under my skin

Proposal for the new EU flag by Rem Koolhaas

Θα τα γράψω λίγο ανακατεμένα οπότε μην δίνετε σημασία. Εδώ και μερικές μέρες μένω αναγκαστικά σε ένα άλλο σπίτι που τυχαίνει να έχει τηλεόραση. Καθόλου καταναγκαστικά, κάθομαι και παρακολουθώ με μια πρωτόγνωρη ευχαρίστηση σχεδόν, τα πάντα, -ειδήσεις, διαφημίσεις, εκπομπές, και μάλιστα παράλληλα, αλλάζοντας 5 κανάλια το λεπτό και για πολλή ώρα. Τι ευχαρίστηση δηλαδή, ένα περίεργο πράγμα, έτσι θα πρέπει να είναι εκείνα τα καταθλιπτικά επεισόδια των βουλιμικών που τρώνε τρώνε για να ξεράσουν, και έτσι νοιώθω και εγώ, οτι θέλω να ξεράσω. Όχι, και ξανά όχι, δεν με φταίει η τηλεόραση και τα κακά της χάλια, δεν είναι μόνο χάλια, έχει κάτι διαφημίσεις ας πούμε που έχουν πολύ γέλιο, άσε που τώρα κατάλαβα ένα σωρό αστεία που ακούω εκτός και γελάω μόνη μου, και γενικά έχει και εκπομπές που έχουν γέλιο, στις ειδήσεις συνοπτικά ψιλομαθαίνεις και κανένα νέο, μη πω ότι σε αυτή την εκπομπή που διαγωνίζονται ποιός θα χορέψει καλύτερα, μαθαίνεις σε μια ώρα όλα τα είδη του χορού (να τα αναγνωρίζεις, όχι να τα χορεύεις), στο τέλος μάλιστα έχεις και άποψη, κάποια άποψη τέλοσπαντων, έτσι για να λες πιο πολύ μάλλον -μη ξεράσω.

Πριν μερικές μέρες και στην (dys)glorious συμπρωτεύουσα, περιμένοντας μια φίλη που είχε αργήσει στο ραντεβού, μπαίνω σε ένα μαγαζάκι μπροστά μου να ρωτήσω για καναπέ για το σαλόνι. Όχι δεν χρειάζομαι καναπέ, πόσο μάλλον να χρειάζομαι σπίτι με σαλόνι και σεμεδάκια, αλλά όπως τότε που μπήκα σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο και ρωτούσα για πλάκα πόσο κάνουν τα εισητήρια για Kuwait, έτσι και τώρα είπα να ρωτήσω για τον καναπέ. €3700 μου είπε η κυρία ότι κάνει ο διθέσιος καναπές που μου άρεσε, της είπα ότι θα προτιμούσα ένα κάλυμμα καλύτερης ποιότητας, αν γίνεται να κάνουμε ειδική παραγγελία (αν αποφασίσω να τον πάρω), βεβαίως μου είπε, και αν τον θέλω τριθέσιο? την ρώτησα, ε 1000+ euros παραπάνω μου είπε, μια χαρά είναι, της είπα. Φεύγοντας, πήρα και ένα προσπέκτους με πολυθρόνες, διαφορετικές από τον καναπέ, και πιο ακριβές από τον καναπέ, για να το κοιτάξω, γιατί όπως της είπα "θέλουμε να κάνουμε σαλόνι με άποψη". Βεβαίως, μου είπε. Το προσπέκτους στον κάδο πέντε λεπτά αργότερα, εγώ για μπύρες ένα τέταρτο αργότερα. Απλά, μετά το σκηνικό ένοιωσα εκείνη την αμυδρή αναγούλα, όχι δεν με ενοχλεί που ο κόσμος αγοράζει ακριβά πράγματα, καλά κάνει, αν μπορεί και θέλει, ελάχιστα με ενδιαφέρει, αλλά δεν παύω να νοιώθω να θέλω να ξεράσω, όπως και με την τηλεόραση, αλλά για λόγους που δεν μπορώ να προσδιορίσω και συνοψίζονται στο πολύ απλό γεγονός ότι ο καναπές που είδα πραγματικά ΔΕΝ ήταν ωραίος, ούτε οι πολυθρόνες, και η κατά τ' άλλα ευγενικότατη κυρία ΔΕΝ είχε ιδέα από καλό γούστο, όχι ότι έχω εγώ, αλλά τουλάχιστον δεν πουλάω, και βλακωδώς ίσως γιατί βλέπεις ότι πιάνει να πουλάς μούρη, αλλά δεν μπορώ, θα ξεράσω τώρα και όχι δεν είναι θέμα ηθικής, κτλ.

Είναι μερικές φορές που παίρνω την μικρή βόλτα και άλλες μαμάδες με περνάνε και μένα για μαμά, και αρχίζουν και με ρωτάνε πόσο χρονών είναι το κοριτσάκι, κτλ, και τις ρωτάω και εγώ η δικιά τους πόσο χρονών είναι, καμιά φορά που έχω όρεξη και μου λένε τι γλυκό κοριτσάκι, χαμογελάω και λέω ευχαριστώ, και αρχίζω και λέω ότι ναι γλυκύτατο αλλά ακόμη μας ξυπνάει τα βράδια, τι πράγμα είναι αυτό ρε παιδί μου, εσείς πως την μάθατε να κοιμάται χώρια, και γενικά ότι μου έρχεται στο μυαλό. Ξέρω, ξέρω, δεν είναι σαν να κοροιδεύω τον κόσμο, τον κοροιδεύω αλλά δεν κάνω κακό σε κανέναν και μου βγαίνει αυθόρμητα και το κάνω μόνο και μόνο γιατί αρρωστημένα έτσι διασκεδάζω καμιά φορά. Δεν το συζητώ ότι πολύ πιο διασκεδαστικό είναι όταν τα μαζεύω όλα τα μικρά και τους λέω είμαι ο μπαμπούλας, κοιταζόμασστε συνωμοτικά και με το πρώτο 'ουου' που κάνω ξεσηκώνουν κόσμο από τις τσιρίδες. Αλλά οκ, μετά κοιτάζει ο κόσμος, μην ξεράσω.

Περίεργο θα το βρει όποιος με ξέρει και ξέρει ότι με κάποια πράγματα εεε ...χμμμ ψωνίζομαι, ότι όταν σε περιοδικό, εφημερίδα, κτλ πετυχαίνω άρθρο για το νέο μουσείο της ακρόπολης, προσπερνάω γρήγορα, και ποτέ δεν ασχολήθηκα παραπάνω, λίγο χαμογέλασα όταν προέκυψε το θέμα με τα διατηρητέα της Αεροπαγείτου, περισσότερο πάλι μια αναγούλα μου ήρθε και πάλι δεν ξέρω για τι πράγμα ακριβώς, νομίζω ότι σίγουρα η ιστορική ή όχι, συνέχεια μιας πόλης πολεοδομικά είναι απίστευτα ενδιαφέρον θέμα, αλλά τι λέμε τώρα, εδώ έχουμε τον Bernard Tschumi να χτίζει, disjunction, με μια λέξη η αρχιτεκτονική του και βραβευμένος για αυτό, τι περιμένατε δηλαδή. (Φυσικά το να παραμείνουν στη θέση τους τα διατηρητέα, ενισχύει το disjunction, και αναδεικνύουν το έργο καλύτερα, αλλά οκ το συζητάμε κιόλας). Απλά, όλοι αυτοί οι μεγαλο-αρχιτέκτονες, όχι αυτοί καθαυτοί, αλλά όλο το star architect system με κάνει καμιά φορά να ξεράσω, γιατί μπορεί το Μουσείο στο Bilbao να σημειοδοτεί ακόμη και το paradigm shift που είχε αρχίσει από καιρό στην πολεοδομία, όσο καταχρηστικός κι αν ακούγεται ο όρος, αλλά από εκεί και πέρα, κάθε πόλη να θέλει να κάνει έναν Calatrava, έναν Gehry, μια Hadid, κτλ, οκ έχει αρχίσει να γίνεται υπερβολικά κουραστικό αυτό που κάποτε θαύμαζα. Και όχι, όχι, όχι, το μέλλον της αρχιτεκτονικής (σαν τέχνη, techne, mestiere, κτλ και όχι σαν utility) δεν βρίσκεται στα βιοκλιματικά, green whatever buildings, έλεος η οικολογία δεν είναι στυλ που υιοθετείς, ούτε απλώς μια ακόμη επιλογή. Απλά είναι.

Η συζήτηση περί ανωνυμίας του ίντερνετ, απώλεια της ταυτότητας του ατόμου, του χαρακτήρα της πόλης και κάτι τέτοια, επίσης μου φέρνουν αναγούλα. Συζήτηση με λάθους όρους, με παντελή έλλειψη κατανόησης βασικών εννοιών μου φαντάζει. Ποιά ανωνυμία και ποιά απώλεια, ίσα ίσα το ονλάιν είναι η παραδοχή πολλαπλών ταυτοτήτων, επιτέλους δηλαδή φτάσαμε στην εποχή μας να δούμε αυτό που πάντα ίσχυε, ότι έχουμε πολλαπλές ταυτότητες και εφευρίσκουμε ακόμη περισσότερες αν θέλουμε. Αλλιώς τόσο άνετα, ούτε μαμά θα το έπαιζα με την μικρή, ούτε θείτσα που ψάχνει καναπέ για το σαλόνι, ούτε τηλεορασόπληκτη - δεν θα είχε ουσία, δεν θα είχα κοινό για να το κάνω, δεν θα ήταν διασκεδαστικό αν δεν υπήρχε η ελευθερία πολλαπλών ταυτοτήτων, θα είχα μια-δυό και αυτό θα ήμουνα. Περισσότερες ταυτότητες, περισσότερη αυταπάτη, λιγότερες αληθινές επιλογές θα σου πουν οι πολύ αριστεριστές. Άλλη μια συζήτηση περί αληθινού που με μπερδεύει και είναι άχρηστη. Γιατί απλά είτε είσαι online, είτε είσαι χαμένος σε μια μεγαλούπολη, είτε πήρες τα βουνά να ησυχάσεις, έρχεσαι αντιμέτωπος τελικά με τον εαυτό σου και άλλες τέτοιες κοινοτοπίες. Αλλά πιο πολύ απ' όλα, this is all you have. Την αναγούλα.