. Ποτέ δεν αναφερόμασταν στις σπουδές, στις τωρινές παρέες μας, κτλ. Δεν χρειαζόταν για να καταλάβει ο ένας τον άλλον ότι είναι καλά. Όταν έμαθα τυχαία ότι τελείωσε δεύτερος ή κάτι τέτοιο την Ιατρική ένοιωσα περηφάνια. Φυσικά με κορόιδεψε όταν το ανέφερα. Σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές που έχω περάσει, χρειάστηκε να τον πάρω τηλέφωνο. Όχι γιατί έπρεπε να ακούσω τη φωνή του και τέτοια, απλά ο πατέρας του ήταν γιατρός που χρειαζόμουν. Μετά από χρόνια το ανέφερε εκείνο το πρωινό και πάλι με κορόιδεψε που την είχα πάθει και το προσπέρασε όταν γρήγορα του ανέφερα ότι όλα καλά.

Θα βρισκόμασταν και ένα ωραίο καλοκαιρινό βράδυ. Μαζί με πολλούς άλλους συμμαθητές. Να θυμηθούμε τα παλιά και καλά. Από τρίτους έμαθα ότι θα είναι, από τρίτους έμαθε ότι θα είμαι. Θα ερχόταν και η τρίτη της παρέας, αγαπημένη φίλη και μετά τα σχολικά χρόνια, από το εξωτερικό. Είχα και αυτή ένα χρόνο να την δω. Αλλά αυτή είχε email τουλάχιστον. Φτάνω στην συνάντηση βλέπω κάποιες φάτσες που δεν γνωρίζω, φαλάκρες, κοιλιές, είναι δυνατόν? σκέφτομαι, δεν είμαστε πια και τόσο μεγάλοι, χαιρετώ μερικούς, αγκαλιαζόμαστε με άλλους, κοιτάζω γύρω και τον βλέπω να κάθεται σε ένα πεζούλι και να μου κάνει νόημα.

Πλησιάζω χαρούμενη. Χαιρετιόμαστε. Χαμογελάει. Και ξανασκέφτομαι ότι είναι ένας άνθρωπος που απλώς αγαπώ πολύ, όμως πάρα πολύ. Το πρόσωπο ηρεμεί και με ρωτάει: Τα έμαθες? Τον ρωτάω τί, με ένα ύφος που έλεγε ότι δεν με εκπλήσσει τίποτα εμένα την κουλ. Μου λέει το όνομα της τρίτης της παρεάς. Τί, ρωτάω και τα γόνατα μου είναι κομμένα. Μου δείχνει με το δάχτυλο τον ουρανό. Τί, που, πότε, γιατί. Χθες, μου λέει. Τί, πού, πότε, γιατί και νομίζω ότι δεν ακούω τίποτα, ότι δεν καταλαβαίνω τίποτα. Κλαίγοντας του λέω πως αν θέλει να γίνει γιατρός, δεν πρέπει να τα ανακοινώνει έτσι. Ενώ νομίζω πως μόνο έτσι λέγονται κάποια πράγματα. Απλά και χωρίς προλόγους. Definite.

Κοιτάζουμε την πόλη στα πόδια μας, τη θάλασσα κάτω χαμηλά και δεν μιλάμε για πολλή ώρα. Μας πλησιάζει κάποιος και πρέπει να προσποιηθούμε ότι όλα καλά, απολαμβάνουμε την βραδιά, γιατί δεν ξέρουμε ακόμη τι ακριβώς έχει γίνει, και δεν το καταλαβαίνουμε κιόλας. Με στέλνει για ποτά. Και κάνε γρήγορα μου λέει και χαμογελάει. Συνεχίζει να με ζορίζει να δεχθώ το τελεσίδικο. Μετά από λίγες ώρες, έκανα βουτιά στη θάλασσα και προσπαθούσα να ξεκαθαρίσει το μυαλό, να φύγει το μούδιασμα. Όταν είχε ξημερώσει πήρα και το είπα στους γονείς μου. Σοκαρισμένοι και αυτοί. Γρήγορη οδήγηση πίσω για την κηδεία. Ότι πιο άχαρο. Ο φίλος μου εφημέρευε δεν μπορούσε να έρθει. Η μαμά της με αναγνώρισε από μακριά. Μόνο μακριά από την εκκλησία μπόρεσα να κλάψω.

Η μόνο-φαινομενικά-απαθέστατη αδερφή μου όταν βρεθήκαμε και της τα είπα όλα αυτά, με αυτή την σειρά όπως εδώ, με ρώτησε αν του το είπα. Τί να του πω?, την ρώτησα. Μα, ότι τον μισούσες, μου απαντάει. Άντε πάλι κλάμα εγώ.

Αφιερωμένο σε όλους όσους αναφέρεται αυτό το ποστ.

8 σχόλια:

ZissisPap είπε...

:(
αλλά υπάρχει αυτό το κενό, πάντα.
Στο χρόνο, στις σχέσεις, στα αισθήματα.

zouri1 είπε...

πολυ ωραια ιστορια.

Ανώνυμος είπε...

@sigmund

υπάρχει το κενό, υπάρχουν και αυτά που τα γεμίζουν...και τα 2 τα συνειδητοποιώ συνήθως κάπως καθυστερημένα και όταν έχω περάσει κάπου ....αλλού :/, μάλλον τρελλή αυτοάμυνα, για λόγους που δεν καταλαβαινω ή δυστυχώς αρνούμαι να καταλάβω,
getting taught from life from a distance :/

@zouri

από ιστορίες ουουου να έχουμε να λεμε, άτιμος σεπτέμβρης, μια ζωή ο απολογισμός του παρελθόντος τότε

Αρης Δαβαράκης είπε...

Να του το πείς οτι τον μισείς, τέτοια μίση δεν πρέπει να πηγαίνουνε χαμένα. Η, αν δεν μπορείς, πές του τουλάχιστον οτι τον αγαπάς και οτι θέλεις να είστε συνέχεια μαζί!

ZissisPap είπε...

Καλημέρα!
Δεν λέγεται αυτοάμυνα, αλλά ανασφάλεια. Χρειάζεται κουβέντα μεγάλη. Αλλά θα συμφωνήσω με τον Άρη! Τα είπε όλα :)

trol είπε...

@aris

"Να του το πείς οτι τον μισείς, τέτοια μίση δεν πρέπει να πηγαίνουνε χαμένα. Η, αν δεν μπορείς (me nods again and again), πές του τουλάχιστον οτι τον αγαπάς"

ay, τα είπες όλα,
μεγάλες αλήθειες,
πιο εύκολα λες ή το ένα ή το άλλο,
που και αυτά δύσκολα λέγονται

όχι δεν είναι η περίπτωση που θέλω να είμαστε μαζί, δεν είναι κάποιος έρωτας δλδ, but that doesn t take away any of the love that i feel...only some of the hate :)

@sigmund

στην όλη φάση αυτό που μου την "έδωσε" ήταν το πόσο ξεκάθαρα βλέπει κάποια πράγματα η αδερφή μου, τι είναι αυτό που έχει σημασία πια, τι πρέπει να ξεκαθαρίσεις με τον εαυτό σου, τον αλλον, μέσα σε όλα όσα έχουν γίνει κτλ, proud of her actually, και το κάνει τόσο απλά, για τη φίλη δλδ μετά μου είπε κρίμα, για αυτόν τον φίλο, ναι τον ξέρει και αυτήν και τι σχέση έχουμε, κτλ, μια ερωτησούλα μόνο έκανε και με έστειλε

δεν αφαίρεσε τίποτα από το πένθος, δεν ρώτησε αν δεν είναι φιλία, το πήρε ως δεδομένο, κτλ, κτλ, απλά she made me give justice to a relationship, feelings, the reality as it is, κτλ, έβαλε μια σχέση που υποτιμούσα ή θεωρούσα απλή και είμαι τυχερή να έχω εκεί που πρέπει, she realized its value, within a series of events

και όλα αυτά για μια απλή σχέση φιλίας (--> now see how i usually think, like it is all granted, or that i won't mind if that changes)?

:/

όχι ότι το κάνω συνέχεια αυτό, αλλά στην συγκεκριμμένη περίπτωση, ναι, my bad, i never valued what i have and good i didn t have to loose that to realize and bla bla

απλά ίσως επειδή πίστευα (και πιστεύω) ότι δεν είναι ποτέ δυνατόν να το χάσω αυτό

δλδ τώρα που το κατάλαβα τι νομίζεις θα αλλάξει, θα αρχίσω να παίρνω τηλέφωνο στις γιορτές ή θα στέλνω καρτούλες? no way

απλά κάποια στιγμή ίσως του πω για τη β' γυμνασίου, αν και αυτό ίσως φτάνει που το είπα εδώ, ...δεν ξέρω.

τα υπόλοιπα τα ξέρει

******************************

@all

ουφ
τι σας περιμένει τον χειμώνα καημένοι όσοι μπαίνετε και διαβάζετε

ZissisPap είπε...

Αγάπη ή έρωτας;
Μάλλον αγάπη!
Το ξέρει;
Μάλλον όχι, όπως το θέλεις.
Πρέπει να το πεις εσύ. Μόνο έτσι θα το πιστέψεις και θα είσαι σίγουρη. Μπορεί να ανακαλύψεις και άλλα συναισθήματα πέρα των "αισθημάτων". Θέλω ποτό για τέτοιες κουβέντες και σίγουρα όχι στο γραφείο.
Mail έχεις, συναυλίες έρχονται, ίσως να τα πούμε από κοντά!
Καληνύχτα :)

Ανώνυμος είπε...

(B)
to the next concert :)