lead me on my dreams

Σε στρίμωξα προχθές. Από εκεί που δεν το περίμενα. Έριξα άδεια και έπιασα γεμάτα που λένε. Και ήταν τόσο απλό. Σε ρώτησα απλώς αν σου αρέσει η τέχνη. Ναι, εντάξει δεν έχεις κλίση σε κάτι αλλά σε ρώτησα αν σε συγκινεί ένας πίνακας για παράδειγμα. Ναι, μου λες, καμιά φορά σου αρέσει να σκέφτεσαι τι ήθελε να πει ο καλλιτέχνης. Επέμενα. Ήθελα να μάθω αν υπήρχαν φορές που είδες έναν πίνακα και έμεινες άφωνος, πριν προλάβεις να σκεφτείς, το θέμα, τον καλλιτέχνη, πριν προλάβεις να συνειδητοποίησεις καν την τεχνοτροπία του συγκεκριμένου πίνακα. Δυσκολεύτηκες. Προσπάθησες να ξεφύγεις. Είπες ότι δεν σου αρέσει ο Degas επειδή είναι Degas. Και κάπου εκεί μπλέχτηκες παραπάνω. Συνέχισες μόνος σου. Κοίτα μου λες, είχες πάει στο μουσείο με το σχολείο και δεν σου άρεσε, αλλά όταν πήγες χρόνια μετά με έναν φίλο σου και σου έκανε την ξενάγηση, το απόλαυσες. Χαμογελούσα. Γιατί ακόμα δεν μου είχες απαντήσει. Και σου λέω, ξαναπήγες μόνος σου σε κάποιο μουσείο για να σταθείς μπροστά από έναν πίνακα που σου είχε μείνει; (πού σε είχε στοιχειώσει ήθελα να πω αλλά ας μην σε τρομάξω) Όχι δεν είχες πάει, απάντησες. Και ξαφνικά φαινόσουν πολύ ανήσυχος, ένιωθες κάπως άβολα. Όχι γιατί δεν είχες πάει μόνος σε ένα μουσείο να δεις έναν πίνακα που σου άρεσε αλλά η συζήτηση σε έκανε να νιώθεις άβολα. Περίμενες όμως την συνέχεια. Να το κάνουμε πιο εύκολο, σου ειπα. Έχεις σταθεί να χαζέψεις ένα κτίριο, ένιωσες την διάθεση σου να αλλάζει έντονα από τα χρώματα ενός ηλιοβασιλέματος, στάθηκες στην στάση του λεωφορείου παρατηρώντας τους γύρω; Ναι, μερικές φορές, είπες. Και ήσουν σκεφτικός. Κοινότυπες απαντήσεις σε κοινότυπες ερωτήσεις αλλά μια πολύ περίεργη συμπεριφορά. Αυτό έβλεπα. Και εκείνες τις φορές, συνέχισα, όταν οι εικόνες σου προξένησαν κάποια συναισθήματα, όμορφα ή λυπηρά, ένιωσες μέσα σου κάποια αόριστη ελπίδα, κάποια δύναμη; Ησυχία. Τα παρατάω, σκέφτηκα και κάθομαι πίσω στην καρέκλα μου, χαλαρώνω και χαζεύω έξω. Και εσύ ηρεμείς. Ώρα να αλλάξουμε κουβέντα, να κάνουμε κάτι άλλο. Σηκώνεις το κεφάλι και χαμογελώντας με τον τρόπο που πάντα χαμογελάς σε τέτοιες περιπτώσεις με ρωτάς: Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάνοντας σεξ έβαλες τα πόδια σου στους ώμους του άλλου; Χαμογελώ. Σκέφτομαι πως πάντα απέφευγες να είσαι ρομαντικός. Το έκρυβες. Έκανες πως γίνεσαι κοινότυπα ευθύς. Αλλά αποτυπωμένη επάνω μου ένοιωθα ακόμα όλη εκείνη την περίεργη αντίδραση σου στις προηγούμενες ερωτήσεις. Την προσπάθεια σου να κρυφτείς. Την ειλικρίνεια σου να μην μπορείς και να προβληματίζεσαι. Την ανάγκη σου να μην το κρύψεις παρά μόνο στις λέξεις. Σου απαντώ: Πιστεύεις ότι οι ερωτήσεις μου ήταν τόσο αδιάκριτες; Σκυβεις πάλι το κεφάλι. Το ξανασηκώνεις κάπως δειλά. Κανένας δεν μιλάει. Έντονα βλέμματα και από τις δυό μεριές. Μόνο τότε αποφασίζω ότι έληξε η συζήτηση. Κάθομαι πάλι πίσω στο κάθισμα μου, να σκεφτώ για λίγο. Εσένα, εμένα, τα πάντα, τις δυσκολίες μας, το δέσιμο μας, τη μοναξιά μας, την απόσταση μας, ολα. Ακούω την φωνή σου μέσα στην ησυχία να λέει σχεδόν μουρμουριστά: Συγνώμη, σχεδόν νοιώθω στο σώμα μου τον πόνο σου. Και σκύβεις και πάλι το κεφάλι. Κλείνω τα μάτια. Σκέφτομαι για μένα, είναι δυνατόν να μην σε αγαπήσω, σκέφτομαι για σένα, είναι δυνατόν να μην σε έχει συγκινήσει έστω και ένας πίνακας; Κοιμήθηκα ήσυχη εκείνο το βράδυ.

Η φωτογραφία είναι του Johan Holthof. Κάπου στο Βερολίνο.