six feet under

Μόλις γύρισα από μια μεταθανάτια εορτή, κοινώς μνημόσυνο, και πριν προλάβετε να συλλυπηθείτε να πω ότι δεν πειράζει, η εκλιπούσα και αγαπημένη ήταν και κασμερτζού και πολλά χρόνια έζησε, οπότε με αυτό το πνεύμα πήγα και εγώ στο event. Ευτυχώς συντονίζεται και η οικογένεια σε αυτό το κλίμα και δεν με παρεξηγούν, ίσα ίσα χαρά μας που περάσαμε τόσα χρόνια με την αγαπημένη.

Στην εκκλησία είχα χρόνια να μπω. Χάζευα, τι ωραία κηροπήγια, α μα και τι ωραία πολύφωτα, και μετά σκεφτόμουν ότι κρίμα που το σύγχρονο desing δεν έχει υιοθετήσει στοιχεία του βυζαντινού στυλ παρα μόνο σε κακογουστιές, γιατί πλάκα πλάκα υπάρχει παράδοση και ακόμη και το μίνιμαλ θα είχε πολλά να πάρει, κτλ κτλ γιατί μετά κρύωσα και τυλίχθηκα στο μπουφάν μου. Αρχαία ελληνικά δεν γνωρίζω, και τα ελληνικά ...ξέρετε, οπότε ίσα που καταλάβαινα τι έλεγαν οι ψάλτες, αλλά να λέμε την αλήθεια λέγανε φρικιαστικά πράγματα. Κοιτούσα γύρω και αναρωτιόμουν αν όλοι αυτοί που είναι γύρω μου καταλαβαίνουν ότι σκοπός μας εκείνη τη στιγμή είναι να βοηθήσουμε την ψυχή της εκλιπούσας να περάσει επιτυχώς τελώνια και άλλα τρομερά πράγματα για να ησυχάσει. Δηλαδή τρία χρόνια τώρα και παίζεται το αν η αγαπημένη μας είχε ξεμπερδέψει, ε? Μετά είπαν και τα παραμύθια για τόπο χλοερό και κατάλαβα ότι η ακολουθία φτάνει στο τέλος.

Να προσθέσω ότι οι ψάλτες είχαν πολύ ωραίες φωνές και πολύ όμορφο το κλίμα, σε συνδυασμό κιόλας με όλα αυτά για τα φαντάσματα και τον χαμηλό φωτισμό και τον παπά να κάνει γύρες και όλοι να προσκυνάνε, ήταν ωραία, να παραδεχτώ ότι σκέφτηκα ότι βρίσκομαι στο στοιχείο μου, από κάποια οπτική πλευρά τέλοσπαντων.

Μετά όμως είχε περισσότερο γέλιο. Πήγαμε σπίτι και ήρθε κόσμος για να φάει όλα αυτά που είχαμε μαγειρέψει. Τους δώσαμε πρώτα καφέ που βράζαμε σε μικρές κατσαρολίτσες, και όταν μια κυρία μου είπε ότι αυτήν τον πίνει σκέτο και όχι μέτριο, έδειξα κατανόηση γιατί μπορεί να έχει σάκχαρο, αλλά όταν μια άλλη μου είπε ότι αυτή τον θέλει μέτριο απλά με λιγότερη ζάχαρη, μου ήρθε να της πω τίποτα, αλλά για να μην ντροπιάσω την οικογένεια κρατήθηκα. Μετά ήταν το φαί. Χλαπάκιασαν όλοι πίτες, γιαπράκια, μπακαλιάρο, σαλάτες και δεν μπορώ να πω ότι δεν ενοχλήθηκα να βλέπω την κάθε άσχετη θείτσα να χλαπακιάζει στο σπίτι της αγαπημένης μας. Σε ένα δίσκο μου έβαλαν ποτήρια με πορτοκαλάδα, λεμονάδα, κόκα κόλα και έκανα γύρο και κερνούσα. Α, η μία λέει θέλει νερό, 'θα περιμένετε κυρία μου' σκέφτηκα, 'αμέσως' είπα φωναχτά; α η άλλη άφησε μου το ποτήρι εκεί, 'βλέπετε δεν μπορώ τώρα με γκοτζάμ δίσκο΄ σκέφτηκα, 'μισό λεπτό' της απάντησα. Πολύ κουλ η γιαγιά που έψαχνε την κόκα κόλα, την βρήκε και λέει χαμογελώντας 'α ευχαριστώ, αυτό είναι το ποτό μου εμένα'. Τελείωσα, πήρα και εγώ ένα πιάτο να φάω κανένα γιαπράκι και δεν πρόλαβα να καθίσω και με φώναζαν να τους μαζέψω τα πιάτα ή να φέρω αλουμινόχαρτο να τυλίξουν το φαί να το πάρουν σπίτι. Και μιλάμε με απαίτηση ε? Το 'ευχαριστώ/παρακαλώ', το απλό και τυπικό και μουρμουριστό έστω, ζήτημα αν το άκουσα 2-3 φορές.

Δεν πειράζει όμως, μέσα στα φερσίματα μεγαλώσαμε οι περισσότεροι και σιγά μην αρχίσω και τους πετάω μπηχτές και δώσω εγώ δικαίωμα να πούνε, κτλ κτλ. Οπότε ήμουν μέσα στη γλύκα όταν άκουσα τις καλές ευχές τους να έχω καλή τύχη όταν βρω γαμπρό, απάντησα με προθυμία ερωτήσεις που δουλεύεις-παίρνεις καλά λεφτά-θα σε κάνουν μόνιμη, και όταν πήγε να παραγίνει το κακό τους διαβεβαίωσα ότι ολα κατ'ευχήν θεού πάνε (λέμε τώρα) και άρχισα να τους ρωτάω για τα δικά τους παιδιά και επιτέλους το βούλωσαν...νόμιζα. Έπιασαν μετά κουβέντα για το ποιός είναι άρρωστος, τι αρρώστια έχει, τη νύφη που δεν τους κοιτάει και εκεί είναι να έχεις μια κάμερα και άστην να γράφει. Priceless footage, σκέφτηκα. Θαύμασα επίσης την έξοχη διπλωματική ικανότητα και νεαρότερων αλλά και μεγαλύτερων γυναικών. Ότι τους συμφέρει ακούνε και αν απαντήσουν θα σε στείλουν. Μπράβο, μπράβο, κρίμα που ήμουν λίγο μικρή όταν έφυγα από το χωριό και διακόπηκε έτσι απότομα αυτή η πολύτιμη εκπαίδευση. Τέλοσπαντων.

Πήγα και κάθισα δίπλα από την καλύτερη φίλη της εκλιπούσας, μια γιαγιά κοντά στα 90, που έχει απίστευτο χιούμορ και είναι μια ευγενικότατη γυναίκα χωρίς να είναι απλώς τυπική, και είναι και πάρα πολύ έξυπνη, σοφή μάλλον αν και μου πέφτει βαριά η λέξη, αλλά τα λέει πολύ απλά και δεν έχω τίποτα να προσθέσω και είναι και πολύ άνετη, αν με δει εμένα ή οποιοδήποτε ντυμένη είτε φρικιό, είτε κυριλέ δεν θα της ξεφύγει ούτε ένα βλέμμα παραξενιάς, δεν την νοιάζει δηλαδή. Αλλά τη νοιάζει, γιατί θα με ρωτήσει πάντα τι κάνω, με πολύ ωραίο τρόπο. Το έχω ξαναπεί ότι με αυτές της ηλικίες συνεννοούμαι άνετα?

Καλά θα το ποστάρω τώρα αυτό αλλά θα δω μήπως γράψω τίποτα άλλο πιο μετά γιατί το θέμα είναι εεεε κάπως χεχεχε. Πάντως αν θέλετε να διαβάσετε και για την κηδεία της συγκεκριμμένης να σας δώσω το λινκ, κάπου εδώ μέσα είναι, και εκείνο το κείμενο ήταν πιο ωραίο. Άντε καλό σαββατόβραδο τώρα.