generic coming out

Μπαίνω σε ένα cafe που με περίμεναν δύο φίλες. Γρήγορη διερευνετική ματιά. Μερικά τραπεζάκια γεμάτα, μάλλον φοιτητές, αλλά από τους πιο χαλαρούς, στο μπαρ η γκαρσόνα με μια μικρή παρέα, καλή μουσική και ευτυχώς, όχι δυνατή, οι δύο φίλες στο βάθος, ήδη είχαν παραγγείλει, 2 κούπες να αχνίζουν στο τραπεζάκι,κατευθύνομαι βιαστικά προς το τραπέζι, λες και ήθελα να διώξω το κρύο από πάνω μου (διώξω = shake off), πριν καν φτάσω στο τραπέζι αρχίζω να βγάζω το μπουφάν μου, όλα πολύ γρήγορα, τους λέω και καλησπέρα πριν καλά καλά φτάσω κοντά τους, πετάγεται η γκαρσόνα, κάτι λέει για το καλησπέρα που είπα, κάτι πολύ αόριστο, τι ωραία που είπα καλησπέρα ή κάτι τέτοιο, κάτι πολύ προφανές είπε η κοπέλα αλλά επειδή ήρθε σχόλιο από εκεί που δεν το περίμενα, μια άγνωστη το πέταξε, σε άσχετο σημείο από το τραπεζάκι στο οποίο κατευθυνόμουνα, και ήταν τοσο άνετο, άμεσο και απλό, που μου φάνηκε αόριστο, της χαμογελώ αμήχανα, τι είπε δεν το είχα επεξεργαστεί στο μυαλό μου, με αποσυντόνισε κιόλας από την φόρα που είχα πάρει πηγαίνοντας κατευθείαν στο τραπεζάκι, να πω καλησπέρα στις φίλες, να βγάλω το μπουφάν, να φύγει λίγο το κρύο από πάνω μου, να σκέφτομαι αν θα πιώ τσάι ή καφέ, και όταν ήρθε να μου πάρει παραγγελία, ακόμη αποσυντονισμένη ήμουν, σε μένα είχε πει κάτι?, κάτι για το καλησπέρα που είχα πει?, με ξέρει?, όχι δεν με ξέρει, μέχρι εκεί προλαβαίνω να σκεφτώ, γιατί πρέπει να της πω τί θέλω να πάρω, έναν καφέ, αλλά πάλι κάτι μου λέει, δεν καταλαβαίνω, δεν προλαβαίνω ούτε αυτό να το επεξεργαστώ, αλλά επειδή είναι δίπλα μου την κοιτάζω καλύτερα, αν την ξέρω από κάπου, και κάτι θα πρέπει να της λέω, όχι απάντηση σε αυτό που μου είπε, γιατί δεν ξέρω τι μου είπε, αλλά κάτι να δείξω ότι επικοινωνώ, φιλική είναι, αν και όχι ακριβώς φιλική, επιθετική ίσως είναι άσχημος χαρακτηρισμός, δεν μπορώ να το προσδιορίσω, όχι δεν την ξέρω από κάπου, και πάλι κάτι μου λέει, δεν έχω ιδέα τι, και με ενοχλεί το ότι έχω γίνει από τους ανθρώπους και κόβουν επαφή με το τι γίνεται γύρω τους, απλά ήμουν στον κόσμο μου, αλλά η τύπισσα κάτι λέει, ενώ εγώ ίσα που είχα προλάβει να πω κάτι στην παρέα μου,και αυτή είναι εκεί να μην με αφήνει, κάτι μου λέει που δεν το καταλαβαίνω, αλλά θα πρέπει να έχει νόημα, γιατί φαίνεται στο βλέμμα της, δεν κάνει χαβαλέ, κάτι λέει, το λέει ή το δείχνει, δεν ξέρω, όντως στον κόσμο μου είμαι, δεν ξέρω τι μου λέει, και ας είναι δίπλα μου, μόνο να καταλάβω ότι κάτι θέλει να μου πει, ότι κάτι σχολιάζει, ότι δεν αφήνει το δικό μου βλέμμα, και πρέπει και να της πω τι θέλω να πάρω, και να καταλάβω τι μου λέει, και επιτέλους να ρωτήσω τις φίλες μου αν είναι καλά, μόνο καλησπέρα είπα, και πολύ γρήγορα κάτι της απαντάω και παίρνω και έναν καφέ, η φίλη μου με ρωτάει αν την ξέρω, όχι λέω, εγώ νόμιζα ότι ήταν δική σας γνωστή και έρχεται και μου μιλάει και εμένα έτσι άνετα, μπα όχι λέει η φίλη, δηλαδή για να καταλάβω, μου την έπεφτε?, ναι μάλλον στα ίσια, όχι δεν έχω πρόβλημα να μου την πέφτουν γυναίκες, αλλά δεν είναι αυτό που σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή, ούτε καν το φιλοσοφώ ότι είναι κολακευτικό απ όπου και αν έρχεται, πόσο μάλλον από γυναίκες, που ίσως και να προσθέτει αξία (added value??), ειδικά αν δεν δείχνεις ότι σε ενδιαφέρει κάτι, δεν σκέφομαι τίποτα από αυτά που έχω ξανασκεφτεί για τέτοιες περιπτώσεις, αχνά ίσως σκέφτομαι ότι σε μια μικρή, επαρχιακή πόλη αυτό δεν συμβαίνει συχνά, καταλαβαίνω ότι σκέφτομαι κοίτα τι θάρρος έχει αυτή, και μπράβο για αυτό το θάρρος, ότι καλό είναι οι άνθρωποι να εκφράζονται, να δείχνουν τι είναι, τι θέλουν, μα ποιά είναι αυτή τέλοσπάντων, βρέθηκα να αναρωτιέμαι, και τι όρεξη είχε απογευματιάτικα, να βγει τόσο ξεκάθαρα και δυνατά, να έρθει τόσο απλά από το πουθενά, δεν ξέρει ότι χελόου εδώ είναι κοζάνι, θα την σχολιάσουν άσχημα, περίεργα, και ίσως είναι και τυχερή που έπεσε σε μένα γιατί μπορεί να μην ενδιαφερόμουνα αλλά δεν παύει να με ενοχλεί που κάτι τέτοιο δεν μου συμβαίνει στην κοζάνι συχνά, και αυτό δείχνει την υποκρισία, το στημένο του έξω, το ότι ναι κρύβονται οι ομοφυλόφιλοι,
αλλά κρύβονται και όλοι οι άλλοι και για όλα, ο κώδικας συμπεριφοράς είναι το στημένο, το αναμενόμενο, και ακόμη και οι άντρες δεν έχουν την όρεξη να σου την πέσουν όπως θα ήθελαν να σου την πέσουν, η ακόμη χειρότερα, πολλοί δεν ξέρουν πως, ενώ είναι απλό, και δεν χρειάζεται να είναι και προσβλητικό ή δήθεν, και πέρα του φλερτ, οι παρέες επίσης τείνουν να είναι στημένες, μόνο τελευταία βλέπω παρέες πιο χαλαρές στις εξόδους τους, να περνάνε καλά, και αυτό να φαίνεται, και να το χαίρονται που είναι όλοι μαζί,και ξαφνικά εμφανίζεται και αυτή η κοπέλα, που δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει, που ήταν τόσο άνετη και άμεση, και έμεινα να θαυμάζω, και να σκέφτομαι, πόσο καιρό έχω να κάνω εγώ κάτι ανάλογο, να γυρίσω το κεφάλι μου και να πω κάτι στον διπλανό μου που δεν τον γνωρίζω, και να το πω έτσι απλά και αβίαστα, γιατί κάτι μου βγήκε, κάτι άκουσα, κάτι θέλησα να σχολιάσω και το έκανα χωρίς πρώτα να έχω κόψει καν τον άλλον, ποιός είναι, με ποιόν είναι, τι θα πουν αν τους μιλήσω στο άσχετο, το χαμένο εκείνο δευτερόλεπτο του δισταγμού, που χαλάει την αμεσότητα και την απλότητα αλλά και την δεκτικότητα ενός σχολίου απλώς.

fearing has come to mean adjusted, not fearing is just weirdness

Το σούρουπο βγαίνουν οι νυχτερίδες και πετάνε χαμηλά, ακριβώς πάνω από το κεφάλι σου. Μου φαίνεται αστείο να φοβάται κάποιος και να σκύβει ασυναίσθητα το κεφάλι του όταν αντιλαμβάνεται μια από αυτές να πετάει από πάνω του. Δηλαδή το να πέσει πάνω σου νυχτερίδα (και να μπλεχτεί στα μακριά μαλλιά σου και από τον τρόμο της να επιμένει να φτερουγίζει εκεί πέρα και να μπλέκεται ακόμη περισσότερο) είναι κάτι που γίνεται πιο σπάνια και από την διέλευση του κομήτη DX2674A κοντά από τον πλανήτη μας. Και εκνευρίζομαι όταν περπατάω με κάποιον το σούρουπο και ανεπαίσθητα χαμηλώνει το κεφάλι επειδή το αυτί ή η άκρη του ματιού του έπιασε κάποιο φτερούγισμα.

Και είναι ακόμη πιο γελοίο να πιστεύει κανείς ότι από εκείνη την μικρή τρύπα στο παλιόσπιτο μπορεί να βγει ολόκληρο σμήνος από νυχτερίδες. Μπορεί να το διαπιστώσει κανείς πολύ εύκολα, αν πάει και βάλει το χέρι του μέσα εκεί και δει ότι δεν είναι παρά μια μικρή φωλίτσα για 2-3 νυχτεριδούλες. Ακόμη πιο παράλογο βέβαια είναι να φοβηθεί να ψαχουλέψει κανείς λίγο αυτή τη φωλίτσα. Οι σκορπιοί δεν πάνε σε τέτοιες φωλιές και όποια νυχτερίδα τύχει να μην έχει βγει στο σεργιάνι θα είναι τόσο τρομαγμένη που απλώς θα φτερουγίζει μέσα στον μικρό εκείνο χώρο, μέχρι να την πιάσεις, να την βγάλεις έξω, να της ρίξεις μια ματιά από περιέργεια. Και μετά να αστειευτείς και να της πεις φωναχτά...'επ, τί κάνεις εσύ εδώ? γιατί δεν είσαι με τις άλλες?'. Και να την αφήσεις πάλι.

Δηλαδή πραγματικά δεν νομίζω ότι λέω κάτι παράλογο με τα παραπάνω. Δεν συμφωνείτε?

mesecina - moonlight

Εδώ και ...χρόνια, ήθελα να γράψω ένα παραμύθι. Όχι να σκεφτώ κάτι για το οποίο να γράψω ένα παραμύθι. Απλώς μου ερχόταν σκηνές στο μυαλό μου και κάπως όλες θα ταίριαζαν σε ένα παραμύθι, μια ιστορία που παιζόταν μόνο στο μυαλό μου. Κάποιες φορές μερικές σκηνές τις ζωγράφιζα, και κατά ένα περίεργο τρόπο αυτό με ξαλάφρωνε. Από τί, δεν ξέρω. Κάποιες άλλες φορές, θα ζωγράφιζα κάτι και από μόνο του θα έβρισκε το δρόμο του για το παραμύθι.

Δεν ξέρω καν αν θα έπρεπε να το λέω παραμύθι. Δεν ανήκει στα συνηθισμένα παραμυθάκια, ούτε εικονογραφικά ακριβώς, ούτε οι χαρακτήρες του, μόνο ίσως λίγο μόνο σαν ιστορία κάτι έχει από παραμύθια. Επιτρέπει τα πάντα, δεν είναι ρεαλιστικό, κτλ.

Δεν έχω καν όλη την πλοκή στο μυαλό μου. Έχω σκηνές. Δεν ξέρω πως ακριβώς θα δέσουν μεταξύ τους. Δεν ξέρω πόσα θα γράψω για την κάθε σκηνή. Δεω ξέρω και πολλά πράγματα. Απλά πρέπει να φύγουν αυτά που έχω στο μυαλό μου. Το buffer γέμισε.

MESECINA - MOONLIGHT

to haunt of a wide world a spot

..to which i could not love the less

έτσι πρέπει να περνάνε οι Κυριακές..σε ωραία τοπία, με παρέα, νωχελικά και αργά

limni poliphitou

now suck it up

Oren-Ishii, Kisama to Ore wa, mada keri ga tsuite inai n da yo!!*

Αφού είχαν φύγει κάποιοι φίλοι αργά χθες το βράδυ, έμεινα στον καναπέ να ξεφυλλίζω ένα βιβλίο που διαβάζω αυτό τον καιρό. Ήμουν σε κατάσταση πλήρης ηρεμίας, σχεδόν ευτυχίας για το τι ωραία μέρα ήταν. Χωρίς να γίνει κάτι ιδιαίτερο. Κοιτούσα το οπισθόφυλλο του βιβλίου όπου φέρει την πολλά υποσχόμενη κριτική "αν έχετε δύο μέρες για να ζήσετε ακόμα, διαβάστε αυτό το βιβλίο για να πεθάνετε χωρίς ενοχές". Ένιωσα σχεδόν ευτυχισμένη που και χωρίς να διαβάσω το βιβλίο, νομίζω έτσι θα ...πέθαινα. Την ίδια στιγμή ήρθε ένα μήνυμα στο κινητό. Από κάποιον που μου έλεγε ότι κοιτούσε παλιές φωτογραφίες και γράμματα (ναι, υπάρχουν και αυτά εκτός του email) και ένιωθε σχεδόν δυστυχισμένος με το πόσο σκληρό άτομο είχε γίνει κάποτε και είχα δίκιο για το πόσο δύσκολος χαρακτήρας μπορεί να είναι. Ένα μήνυμα απλώς και η απάντηση μου χαλαρή.. 'ξεκόλλα', άλλαξες, πέρασε ο καιρός. Μερικές ώρες συνομιλίας αργότερα και όταν χάραζε, δεν ήμουν σίγουρη για τίποτα, είχα χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Τίποτα χαλαρό στο πρώτο μήνυμα. Ποιος καιρός πέρασε; Ταξίδια σε ξεχασμένα μονοπάτια της μνήμης, μου λέει, δεν συνιστώνται εκτός κι αν είσαι απόλυτα σίγουρος ότι θες να έρθεις αντιμέτωπος με το παρελθόν σου. Και εκτός και αν έχεις παρέα μαζί σου και μπόλικο αλκοόλ, λέω εγώ (και καλά, νόμιζα ότι εγώ ξέρω πως να τα κάνω - μουαχαχα....μουαχαχα) Αλλά δυστυχώς, το χθεσινό ταξίδι έγινε χωρίς να ισχύει κανένα από τα δύο παραπάνω. Και γυρνάς πίσω εξουθενωμένος. Με όλες τις ενοχές που τελικά κρύβεις, με το πόσο πλήγωσες τους άλλους και τον εαυτό σου, τον καιρό που έχασες, τις αποφάσεις που δεν πήρες...Νομίζεις ότι δεν σε άγγιξαν, ότι δεν ήταν τίποτα, ότι τα ξεπέρασες και ξαφνικά ξεπετάγονται όλα μπροστά σου, κατευθείαν στα μούτρα σου. Πιο ξεκάθαρα από ποτέ, πιο αμείλικτα από ποτέ. Επιτέλους. Κάθαρση τώρα. Που βρίσκει κανείς δύναμη να κλείσει ανοιχτούς λογαριασμούς με τον εαυτό του? Το μόνο που έχω υπόψη μου αυτή τη στιγμή για βοήθεια είναι απλώς ένα βιβλίο. Και ακόμη και οι πιο κοντινοί φίλοι μοιάζουν απίστευτα μακρινοί. Πολύ βαθιά μέσα μου, νομίζω ότι παλεύω με κάτι πολύ δυνατότερο από μένα. Δεν φοβάμαι ότι δεν θα αντέξω ή δεν θα οδηγήσουν όλα σε κάτι καλύτερο. Απλώς νοιώθω κουρασμένη.

*oren-ishii, you and i have unfinished business (kill bill great quote and scene)

this is about stupidity

common sense is the least common thing

το ίντερνετ στην ελλάδα κάνει ένα βήμα μπροστά και δέκα πίσω...as usual, δηλαδή

this is about love

Να μεταμπλογκάρω λίγο και εγώ? Παρασκευή είναι. Έχει έναν υπέροχα όμορφο καιρό και θα το εκμεταλλευτώ στο έπακρο. Θα κολλήσω στη συνηθισμένη θέση δίπλα από την μπαλκονόπορτα να χαζεύω έξω, να σκέφτομαι που θέλω να ταξιδέψω, να μην σκέφτομαι τίποτα, να ακούω μουσική. Θα πάρω και την κουβερτούλα μου. Θα βαρεθώ να κάνω οτιδήποτε. Μπορεί να ζωγραφίσω όμως. 'Ολο και κάποιος θα με ψάξει για να βγούμε. Καλά να πάθει. Σπίτι μου θα καταλήξει. Και ευτυχώς μερικοί έμαθαν και δεν κρατάνε τις τυπικότητες. Εμφανίζονται πλέον και στη μέση της νύχτας και έχουν ευτυχώς την υπομονή να χτυπάνε το κουδούνι μέχρι να ξυπνήσω, να καθίσουμε αγκαλιά μέσα στη βουβαμάρα, έξω να βρέχει, να χιονίζει, να λυσσομανάει, να κάνει ότι θέλει. Γιατί ωραίες και οι γιορτές αλλα εμείς είμαστε περίεργα πλάσματα, δημιουργούμε μόνοι μας τον υπόκοσμο μας, για να έχουμε ένα σπίτι, να το αφήνουμε μόνο για το πιο τρελό, ξέφρενο, ατελείωτο πάρτυ, να επιστρέψουμε κατάκοποι, να σκεπαστούμε πάλι με την αγαπημένη πλέον κουβερτούλα, να κοιτάμε τα γκρίζα, βαριά σύννεφα έξω από το παράθυρο, να νιώθουμε την υγρασία πάνω στο τζάμι, να έχουμε μόνο κανένα κεράκι αναμμένο και έτσι να λέμε τι ωραία που είναι η ζωή. Μισοσκόταδο και μάλιστα μουντό, σε απόχρωση γκρι, το αγαπημένο μου φως. Αυτό που περιμένουν τα καλικαντζάρια για να βγουν και αυτό που φοβούνται και πιο πολύ γιατί μπορεί να είναι και χάραμα. Έτσι είναι όταν βάζεις δύο αντίθετα πράγματα μαζί, φως και σκοτάδι, τα αγαπάς και τα δύο μαζί. Έτσι μαθαίνεις να αγαπάς γενικώς. Όταν ενθουσιάζεσαι και φοβάσαι μαζί. Και είναι ωραία έτσι.

roscoe

(οδηγίες: τα 2 πρώτα βιντεάκια, όταν παιχτούν ξεχωριστά το καθένα, είναι soundtrack για το τρίτο, δοκιμάστε, θα με καταλάβετε χεχε)







Σε μια χρονιά που δεν ήταν το 2007, ούτε καν το 2006, σε μια χρονιά που πλέον είναι μακρυνή, συνήθιζα να πέρνω το ποδήλατο μου, να περνάω την Erasmus brug, να πάω στο Rotown να ακούσω κανένα καλό live, να γυρίσω αργά τη νύχτα, να μισοβλέπω από τον αέρα και την βροχή πάνω στη γέφυρα, να τρεκλίζει το ποδήλατο από τις πολλές μπίρες που ήπια, ενίοτε να κουβαλάω και κανέναν πίσω μου και να πέφτουμε μαζί κάτω και άντε πάλι από την αρχή. Δεν νοσταλγώ σε αυτό το post. Χαίρομαι απλώς για ένα μέρος της καθημερινότητας μου που πια δεν υπάρχει αλλά έχει μείνει πολύ έντονο μέσα μου. Μόλις πριν λίγους μήνες κάποιος βιντεοσκόπησε την αγαπημένη μου πλέον γέφυρα σε timelapse. Κατά κάποιο τρόπο, το βιντεάκι έχει τον ρυθμό της πόλης που τόσο προσπαθώ να εξηγήσω με λόγια και δεν μπορώ. Πριν λίγες μέρες, κάποιος άλλος τράβηξε και το βιντεάκι με τους Midlake να παίζουν στο Rotown. Το τέλειο soundtrack για το ρυθμό που έχει το βιντεάκι με τη γέφυρα. Και τόσο κοντά το ένα με το άλλο. Και χρονικά, και ως τοποθεσίες, και ως άποψη. Δεν ξέρω γιατί. Εγώ πάντως το βλέπω. Και φυσικά τελικά νοσταλγώ, μην κρυβόμαστε. Εύχομαι για το 2007 ταξίδια, live, να βρω καινούριους και παλιούς φίλους. Αυτά βέβαια τα είχα και το 2006. Τώρα εύχομαι να με συγκινήσουν όπως παλιά, και ίσως ακόμη περισσότερο για να με κρατήσουν. Καλή χρονιά.