20080220

something fuzzy III - breaking away and into reality

thomas hawk @ flickr

Δεν μπόρεσα ποτέ να εκτιμήσω το θέατρο. Όταν χαμηλώνουν τα φώτα και ανοίγει η αυλαία με πιάνουν τάσεις φυγής, κάπως ασφυκτιώ, η θέση μου φαίνεται άβολη. Τα φανταχτερά σκηνικά δεν ταιριάζουν σχεδόν ποτέ σε μια αξιόλογη παράσταση, τα αφαιρετικά σκηνικά έχουν πολλά να ζηλέψουν από όλες τις άλλες τέχνες, ζωγραφική, αρχιτεκτονική, ακόμη και ποίηση, τα καλύτερα σκηνικά είναι αυτά που είναι ή φαίνονται ανύπαρκτα. Το ότι οι ηθοποιοί πρέπει να μιλάνε δυνατά για να ακούγονται κάνει το λόγια τους να ακούγονται με κάποιο στόμφο. Οι δραματικές σκηνές μου φαίνονται στην καλύτερη περίπτωση πρόβες για κάτι πιο αληθινό, οι κωμικές απλώς όχι και τόσο αστείες ή σπάνια τόσο μαύρες όσο θα άρμοζε στην γκροτέσκ αισθητική που ένας θεατρικός χώρος νομίζω ότι αποπνέει. Καλά δεν έχω πάει στα Λονδίνα να δω θεατρική παράσταση, μπορεί να μου άρεζε, αλλά αν πήγαινα στο Λονδίνο, σιγά μην πήγαινα να δω θεατρική παράσταση, είναι η αλήθεια. Δύσκολα μπορώ να εκτιμήσω το υποκριτικό ταλέντο. Η μάλλον, να το παρακολουθήσω σε μια παράσταση πχ. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο, εμείς οι πολλοί που δεν μπορούμε (?) να υποκριθούμε μια ευρεία γκάμα ρόλων όπως ένας καλά εκπαιδευμένος ηθοποιός μπορεί, μάλλον δεν ζούμε και την πραγματικότητα στο μέγιστο της, μάλλον δεν μπορούμε τον ίδιο μας τον εαυτό να κοιτάξουμε ειλικρινά, μάλλον ζούμε μια απάτη που η απόλαυση του να παρακολουθούμε θέατρο επιβεβαιώνει και αυτό είναι ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό μεν, απεχθές δε. Κατά περίεργο τρόπο αυτό δεν το νοιώθω με τον κινηματογράφο και για να πω κάτι ακόμη πιο άσχετο που μου ήρθε τώρα νομίζω ότι πια οι συλλογικές φαντασιώσεις, επιθυμίες, αγωνίες δεν αποτυπώνονται καλύτερα πουθενά αλλού παρά σε αμερικάνικες σειρές τύπου lost, prison break, heroes κτλ. Η απομόνωση, η ανάγκη για αλληλεγγύη, η δύναμη του εγώ, κτλ κτλ η υπέρβαση τέλοσπαντων μια ασφυκτικής πραγματικότητας, όλα εκεί. Καλή η διαχρονικότητα των κλασσικών έργων και χρειάζεται αλλά να θυμόμαστε και το τώρα καμιά φορά.

2 σχόλια:

fieryfairy είπε...

I beg to differ, isws epeidi agapw to theatro k isws epeidi teleutaia eixa paei se arketes parastaseis sto Londino. De sumfwnw me ton stomfom i tis dramatikes skines pou fainontai san proba zwis.

Yparxoun polla nea theatrika erga, den yparxoun mono ta klasika.

Nai, ta television series ontws dilwnoun kati, palia eixame sit coms kai 30-something friends eite sta Friends, eite Sex and the City kai twra einai ola dramatika kai mustiria ktl (milaw gia to Lost, to mono pou exw dei). Fantasy is big as well kai sto Heroes kai sto Lost me ta terata kai se polles prosfates tainies alla exw tin entpipwsi oti den ekfrazoun to 'twra' alla tin anagki tou kosmou na ksefugei apo to paron, me tous polemous kai tin peina kai to rat race kai tin kindunologia tou periballontos.

Ανώνυμος είπε...

Κοίτα πως έχει.
Είμαι σίγουρη ότι αν ασχοληθώ θα μου αρέσει το θέατρο.
Επιπλέον, η απέχθεια που δηλώνω τώρα είναι χαρακτηριστική ψυχαναγκαστικού ατόμου (όπως φαίνεται και στο προηγ. πόστ) που πολύ καλά γνωρίζουμε ότι μετατρέπεται εύκολα σε έντονη αγάπη για κάτι.
Βάλε και ότι λίγο ψώνιο όλοι το έχουν μέσα τους.

Ε θα την καταέβρισκα με το θέατρο.

Απλά, πήγαινε με σε μια αίθουσα και άσε με μέσα να παρακολουθήσω...θα σκάσω σου λέω!!

που θα πάει, τεσπα

για τις σειρές ναι θέλει καλύτερη και εκτενεστερη ανάλυση για να καταλάβει ο κόσμος με τι αριστουργήματα έχουμε να κανουμε :)