20080507

under my skin

Proposal for the new EU flag by Rem Koolhaas

Θα τα γράψω λίγο ανακατεμένα οπότε μην δίνετε σημασία. Εδώ και μερικές μέρες μένω αναγκαστικά σε ένα άλλο σπίτι που τυχαίνει να έχει τηλεόραση. Καθόλου καταναγκαστικά, κάθομαι και παρακολουθώ με μια πρωτόγνωρη ευχαρίστηση σχεδόν, τα πάντα, -ειδήσεις, διαφημίσεις, εκπομπές, και μάλιστα παράλληλα, αλλάζοντας 5 κανάλια το λεπτό και για πολλή ώρα. Τι ευχαρίστηση δηλαδή, ένα περίεργο πράγμα, έτσι θα πρέπει να είναι εκείνα τα καταθλιπτικά επεισόδια των βουλιμικών που τρώνε τρώνε για να ξεράσουν, και έτσι νοιώθω και εγώ, οτι θέλω να ξεράσω. Όχι, και ξανά όχι, δεν με φταίει η τηλεόραση και τα κακά της χάλια, δεν είναι μόνο χάλια, έχει κάτι διαφημίσεις ας πούμε που έχουν πολύ γέλιο, άσε που τώρα κατάλαβα ένα σωρό αστεία που ακούω εκτός και γελάω μόνη μου, και γενικά έχει και εκπομπές που έχουν γέλιο, στις ειδήσεις συνοπτικά ψιλομαθαίνεις και κανένα νέο, μη πω ότι σε αυτή την εκπομπή που διαγωνίζονται ποιός θα χορέψει καλύτερα, μαθαίνεις σε μια ώρα όλα τα είδη του χορού (να τα αναγνωρίζεις, όχι να τα χορεύεις), στο τέλος μάλιστα έχεις και άποψη, κάποια άποψη τέλοσπαντων, έτσι για να λες πιο πολύ μάλλον -μη ξεράσω.


Πριν μερικές μέρες και στην (dys)glorious συμπρωτεύουσα, περιμένοντας μια φίλη που είχε αργήσει στο ραντεβού, μπαίνω σε ένα μαγαζάκι μπροστά μου να ρωτήσω για καναπέ για το σαλόνι. Όχι δεν χρειάζομαι καναπέ, πόσο μάλλον να χρειάζομαι σπίτι με σαλόνι και σεμεδάκια, αλλά όπως τότε που μπήκα σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο και ρωτούσα για πλάκα πόσο κάνουν τα εισητήρια για Kuwait, έτσι και τώρα είπα να ρωτήσω για τον καναπέ. €3700 μου είπε η κυρία ότι κάνει ο διθέσιος καναπές που μου άρεσε, της είπα ότι θα προτιμούσα ένα κάλυμμα καλύτερης ποιότητας, αν γίνεται να κάνουμε ειδική παραγγελία (αν αποφασίσω να τον πάρω), βεβαίως μου είπε, και αν τον θέλω τριθέσιο? την ρώτησα, ε 1000+ euros παραπάνω μου είπε, μια χαρά είναι, της είπα. Φεύγοντας, πήρα και ένα προσπέκτους με πολυθρόνες, διαφορετικές από τον καναπέ, και πιο ακριβές από τον καναπέ, για να το κοιτάξω, γιατί όπως της είπα "θέλουμε να κάνουμε σαλόνι με άποψη". Βεβαίως, μου είπε. Το προσπέκτους στον κάδο πέντε λεπτά αργότερα, εγώ για μπύρες ένα τέταρτο αργότερα. Απλά, μετά το σκηνικό ένοιωσα εκείνη την αμυδρή αναγούλα, όχι δεν με ενοχλεί που ο κόσμος αγοράζει ακριβά πράγματα, καλά κάνει, αν μπορεί και θέλει, ελάχιστα με ενδιαφέρει, αλλά δεν παύω να νοιώθω να θέλω να ξεράσω, όπως και με την τηλεόραση, αλλά για λόγους που δεν μπορώ να προσδιορίσω και συνοψίζονται στο πολύ απλό γεγονός ότι ο καναπές που είδα πραγματικά ΔΕΝ ήταν ωραίος, ούτε οι πολυθρόνες, και η κατά τ' άλλα ευγενικότατη κυρία ΔΕΝ είχε ιδέα από καλό γούστο, όχι ότι έχω εγώ, αλλά τουλάχιστον δεν πουλάω, και βλακωδώς ίσως γιατί βλέπεις ότι πιάνει να πουλάς μούρη, αλλά δεν μπορώ, θα ξεράσω τώρα και όχι δεν είναι θέμα ηθικής, κτλ.

Είναι μερικές φορές που παίρνω την μικρή βόλτα και άλλες μαμάδες με περνάνε και μένα για μαμά, και αρχίζουν και με ρωτάνε πόσο χρονών είναι το κοριτσάκι, κτλ, και τις ρωτάω και εγώ η δικιά τους πόσο χρονών είναι, καμιά φορά που έχω όρεξη και μου λένε τι γλυκό κοριτσάκι, χαμογελάω και λέω ευχαριστώ, και αρχίζω και λέω ότι ναι γλυκύτατο αλλά ακόμη μας ξυπνάει τα βράδια, τι πράγμα είναι αυτό ρε παιδί μου, εσείς πως την μάθατε να κοιμάται χώρια, και γενικά ότι μου έρχεται στο μυαλό. Ξέρω, ξέρω, δεν είναι σαν να κοροιδεύω τον κόσμο, τον κοροιδεύω αλλά δεν κάνω κακό σε κανέναν και μου βγαίνει αυθόρμητα και το κάνω μόνο και μόνο γιατί αρρωστημένα έτσι διασκεδάζω καμιά φορά. Δεν το συζητώ ότι πολύ πιο διασκεδαστικό είναι όταν τα μαζεύω όλα τα μικρά και τους λέω είμαι ο μπαμπούλας, κοιταζόμασστε συνωμοτικά και με το πρώτο 'ουου' που κάνω ξεσηκώνουν κόσμο από τις τσιρίδες. Αλλά οκ, μετά κοιτάζει ο κόσμος, μην ξεράσω.

Περίεργο θα το βρει όποιος με ξέρει και ξέρει ότι με κάποια πράγματα εεε ...χμμμ ψωνίζομαι, ότι όταν σε περιοδικό, εφημερίδα, κτλ πετυχαίνω άρθρο για το νέο μουσείο της ακρόπολης, προσπερνάω γρήγορα, και ποτέ δεν ασχολήθηκα παραπάνω, λίγο χαμογέλασα όταν προέκυψε το θέμα με τα διατηρητέα της Αεροπαγείτου, περισσότερο πάλι μια αναγούλα μου ήρθε και πάλι δεν ξέρω για τι πράγμα ακριβώς, νομίζω ότι σίγουρα η ιστορική ή όχι, συνέχεια μιας πόλης πολεοδομικά είναι απίστευτα ενδιαφέρον θέμα, αλλά τι λέμε τώρα, εδώ έχουμε τον Bernard Tschumi να χτίζει, disjunction, με μια λέξη η αρχιτεκτονική του και βραβευμένος για αυτό, τι περιμένατε δηλαδή. (Φυσικά το να παραμείνουν στη θέση τους τα διατηρητέα, ενισχύει το disjunction, και αναδεικνύουν το έργο καλύτερα, αλλά οκ το συζητάμε κιόλας). Απλά, όλοι αυτοί οι μεγαλο-αρχιτέκτονες, όχι αυτοί καθαυτοί, αλλά όλο το star architect system με κάνει καμιά φορά να ξεράσω, γιατί μπορεί το Μουσείο στο Bilbao να σημειοδοτεί ακόμη και το paradigm shift που είχε αρχίσει από καιρό στην πολεοδομία, όσο καταχρηστικός κι αν ακούγεται ο όρος, αλλά από εκεί και πέρα, κάθε πόλη να θέλει να κάνει έναν Calatrava, έναν Gehry, μια Hadid, κτλ, οκ έχει αρχίσει να γίνεται υπερβολικά κουραστικό αυτό που κάποτε θαύμαζα. Και όχι, όχι, όχι, το μέλλον της αρχιτεκτονικής (σαν τέχνη, techne, mestiere, κτλ και όχι σαν utility) δεν βρίσκεται στα βιοκλιματικά, green whatever buildings, έλεος η οικολογία δεν είναι στυλ που υιοθετείς, ούτε απλώς μια ακόμη επιλογή. Απλά είναι.

Η συζήτηση περί ανωνυμίας του ίντερνετ, απώλεια της ταυτότητας του ατόμου, του χαρακτήρα της πόλης και κάτι τέτοια, επίσης μου φέρνουν αναγούλα. Συζήτηση με λάθους όρους, με παντελή έλλειψη κατανόησης βασικών εννοιών μου φαντάζει. Ποιά ανωνυμία και ποιά απώλεια, ίσα ίσα το ονλάιν είναι η παραδοχή πολλαπλών ταυτοτήτων, επιτέλους δηλαδή φτάσαμε στην εποχή μας να δούμε αυτό που πάντα ίσχυε, ότι έχουμε πολλαπλές ταυτότητες και εφευρίσκουμε ακόμη περισσότερες αν θέλουμε. Αλλιώς τόσο άνετα, ούτε μαμά θα το έπαιζα με την μικρή, ούτε θείτσα που ψάχνει καναπέ για το σαλόνι, ούτε τηλεορασόπληκτη - δεν θα είχε ουσία, δεν θα είχα κοινό για να το κάνω, δεν θα ήταν διασκεδαστικό αν δεν υπήρχε η ελευθερία πολλαπλών ταυτοτήτων, θα είχα μια-δυό και αυτό θα ήμουνα. Περισσότερες ταυτότητες, περισσότερη αυταπάτη, λιγότερες αληθινές επιλογές θα σου πουν οι πολύ αριστεριστές. Άλλη μια συζήτηση περί αληθινού που με μπερδεύει και είναι άχρηστη. Γιατί απλά είτε είσαι online, είτε είσαι χαμένος σε μια μεγαλούπολη, είτε πήρες τα βουνά να ησυχάσεις, έρχεσαι αντιμέτωπος τελικά με τον εαυτό σου και άλλες τέτοιες κοινοτοπίες. Αλλά πιο πολύ απ' όλα, this is all you have. Την αναγούλα.

13 σχόλια:

bidibis είπε...

Αυτό το ποστ ήταν σαν σονέτο (όχι οτι κατεχω ποιήση αλλά για τα σονετα κατι θυμαμαι αμυδρά από το σχολείο). Μπλα μπλα στην αρχη για νανουρισμά και στο τέλος πέφτει η κεραμίδα για οριστική αφύπνιση.

Η τελευταία παράγραφος πολύ δυνατή! amazed...δε λεώ τιποτα άλλο για να μην τη χαλάσω

Από την προτελευταία δεν κατάλαβα τιποτα εννοείται, αν και υποστηρίζω τον Βαγγέλη Παπαθανασίου στο θεμα. Προφανώς είσαι επαγγελματίας στον καλλιτεχνι-κατασκευαστικό τομέα. respec...

Οι υπόλοιπες σηκώνουν κασμέρεμα, οπότε θα επανέλθω ;-)

bidibis είπε...

Ξεχασα να πω ότι έκανα κιοφτε μι σμι!

unlearn... είπε...

Πωπω!
Μαζί σου!Ναι ναι δεν φαντάζεσαι πόσο!
Δεν ξέρω τι άλλο να πω....δεν έχω κάτι άλλο να πω.....να, κατεβάζω τώρα μια ρακή (και την καλύτερη ρακή όχι μαλακίες) στην υγειά σου και μαζί σου!όλε!Γειά σου τρολίτα!

unlearn... είπε...

Γειά σου κι εσένα bidibi!Γιούχουουου!!

trol είπε...

μι ζμί biribiris! μι ζμί! σε λείπουν ώρες μαθημάτων στα προφορικά με φαίνεται

μι ρακί μικρή δανέζα! μι ρακί απ του προυί! χεχεχε, όλε, όλε

bidibis είπε...

Πωπω, έχω ένα κεφάλι καζάνι (sic, όχι Κ...) και πραγματικά δε βρίσκω λόγια να σε κασμερέψω - αν και το σηκώνει η φάση.

Τέσπα, με λίγα λόγια το ηθικό δίδαγμα είναι ότι δεν πρέπει να κοροϊδεύουμε τους ανθρώπους.

Τώρα βέβαια αν εκείνη η κυρία με τον καναπέ ήταν μπαοκτζού, καλά τις έκανες! Αν όχι, είσαι ΤΡΟΛ, με όλη την έννοια της λέξης.

Είσαι πάντως ζωηρούλα, παιχνιδιάρα κτλ

Από την άλλη σκέφτομαι ότι αφού δεν θέλεις καναπέ, τότε στα ΙΚΕΑ τι δουλειά είχες; Μήπως πήγες για τα κεφτεδάκια μόνο;

trol είπε...

ε τον μπιριμπιρι
σε λέει, καναπέ δεν θέλει, ΙΚΕΑ πηγαίνει, άρα τι, κασμερεύει κι από πάνω, είναι και ζωηρούλα

η ζοφερή πραγματικότητα είναι ότι δίπλα στο νοσοκομείο ήμουν -καλά είμαι, μην ανησυχείτε- αλλά επειδή κάποια στιγμή και εκεί αναγούλα μου ήρθε πήγα στο ΙΚΕΑ να χαζέψω και έφαγα και εκεί μια χαρά γιατί δεν τα πάω καλά με τα νοσοκομεία και να σου πω ευτυχώς έχουμε το κασμέρι γιατί αλλιώς total gloom everywhere and everyday i think sometimes

άντε μπες να σου στείλω κανένα λαλαλα γιατί είναι όλα μεγάλα και δεν τα κάνει upload καγκαπουθενά

fieryfairy είπε...

apsogo! Apo ta kalutera post sou, alla epeidi den exdw polu xrono left sto net cafe (etsi eimai pleon me to xronometro sto xeri) den mporw na sxoliasw analutika touti tin stigmi.

Kai thelw kai na to skeftw ligo (to sxolio) pou einai panta deigma kalou post: to oti tha me suntrofeuei kai apasxolei kai meta ta prwta lepta anagnwsis.

trol είπε...

thnx fiery,
είναι αλήθεια ότι αν είχα ένα label που λεγόταν vomit, revolt or whatever θα συνόψιζε πολύ ωραία τα κείμενα που κι εμένα μου άρεσαν -άσχετο αν γράφονται και καλύτερα και καθαρότερα, είπαμε, βλογ είναι, τεσπα, δεν θέλει σκέψη, let it be, go out and enjoy the sun/sea :)

Michael_Sc είπε...

respect

msc

Ανώνυμος είπε...

msc! respec back :)

Yannis H είπε...

Μου θύμισες ένα ποίημα, που λέγεται όμως μόνο με θεσσαλλλονικιώτικη προφορά:

Ξυπάνω το πρωί με την αυγούλλα,
και λλέω στη μανούλλα,
μανούλλα,
φέρε μου μια σακούλλα,
γιατί έχω αναγούλλλαααααααααααααααα


:))

Ανώνυμος είπε...

ξυπνάου τσ χαραές κι λέου στν μανούλα μ', μάνα φέρι μια σακούλα, μ έπιασι ανακατουσιά

in perfect s

:)