na srpski

Επειδή δεν μπορούμε να χωνέψουμε το πού ζήσαμε και πού ζούμε ας ασχοληθούμε τουλάχιστον με το πού ταξιδέψαμε. Έστω και για λίγες μερούλες, ανώδυνες φαινομενικά. Ταξιδάκι λοιπόν και επιστρέφεις ανανεωμένη και χαλαρή. Σερβία; Έχω ξαναπάει. Τώρα έτσι για τον χαβαλέ πήγαμε. Για να περάσουμε καλά. Μια χαρά περάσαμε. Ναι, η Σερβία είναι έτσι όπως σας τα είχα πει. Όμορφος λαός, περήφανοι, φτωχοί, όχι μίζεροι, και ίσως όχι τόσο φτωχοί γιατί έχουν μια πανέμορφη χώρα και ωραίες πόλεις, και τις φροντίζουν, χωρίς να έχουν λεφτά και φυσικά έχοντας δεχτεί και κάποιες βόμβες.. αλλά έτσι είναι, οι άνθρωποι αγαπούν τον τόπο τους. Για τον πόλεμο; Δεν μιλάει εύκολα Σέρβος για τον πόλεμο. Δεν θέλουν να τους λυπηθούν και για να πω την αλήθεια δεν μιλάς εύκολα για κάτι τόσο φριχτό αν δεν περάσουν χρόνια και χρόνια. Να ζήσουν θέλουν και να συνεχίσουν να ονειρεύονται. Και ναι μας αγαπούν εμάς τους Έλληνες. Δεν ξέρω γιατί ακριβώς (περί ορθοδοξίας, κτλ δεν εξηγούν πλήρως το φαινόμενο). Φίλοι μου από πιο νότια δεν την καταλαβαίνουν και πολύ αυτή την αγάπη. Προσωπικά, θες γέννημα θρέμμα β. ελλάδα, θες η Miljana που είχαμε σπίτι μας όταν ήταν 11 χρονών και ξυπνούσε το βράδυ κλαίγοντας επειδή νόμιζε ότι μας βομβάρδιζαν, θες και μια αγάπη για τα βαλκάνια και τα βουνά τους, τους ανθρώπους, την παρακμή, το ένστικτο για επιβίωση, τη γυφτιά, την κλεψιά, την μοναχικότητα...εε όλα αυτά με συγκινούν. Δηλαδή μένω στην χώρα με τα πιο όμορφα νησιά, την καταγάλανη θάλασσα και ουρανό κτλ κτλ και παρόλ' αυτά κοιτάζω βόρεια. Χούι (translation lacking).

Αλλά είπαμε, αυτό ήταν ένα ταξιδάκι λίγων ημερών και ανώδυνο. Πόσο ανώδυνο όμως μπορεί να είναι όταν προστίθεται σε ένα ιστορικό ταξιδιών που μετά την ψυχαγωγία, την ανανέωση και κυρίως τις εντυπώσεις αρχίζει ανελέητα να σε επιβαρύνει με εικόνες, ανθρώπους και κάποια αμυδρή επίγνωση μιας μεγαλύτερης πραγματικότητας; Και όλα αυτά για ένα μικρό αντάλλαγμα, για κάποιες στιγμές που πια έχεις δει τα αξιοθέατα, έχεις μάθει λίγο για το καινούριο αυτό μέρος, έχεις περάσει και καλά, λες και με άνεση ένα doberdan και απλώς είσαι εκεί. Η πιο ωραία στιγμή κάθε ταξιδιού. Όχι η προσποίηση ότι είναι σαν να μένεις εκεί, απλά η στιγμή που όλα αυτά καταλήγουν σε εσένα, στο ποιός είσαι, τί κάνεις, κτλ κτλ. Είναι η στιγμή που ξυπνάς και βλέπεις τα πράγματα πιο καθαρά, που το μυαλό είναι απόλυτα συγκεντρωμένο, η σκέψη ήρεμη και όλες οι αισθήσεις λειτουργούν ακριβέστατα στο να σε γεμίζουν με δύναμη.

Να προσθέσω όμως και τις μικρές, απλές στιγμές που είναι όμως άκρως απαραίτητες για να φτάσουμε στα παραπάνω και που για το συγκεκριμένο ταξίδι ήταν πολύ, πολύ συγκεκριμένες:

- Τα πρώτα χιλιόμετρα του Ε75 σε σερβικο έδαφος. Πράσινο και βουνά, όμορφα χωριά (ξέρω, ξέρω, όμορφα καίγονται) και εμείς να περνάμε ανάμεσα από τα πιο μαγευτικά τοπία που έχω δει. Μας είχαν πει ότι αυτό ήταν το πιο δύσκολο μέρος του δρόμου. Εγώ δεν κατάλαβα πότε το περάσαμε. Παιδιά, το αεροπλάνο δε λέει. Τι να κάνεις όμως.

- Ο Δούναβης. Σε όλο το μεγαλείο του, να περνά μέσα από δάση. Τον είχα ξαναδεί, αλλά ποτέ, μα ποτέ έτσι.

- Οι Sofa Surfers να τραγουδάνε το White Noise. Try to break back in, Let the darkest in, Don’t mind giving in, Cause it eats you up, Yeah, it chews you up, And it spits you out, Yeah, it twists you out

- Η διαδρομή για το κάστρο του Novi Sad την ώρα που δύει ο ήλιος και αντανακλάται στον Δούναβη, περνώντας από μια γέφυρα γεμάτη κόσμο και ο αέρας που μυρίζει καλοκαίρι, δάση και μουσικές.

- Η μόνιμη αϋπνία. Το να κοιμηθείς σε συναυλία των Dog Eat Dog είναι πια αποκλειστικό κατόρθωμα. Το καταλαβαίνετε αν τους έχετε δει live.

- Η θέα από το κάστρο(photo), το Novi Sad, ο κόσμος, οι άνθρωποι, το camping, εμείς, το φαγητό.

και πολλά, πολλά άλλα. Κανονικό review για το φεστιβάλ θα γράψω ίσως μια άλλη φορά αλλά αν ενδιαφέρεστε go see EXIT festival.