we re alone

Όταν είχε χτυπήσει ο τυφώνας Katrina, ήταν ένας τύπος με κάμερα τραβούσε εκείνη τη στιγμή. Το σπίτι του χανόταν, αυτός προσπαθούσε να ισορροπήσει πίσω από ένα τοίχο και δεν άφηνε την κάμερα να τρέξει να σώσει και να σωθεί, τραβούσε σκηνές σχεδόν εκστασιασμένος. Και όταν ερχόταν το τσουνάμι υπήρχαν τέτοιοι τύποι. Γνωστός φωτογράφος - πολεμικός ανταποκριτής έλεγε για τη σκηνή που τους στήσαν ενέδρα μέσα στη ζούγκλα, ο οδηγός είχε πυροβοληθεί, είχαν πυροβολήσει και τον συνάδελφο του και αυτός έτρεχε να σωθεί και με το ένα χέρι κρατούσε την κάμερα και έβγαζε φωτογραφίες πίσω του.
Όταν γυρνούσα ένα βράδυ με τα άλλα παιδάκια από το παιχνίδι και είδα έναν κύριο να πέφτει, να τρέμει για ένα δευτερόλεπτο και μετά να ξεψυχάει, δεν έτρεξα, ούτε φοβήθηκα, κοιτούσα με ορθάνοιχτα τα μάτια. Όταν ήμουνα σε μια, δυο, τρεις κηδείες δεν ένιωθα λύπη, συγκίνηση, ήμουν πάνω από το φέρετρο και κοιτούσα και πάλι με μάτια ορθάνοιχτα. Όταν σε είδα να καταστρέφεις την ίδια σου τη ζωή δεν εξοργίστηκα, δεν φώναξα, δεν τρόμαξα, έμεινα πάλι να παρακουλουθώ, στήλη άλατος για πολύ καιρό. Να δω τι θα γίνει. Μήπως με χρειαστείς κάτι, αν και δεν νομίζω να μπορούσα να κάνω κάτι. Δεν μπορώ σίγουρα να προσφέρω σωτηρία, είμαι ανίκανη ακόμη και να παρηγορήσω κάποιον, και βρίσκω την αντίδραση μου σε πολλά γεγονότα, απλώς άσχετη ή και άχρηστη. Δεν μπορώ να προλάβω το κακό, όταν αυτό έχει ...δρομολογηθεί. Όποια προσπάθεια, είναι, πιστεύω, μάταιη. Μπορώ απλώς να δεχτώ το γεγονός. Συγκλονιστικά γρήγορα. Έλεγε μια κοπέλα το Σάββατο βράδυ για τη δεκαετία του 80 και πόσο έντονα την είχε ζήσει. Πως υπήρξαν τρομερές αλλαγές στον κόσμο, και στον μικρόκοσμο της επαρχιακής πόλης έτρεχε να γράψει κασσέτες με ramones να γυρίζει σπίτι να τις βάζει τέρμα. Έτσι νιώθω τώρα και γενικά για τισ δυσκολίες της ζωής. Θέλω να βάλω μια κασέτα τέρμα, να συνεχίσω να κοιτάω το κακό με απάθεια και να γιορτάζω που εμένα δεν με άγγιξε (ακόμα). Η κρυφή χαρά όταν κάποιος έφυγε και δεν είμασταν εμείς. Αυτό είναι το μόνο που πραγματικά ισχύει όταν γιορτάζεις την ζωή. We are still here. Α. Και η συνέχεια των γενεών και η διαχρονικότητα των τεχνών. Ελάχιστη παρηγοριά. Και δεν υπάρχει θεός. Το θεικό το βλέπω μόνο όταν εκεί που περνάνε νύχτες και νύχτες με εφιάλτες, μου στέλνεις ένα email και μου λες ότι όλα είναι καλά, πολύ καλά. Ποιός θεός. Εμείς, και μόνοι μας.