something fuzzy III - breaking away and into reality

thomas hawk @ flickr

Δεν μπόρεσα ποτέ να εκτιμήσω το θέατρο. Όταν χαμηλώνουν τα φώτα και ανοίγει η αυλαία με πιάνουν τάσεις φυγής, κάπως ασφυκτιώ, η θέση μου φαίνεται άβολη. Τα φανταχτερά σκηνικά δεν ταιριάζουν σχεδόν ποτέ σε μια αξιόλογη παράσταση, τα αφαιρετικά σκηνικά έχουν πολλά να ζηλέψουν από όλες τις άλλες τέχνες, ζωγραφική, αρχιτεκτονική, ακόμη και ποίηση, τα καλύτερα σκηνικά είναι αυτά που είναι ή φαίνονται ανύπαρκτα. Το ότι οι ηθοποιοί πρέπει να μιλάνε δυνατά για να ακούγονται κάνει το λόγια τους να ακούγονται με κάποιο στόμφο. Οι δραματικές σκηνές μου φαίνονται στην καλύτερη περίπτωση πρόβες για κάτι πιο αληθινό, οι κωμικές απλώς όχι και τόσο αστείες ή σπάνια τόσο μαύρες όσο θα άρμοζε στην γκροτέσκ αισθητική που ένας θεατρικός χώρος νομίζω ότι αποπνέει. Καλά δεν έχω πάει στα Λονδίνα να δω θεατρική παράσταση, μπορεί να μου άρεζε, αλλά αν πήγαινα στο Λονδίνο, σιγά μην πήγαινα να δω θεατρική παράσταση, είναι η αλήθεια. Δύσκολα μπορώ να εκτιμήσω το υποκριτικό ταλέντο. Η μάλλον, να το παρακολουθήσω σε μια παράσταση πχ. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο, εμείς οι πολλοί που δεν μπορούμε (?) να υποκριθούμε μια ευρεία γκάμα ρόλων όπως ένας καλά εκπαιδευμένος ηθοποιός μπορεί, μάλλον δεν ζούμε και την πραγματικότητα στο μέγιστο της, μάλλον δεν μπορούμε τον ίδιο μας τον εαυτό να κοιτάξουμε ειλικρινά, μάλλον ζούμε μια απάτη που η απόλαυση του να παρακολουθούμε θέατρο επιβεβαιώνει και αυτό είναι ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό μεν, απεχθές δε. Κατά περίεργο τρόπο αυτό δεν το νοιώθω με τον κινηματογράφο και για να πω κάτι ακόμη πιο άσχετο που μου ήρθε τώρα νομίζω ότι πια οι συλλογικές φαντασιώσεις, επιθυμίες, αγωνίες δεν αποτυπώνονται καλύτερα πουθενά αλλού παρά σε αμερικάνικες σειρές τύπου lost, prison break, heroes κτλ. Η απομόνωση, η ανάγκη για αλληλεγγύη, η δύναμη του εγώ, κτλ κτλ η υπέρβαση τέλοσπαντων μια ασφυκτικής πραγματικότητας, όλα εκεί. Καλή η διαχρονικότητα των κλασσικών έργων και χρειάζεται αλλά να θυμόμαστε και το τώρα καμιά φορά.