Διάβαζα στην εφημερίδα για ένα μουσείο στην Αθήνα που θα καθιερώσει τις νύχτες μουσείου. Θα είναι ανοιχτός ο χώρος μέχρι τις 2 πμ και θα υπάρχουν και παράλληλες εκδηλώσεις. ΟΥΑΑΑΟΥΟΥΟΥ. Ο/Η αρθρογράφος μίλησε για μια ιδιαίτερα πρωτότυπη ιδέα και προφανώς δεν γνώριζε ότι οι νύχτες μουσείων ειναι ήδη καθιερωμένος θεσμός σε πάρα πολλές πόλεις, πρωτεύουσες και μη. Και τις διοργανώνει ο Δήμος, όχι ένα μόνο μουσείο. Με εκδηλώσεις για διάφορες ηλικίες και γούστα. Καμιά φορά κερνάνε και ποτά. Ναι, τζάμπα. Πολύ ωραία.
Στην ίδια εφημερίδα, σε εντελώς διαφορετικό σημείο, υπήρχε σχόλιο για ένα πρόγραμμα του ΜοΜΑ για επισκέπτες που πάσχουν από Alzheimer. Αυτό μου λέει κάτι. Όχι γιατί είμαι κοινωνικά ευαίσθητη -δυστυχώς δεν είμαι- αλλά θα ήθελα να δω τί ακριβώς κάνουν.
Δούλευα κάποτε σε ένα μουσείο και οι επισκέπτες ενδιαφερόταν περισσότερο να ρωτήσουν από που κατάγομαι, -με πρόδιδε η προφορά- και πολύ λιγότερο για τους πίνακες. Δεν είχα κανένα πρόβλημα με αυτό. Οι άνθρωποι ήρθαν στο μουσείο γιατί δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν, ήθελαν παρέα και επί της ευκαιρίας είδαν και λίγο τέχνη, απλά να έτυχε, η κοπέλα που τους ξεναγούσε ήταν από Ελλάδα, είχαν πάει Ελλάδα για διακοπές, honeymoon, κτλ Ναι έχει και η Ελλάδα μουσεία αλλά ήθελαν να μιλήσουν για τις θάλασσες. Τί να τους κάνω? Να τους πω σσσσσσσ, εδώ είναι μουσείο? Θα ήταν τόσο γελοίο.
Στο Bilbao αν πάω, το μουσείο θέλω να δω. Το κτίριο εννοώ, για τη συλλογή δε γνωρίζω. Όπως και το Jewish Museum στο Βερολίνο. Το κτίριο είναι η τέχνη, τα υπόλοιπα είναι εκθέματα. Αλλά τώρα περνάμε σε άλλη συζήτηση για μεταμοντέρνες έννοιες αρχιτεκτονικής και είναι μεγάλο θέμα για Δευτέρα πρωί.
Θέλω να πω ότι γενικώς τα μουσεία είναι ωραία ιδρύματα αλλά αρκετά σοβαροφανή και πολλές φορές δογματικά στο να ορίζουν την τέχνη. Ενώ κάλλιστα γίνονται ωραίοι χώροι συναθροίσεων. Και φυσικά συντελούν και στην οικονομική ανάπτυξη, ολόκληρης πόλης αν τύχει. Τέχνη? Ποιά τέχνη?
Για να μην αναφέρω τις αγγλοσαξωνικές καταβολές των μουσείων όταν μεγάλοι εξερευνητές έφερναν πίσω από τα ταξίδια τους" περίεργα" εκθέματα, συμπεριλαμβανομένου και ανθρώπων άλλων φυλών. Λυπηρά τσίρκα ήταν τα μουσεία πριν λίγους μόνο αιώνες και τώρα στεγάζουν αριστουργήματα, μετριότητες και εκτρώματα.
Αλλά η τέχνη δεν είναι μόνο εκεί, το ξέρουμε αυτό ε; E;
Μη με παρεξηγείτε, η ιστορία της τέχνης ήταν αγαπημένο μάθημα και πιστεύω ότι πρέπει να μπει ως βασικό μάθημα από νωρίς στα σχολεία. Αλλά μην τρελαθούμε κιόλας. Το μουσείο είναι καθεστώς και πως θα το χρησιμοποιήσετε είναι στην κρίση σας. Όσο για την τέχνη, ναι βρίσκεται και στα μουσεία, υπό διάφορες μορφές παρουσίασης-παιδαγωγικές, διδακτικές, σημειολογικές, καταναλωτικές, συντηρητικές. Με λίγα λόγια: OUT OF CONTEXT. Έτσι θα λέγεται η έκθεση που θα ήθελα μια μέρα να οργανώσω. MUSEUMS - PUTTING ART OUT OF CONTEXT. Αλλά θα συμβεί το εξής παράλογο. Αν η έκθεση γίνει σε μουσείο, ακυρώνεται από μόνη της, γιατί αυτή η έκθεση υφίσταται.
Όλες οι κοπέλες ονειρεύονται την ημέρα του γάμου τους. Το είπε μια φίλη μου (και 2, και 3 ,..) και συνειδητοποίησα ότι ισχύει για πολύ κόσμο. Επιπλέον υπάρχει και εκείνο το ηλίθιο έθιμο, αν πεθάνει μια ανύπαντρη να την ντύσουν νύφη, να την μοιρολογήσουν που δεν πρόλαβε να παντρευτεί.
Στο Kill Bill, η νύφη τα έκανε όλα λίμπα, αλλά δικαιολογείται για μένα, δεν ήταν νύφη, ήταν μάνα -μέλλουσα. Παντρευόταν για να έχει νορμάλ πατέρα η μικρή και στο τέλος σκοτώνει και τον αληθινό πατέρα. Οι φεμινίστριες του τρίτου κύματος πρέπει να στήσουν άγαλμα στον Tarantino. Οι πιο παλιές απλά θα πορωθούν με την ταινία.
Στο Άσπρος Γάτος, Μαύρη Γάτα, ο γαμπρός βοηθάει τη νύφη να το σκάσει, ένας κομμένος κορμός με τις ρίζες τρέχει μέσα στο δάσος (άκρως παραμυθένια σκηνή, όχι με την έννοια της ονειρικής αλλά με την έννοια των παραμυθιών) και τελικά η νύφη πέφτει πάνω στον έρωτα της, όπως τον είχε ονειρευτεί, ένας τσιγγάνος λεβέντης, ξερακιανός, 2 μέτρα ύψος. Γάμοι με συνοπτικές διαδικασίες στην ανταλλαγή όρκων και ατελείωτο γλέντι. Ο πεθαμένος παππούς σε συντήρηση στη σοφίτα για να μην χαλάσει ο γάμος από κηδεία. Και το γαμήλιο γλέντι συνεχίζεται, όπως μόνο ο Kusturica ξέρει να περιγράφει κινηματογραφικά ότι θάνατος, ζωή, χαρά, λύπη, γελοιότητα και σοφία είναι ένα γλέντι με πολύ χορό, με μικρούς και μεγάλους, αγαπημένους και άσχετους και κόκα αν τύχει. Και δάκρυα. Όχι για την γλύκα της ημέρας του γάμου -ποιά γλύκα? - αλλά για την πίκρα.
Και μετά ήταν οι Νύφες που τις έστελναν στην άλλη μεριά του Ατλαντικού πακέτο, κάποιου δικού μας είναι η ταινία - δεν ξέρω, δεν την είδα και αδιαφορώ. Πολύ πιο πριν ο Jeffrey Eugenides στο Middlesex, είχε παρουσιάσει μια άλλη νύφη από τη Μικρά Ασία που κουβάλησε μαζί της στο Detroit το τρομερό μυστικό να είναι παντρεμένη στον αδερφό της και να μεταφέρει γενεαλογικά το γονίδιο που ήταν υπαίτιο για τον ερμαφροδιτισμό του εγγονού της.
Θέλω να καταλήξω κάπου :)
Παλιά μισούσα τους γάμους και είχα αποφασίσει ότι είναι κάτι που δεν θα κάνω ποτέ. Μέχρι πρόσφατα που σκέφτηκα ότι υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να συμβεί και σε εμένα δεν είχα καμιά όρεξη να βλέπω την κάθε άσχετη θειά να χορεύει σε μουσική που μισώ και να την τραπεζώνω και αυτό να λέγεται γάμος μου. First things first. Ο γάμος γίνεται και για τους γονείς, το γλέντι τουλάχιστον. Τα ξεκαθαρίσαμε σε διάφορα Κυριακάτικα τραπέζια, ο father δεν θέλει γλέντι, προτιμά να μου δώσει λεφτά να κάνω τον γύρο του κόσμου με κάποιον που αγαπώ. Αφού τακτοποίησα τους γονείς, σκέφτηκα τι θα ήθελα να κάνω εγώ. Party στην παραλία? Τελετή σε ξέφωτο του δάσους? Συνοπτικές διαδικασίες σε δημαρχείο? Τίποτα? Δεν μου άρεσε τίποτα. Ή trendy ή μίζερα μου φάνηκαν.
Το θέμα είναι ότι κάθε γάμος κρύβει και μια ιστορία. Ιστορία αγάπης, συμφέροντος, ανάγκης, οτιδήποτε. Εγώ δεν έχω ιδέα τι μπορεί να μου τύχει και να αποφασίσω να παντρευτώ με κάποιου είδους τελετής. Αποφάσισα ότι απλώς θα πιώ πολύ εκείνη την ημέρα και θα βάλω και τους άλλους να πιούν.
Και μερικά πράγματα ακόμα. Ο γάμος θα γίνει μακριά και σε μέρος μη εύκολα προσβάσιμο. Να έρθουν μόνο αυτοί που θέλουν. Για όσους θέλουν και δεν μπορούν, θα βοηθήσω όπως μπορώ να μπορέσουν. Καλεσμένοι θα είναι κάποιοι συγγενείς, έτσι για να πουλήσω μούρη, παιδικοί φίλοι, κανα 2 πρώην που με αγαπάνε και νοιάζονται για μένα και τους αγαπώ και εγώ, κανα 2 άλλοι φίλοι που άνετα τους παντρευόμουν κι αυτούς, bloggers και λοιποί online που εδώ και χρόνια μιλάμε και όποιος τυχαίος βρεθεί και θελήσει να ακολουθήσει. Ο παπάς πρέπει να είναι τυπικός και να μην βιάζεται να τελειώσει, αλλά δεν με πειράζει να έχει πιεί, να έχει διακόψει σεξ, πάρτυ, άραγμα στην παραλία για να έρθει ή κάτι τέτοιο. Το νυφικό πρέπει να είναι άσπρο, κανένας ίχνος δαντέλας, φρουφρου κτλ και αν έχω χρόνο θα το σχεδιάσω εγώ. Από κάτω μαγιώ, αν είναι καλοκαίρι. Όχι γόβες. Σαντάλια. Διάφανα. Οι γονείς να υπάρχουν ακόμα. Και να είναι και η αδερφή μου εκεί. Το βράδυ πριν θα μαζευτούμε σε καμιά ταβέρνα για να φάμε. Και για να γνωρίσει η φίλη που είναι στην Χαβάη, τον φίλο που είναι στην Ολλανδία. Οι καλεσμένοι καλούνται να είναι ντυμένοι ευπρεπώς. Προτιμούνται επίσημες ενδυμασίες άλλων χωρών -αφρικάνικες, κουβανέζικες, κτλ αλλά θα χαρώ εξίσουν να δω τζινάκια και στυλ. Αν είναι να μου φέρουν σερβίτσια, σεντόνια, κτλ καλύτερα να μην μου τα φέρουν. Προτιμούνται ψηφιακές, iPod, αεροπορικά εισητήρια, πίνακες δυσεύρετοι και καλού γούστου. Ειδική περιποίηση για τους τρίτης ηλικίας παρευρισκομένους -και χαλάλι, χορό γι αυτούς.
Και διάφορα άλλα που θα τα αναλύσω σε μεγαλύτερη λεπτομέρεια κάποια άλλη φορά. Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι ίσως όλες ονειρεύονται κάποια στιγμή την ημέρα του γάμου τους.
Τα Περιστέρια πιστεύω είναι ο πιο ωραίος χορός της Κοζανίτικης Αποκριάς. Αν κανείς έχει χτυπηθεί σε rave, αν έχει ξεσηκωθεί με Bregovic, αν του άρεσε η τρέλα των 80ς, αν την βρίσκει σε ρέγκε συναυλίες, τότε το μόνο που μένει να κάνει είναι να χορέψει τα Περιστέρια και οπωσδήποτε σε έναν φανό, να είναι μικροί μεγάλοι πίτα στο μεθύσι, να είναι και εκείνη η κοπελίτσα που έπαιζε τρομπέτα στην Σκ'ρκα για κανένα 6ωρο συνεχώς και να έρχεται απο πάνω μας να μας βάζει την τρομπέτα στα αυτιά. Με καμία διάθεση φολκλορισμού, εγώ που γενικώς απεχθάνομαι την λαική μας παράδοση και το παραδοσιακό τραγούδι και τη μουσική στους γάμους της περιοχής (μήπως φταίνε οι συνειρμοί?), στα Περιστέρια σηκώνω ψηλά τα χέρια. Η μάλλον σηκώνομαι ολόκληρη. Πετάγομαι, πως το λένε.
Να περιγράψω όσο μπορώ το σκηνικό. Μιλάμε για πολύ κόσμο, γύρω στα 100 άτομα γύρω από την φωτιά και τα χάλκινα στην μέση να παίζουν, γύρω γύρω άλλα 300 ατόμα έτοιμα να μπουν στον χορό και γύρω γύρω άλλα 1000 άτομα να ρουφούν (να πίνουν. Κρασί/ξύδι ντόπιο). Και άλλοι πόσοι να χορεύουν εδώ κι εκεί. Και μερικοί να κυλιούνται κάτω. Μιλάμε για διονυσιακή παρεκτροπή, όχι αστεία. Και όλες οι ηλικίες. Και πολύ σουρδαμάρα, για όσους γνωρίζουν.
Για να συνεχίσω. Τα Περιστέρια είναι ακόμα πιο ωραία όταν ειναι διαδραματικό. Κάθεται όλος ο κόσμος κάτω. Παίρνει το μικρόφωνο ένας από την ορχήστρα και φωνάζει:
-Τί είστε?
-Περιστέρια, λέει ο κόσμος.
-Τί τα ταίζουμε τα περιστέρια?
-Στάρι, απαντά ο κόσμος.
Και παίρνει ο τύπος και πετάει στάρι σε όλους που κάθονται κάτω. Τι κομφετί και μαλακίες. Στάρι.
Τέτοια σκηνικά. Και μετά αρχίζει η ορχήστρα να παίζει αργόσυρτα. Κάνει πως πάει να ανεβάσει τον ρυθμό, πάει και ο κόσμος να ανεβεί και ξανακατεβάζει τον ρυθμό και ξανακάθονται όλοι. Αρχίζουν να παίζουν όλοι μαζί και έντονα στην πιο άσχετη στιγμή. Ο κόσμος κυριολεκτικά πηδάει επάνω και αρχίζει να χορεύει και να είναι μια τόσο απίστευτη σκηνή, όταν σηκώνονται όλοι, σηκώνουν χέρια, πόδια, τσιρίζουν από χαρά, χορεύουν, δηλαδή αν δεν το ζήσεις, το πιο κοντινό είναι να είσαι σε συναυλία του αγαπημένου σου συγκροτήματος και να παίζουν το πιο ξεσηκωτικό τους τραγούδι. Και πάλι λείπουν πολλά. Πάρα πολλά.
Αυτά με τα Περιστέρια. Δεν αρμόζουν σε υπερβολικά εκλεκτικούς, σνομπ και κομπλεξικούς. Κάνουν για όλες τις ηλικίες. Απαιτούν ελευθερία σκέψης και κινήσεων. Και δεν γίνεται να μην συμμετέχεις. Αν το δεις και δεν σου έρθει να συμμετέχεις, κάτι πάει στραβά, δες γιατρό. Και τα περί βημάτων, ρυθμού, κτλ τα ακούω βερεσέ. Περιστέρια χόρεψαν και φίλοι μου ξένοι και το καταευχαριστήθηκαν.
