the post i did not erase

Εδώ και καιρό ήθελα να το κάνω. Να γράψω ενα drunken ποστ. Όχι tipsy, τι-γελοία-λέξη. Αλλά drunk. Και να που τώρα δεν έχω τίποτα να γράψω, άσε που επείγει να πάω τουαλέτα or sth και μου φαίνεται μακριά. Ναι, Δευτέρα. Το έχω ξαναπεί. Σαββατοκύριακο δεν βγαίνω, και αν βγω το μετανιώνω. Βράδυ, δεν βγαίνω. Απόγευμα, και όσο πάει. Επιρρεπής. Σε αυτές τις ιδιοτροπίες. Αλήθεια λέω, για ένα τσάι βγήκα στις 5. Δεν ξέρω πότε έγιναν μπίρες και πότε σφηνάκια. Πολύ γρήγορα. Και ενώ κάθομαι σπίτι μέρες/βδομάδες ολόκληρες και δεν βγαίνω γιατί δεν γουστάρω καθόλου, μα καθόλου, και όλα είναι ήσυχα, ε μόλις βγω, και είμαι πιο επιρρεπής από ποτέ, να τσουπ κι ένα μήνυμα. Και δεύτερο. Τί ψάχνεις να βρεις όταν όλα, μα όλα έχουν ειπωθεί? Κοιτάζω το ποστ που ετοίμαζα νωρίτερα. Μια φωτογραφία που είχα τραβήξει στο Μαρόκο από κάτι γυναίκες μαζεμένες σε ένα σοκάκι. Κρυφά την τράβηξα, και βράδυ και ένας θεός ξέρει πως βρέθηκα σε μια άσχετη και απόμακρη συνοικία του Μαρακές ένα βράδυ. Και μπορεί να είχα κάτι να πω για αυτές τις γυναίκες αλλά δεν έχει πια σημασία. Σημασία έχει ότι λίγες μέρες πριν είχα αρνηθεί να δω την Καζαμπλάνκα, ναι την ταινία, και τώρα η ίδια πόλη ήταν μόλις μερικά χιλιόμετρα μακριά, και όχι ούτε εκεί θα πήγαινα. Too much. Τελικά η ζωή δεν είναι σαν τις ταινίες. Είναι χειρότερα/καλύτερα. Πιο έντονα τέλοσπάντων. Ωραίο το Μαρόκο δεν λέω, αλλά όταν έφτασα, το μυαλό μου είχε μείνει πίσω. Και η αλλαγή σκηνικού δεν βοηθούσε καθόλου. Το πολύβουο, πολύχρωμο, out-of-travel-zines Μαρακές, η απέραντη και καταπιεστική έρημος, τα μικρά χωριά ανεβαίνοντας στο βουνό, ο Άτλας, τα χιόνια στην κορυφή του. Μόνο όταν έφτασα εκεί, όχι στην κορυφή, δεν-μπόρεσα, αλλά κοντά, ίσα να τρέμω ολόκληρη από το κρύο και ας φορούσα μπουφάν και ας στην έρημο πριν είχε καύσωνα, που πήρα μια κάρτα και έγραψα και είπα σε έναν οδηγό να βεβαιωθεί ότι θα την στείλει. Ήμουν σίγουρη όταν είχε περάσει πια μήνας, ότι δεν την έστειλε και κράτησε τα χρήματα για τα γραμματόσημα για την πάρτη του. Και κάποια στιγμή η κάρτα έφτασε. Νομίζω ήταν εκεί πάνω σε ένα χιονισμένο βουνό της Β.Αφρικής που αποφάσισα ότι δεν-αντέχω-άλλο. Και φυσικά δεν το παραδέχτηκα. Να που ήταν η Καζαμπλάνκα. Ναι, my biggest secret. I am not strong. At all. I crack and very easily so. Ok? Ωραία, να πάω να κοιμηθώ τώρα για να ξυπνήσω αύριο, μια καινούρια μέρα και λοιπές μαλακίες, όπου τίποτα δεν θα αλλάξει και καλύτερα έτσι γιατί η-ρ-ε-μ-ί-α...is precious και επιτέλους. Και να βρω την φώτο που ήθελα και να γράψω και καμιά βλακεία για την διαφορετική κουλτούρα που είναι τόσο εξωτική και παράλληλα τόσο γνώριμη. Ταξίδια my ass. I 've seen enough.

----και φυσικά τέτοια ποστ αφιερώνονται σε όλα τα νυχτοπούλια, στον mickey-dual band που του χάλασα τον κεφτέ όταν σχολίασε κάποια στιγμή στη μαύρη νύχτα και μετά το κατέβασα, στον biribiri-morphine που έγραψε νυχτιάτικα ένα από τα καλύτερα ποστ, καλύτερο και από εκείνο που είχε jeff buckley και όλους που τελείωσαν νωρίς, και στον juiced-crucial που και αυτός το ψάρεψε το παραπάνω κάποια στιγμή γύρω στις 4 και έχει δίκιο ότι όταν νομίζεις ότι δεν έχεις τι να πεις, λες αυτά που θες, καλά τώρα έβαλα και βίντεο για downιάρισμα, πείτε ότι θέλετε ο νοέμβρης μια χαρά μήνας είναι