20070319

people watching

Μπορώ να κάθομαι ώρες ολόκληρες και να χαζεύω τον κόσμο. Αδιάκριτα πολλές φορές και όταν το καταλαβαίνουν κάποιοι και δείξουν να ενοχλούνται, προσπαθώ να χαμογελάσω ευγενικά και γυρίζω το κεφάλι όσο πιο γρήγορα γίνεται αλλού. Θα πρέπει να δείχνει αστείο μερικές φορές. Γιατί γυρίζοντας το κεφάλι θα πέσει το βλέμμα σε κάποιον άλλον και θα μείνει εκεί και πάλι τα ίδια. Και επειδή ο προηγούμενος που κοιτούσα μάλλον με κοιτάει ακόμα για να δει τι στο καλό κοιτάω και έχει αρχίσει να με κοιτάει και αυτός που τώρα κοιτάω, χαμηλώνω το κεφάλι και ότι βρω μπροστά μου, κινητό, πετραδάκι στο δρόμο, κτλ γίνεται αντικείμενο άξιο ευλαβικής προσοχής και παρατήρησης. Δεν είναι ότι το κάνω σκόπιμα. Απλά πέφτει το μάτι εκεί. Όχι για κάποιο συγκεκριμμένο λόγο. Ντύσιμο, χαρακτηριστικά προσώπου, κτλ δεν καταγράφονται στο μυαλό, τουλάχιστον όχι στη λεπτομέρεια τους. Ο τρόπος που κάθονται ή απλά στέκονται, αν φαίνονται αγχωμένοι, χαλαροί, χαρούμενοι, στον κόσμο τους, αυτά μάλλον μου τραβάνε την προσοχή. Και για κάποιο περίεργο λόγο δεν απασχολεί το μυαλό μου το τι μπορεί να κάνουν γενικώς στη ζωή τους, δεν κατασκευάζω σενάρια. Πού μπορεί να πηγαίνουν, ποιόν περιμένουν, από πού είναι, δεν έχω ιδέα και δεν μ' ενδιαφέρει να φανταστώ. Τυχαίνει απλώς να βρίσκονται εκεί εκείνη τη στιγμή και είναι κάπως, κάπως σε σχέση με το περιβάλλον τους, αποκομμένοι ή μέσα σ'αυτό, άνετοι ή αδιάφοροι ή totally self-conscious. Με παρέα ή μόνοι. Σκηνές από δανέζικη ταινία. Δεν υπάρχει το πριν και το μετά, μόνο το τώρα, και soundtrack δεν είναι αυτό που παίζει στο ipod αλλά η βοή του κόσμου γύρω, η μουσική που ακούγεται από κάποιο μαγαζί, η συζήτηση των διπλανών, που μπορεί πολύ άνετα να δίνει μια άλλη σημασία σε αυτό που βλέπεις. Και όχι μόνο σύμφωνα με αυτά που λένε αλλά και ο τόνος της φωνής τους, ο τρόπος που το λένε, η προφορά τους, οι παύσεις που διαλέγουν να κάνουν. Το χρώμα. Όλα τα χρώματα και οι σκιές γύρω, ειδικά αργά το απόγευμα που αλλάζουν και λίγο πιο γρήγορα και γίνονται και λίγο πιο έντονα. Και μπαίνουν όλοι στη σκηνή, ο από πίσω που περνάει βιαστικός, η μικρή που παίζει παραδίπλα, το μυρμήγκι που προσπαθεί να σκαρφαλώσει επάνω μου καθώς κάθομαι στο πεζούλι. Και η μυρωδιά της θάλασσας, του βουνού, της βροχής, η μούχλα της ομίχλης, το γρασίδι, το καυσαέριο, η άνοιξη, η ζέστη ξανά του απογευματινού ηλιου -όλα αυτά δεν μπορούν να λείπουν από την δικιά μου ταινία. Βλέπω έναν ηλικιωμένο να περπατάει, λίγο σκυφτός και λίγο αργά, υπομονετικά μέσα στην κίνηση, χαμογελαστός στην βόλτα του, ζαρωμένο πρόσωπο και δεν μπορώ παρά να χαζέψω την εικόνα του. Τα κοριτσάκια που βγήκαν βόλτα, να χαχανίζουν, να μιλάνε και να κοιτάζουν μπροστά, πίσω, δεξιά, αριστερά, και πάλι να σκύβουν μεταξύ τους για να σχολιάσουν δέκα ακόμη πράγματα in one second και να γελάνε πάλι. Όλοι και όλα, ταινία και μάλιστα από τις αγαπημένες. Και όπως και στα όνειρα, έτσι και εκεί, καθώς κάθομαι χαλαρή ξετρυπώνουν στο μυαλό μου άσχετες εικόνες που τυπώθηκαν στο μυαλό κάποια στιγμή και απλά εμφανίστηκαν τώρα. Να είμαστε στο παρτυ το προηγούμενο βράδυ και να ακούω έξω για πρώτη φορά μετά από χρόνια το I against I - Mos dEf & Massive Attack. Και ένας τύπος στη γωνία να φαίνεται το ίδιο ενθουσιασμένος με μένα που συμβαίνει αυτό. Και να το εκφράζει με τον ίδιο τροπο. Σκύβει λίγο το κεφάλι, το κουνάει ελάχιστα ρυθμικά και ίσως και να χαμογελάει. Ηρεμεί. Κάθομαι σε ένα πεζούλι, πολύ κόσμος γύρω. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν χρειάζεται να βάλω γυαλιά ηλίου. Απόγευμα αλλά κάθομαι φάτσα στον ήλιο. Όχι δεν χρειάζεται γυαλιά. Βιαστικοί κάποιοι που βγαίνουν από τον σταθμό, πολλοί αυτοί που απολαμβάνουν την βόλτα τους και τον καλό καιρό, πίσω μου δύο μετανάστες βγαίνουν φωτογραφία με φόντο την Ακρόπολη, φωτογραφική μιας χρήσης, χαμόγελο αισιόδοξο oh shining so bright. Καθώς ακουμπώ τα χέρια μου πίσω, το γρασίδι είναι λίγο ξερό. Κοιτάζω δεξιά στο πεζούλι, μια κοπέλα έρχεται και κάθεται, μόνη της κι αυτή. Για κάποιο λόγο, όταν κάποιος κάθεται μόνος γίνεται πιο ενδιαφέρουσα η παρατήρηση. Συνοδευόμενοι μπαίνουν σε κάποια συμπεριφορά ανάλογα με τους άλλους. Μόνοι είναι πιο εκτεθιμένοι. Είναι σαν το ενδιαφέρον που βρίσκεις στις σιωπές των ανθρώπων και όχι σε αυτά που λένε. Σκέφτομαι ότι όταν περιμένω κάποιον να έρθει πραγματικά δεν προσέχω ποτέ αν θα αργήσουν γιατί ξεχνιέμαι περιμένοντας. Κοιτάζω πάλι την διπλανή κοπέλα, τον τρόπο που κάθεται, μια άνεση που φαίνεται να έχει στο να κάνει ακριβώς αυτό, να κάθεται μόνη μέσα στον κόσμο και μάλλον και αυτή να περιμένει κάποιον να έρθει και μάλλον και αυτήν δεν την πειράζει να περιμένει. Νομίζω μου θυμίζει την Έλλη, παρόμοια χαρακτηριστικά, ίδιο αέρα. Something quiet but also definite. Δεν μπορώ να το προσδιορίσω, πιο πέρα μια άλλη κοπέλα που περίμενε, στην τσίτα, λίγο ανυπόμονη να κοιτάζει δεξιά-αριστερά, ήρθε ο φίλος της επιτέλους και αρχίζει κάτι να του λέει γρήγορα, φαίνεται λίγο ανακουφισμένη που δεν χρειάζεται να περιμένει άλλο, τον πιάνει από το μπράτσο, τον τραβάει κάπου μέσα στον κόσμο. Ναι, η διπλανή είναι μάλλον η αντίθετη εικόνα της. Παράλληλα τελειώνω το μήνυμα που γράφω στο κινητό και το στέλνω. Μόνο ελάχιστα δευτερόλεπτα αργότερα μου περνάει από το μυαλό να κοιτάξω αν ήταν η διπλανή που παρέλαβε το μήνυμα αλλά μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα το πήρε οπότε παίρνει τηλέφωνο, την κοιτάζω πάλι μόνο τη στιγμή που παίρνει τηλέφωνο. Σε μένα που είμαι δίπλα. Nice one.

40 σχόλια:

unlearn... είπε...

Nice one indeed!

Κι εμένα μ'αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο, την συμπεριφορά τους στο χώρο συνήθως.
Κολάω με τις ώρες.Και κυρίως τα βράδυα, σε μέρη διασκέδασης, οπού οι συμπεριφορές αλλάζουν...

ουπς, έχει κάτι για σένα στο μπλογκ μου
χε χε!

Lupa είπε...

Με έχουν εξουσιοδοτήσει οι ανώτεροί σου από τον πλανήτη HAPPY (όπου όπως θα θυμάσαι κανείς δεν κλείνει μάτι, κάθε μέρα κι άλλο πάρτι κτλ) να σου πώ ΕΥΓΕ για την απίστευτη και λεπτομερή σου αναφορά σχετικά με την παρατήρηση του ανθρώπινου είδους. KEEP UP THE GOOD WORK!

Ανώνυμος είπε...

thnx both :)

now i m with 10 words to write a story

will wait till they become more and make a story on their own

nahh, will try...already tried, but it s tough

Ali g interview with Noam Chomsky:
-how many words does u know?
-1...00...000
-What are some of them?

whoah the guy has become a daily reference

Eleni Fergadi είπε...

;) λέτ μι μπρού φορ α γουάϊλ...άϊ αμ μπρούϊνγκ...λαϊκ γκούντ όλντ τί....βέρυ νάϊς γουάν!!!

Yannis H είπε...

1) Βρε συ, βάλε καμιά παράγραφο!

Yannis H είπε...

2) Λοιπόν, εγώ έχω ένα πιο επικίνδυνο χόμπι. Τις φωτογραφίες αγνώστων. Στήνομαι κάπου και τραβάω φωτογραφίες από άτομα που μου κινούν την περιέργεια. Κάποτε, στην παραλία Θεσσαλονίκης, με προσπέρασε ένα κοριτσάκι που με κοιτούσε περίεργα. Κάθισα κάπου απόμερα και (δόξα τω ζουμ!) άρχισα να το φωτογραφίζω. Πήγαινε σε blind date. Προχωρούσε, περίμενε, κοιτούσε γύρω της, ένας άντρας μάλιστα με παντελονάκι τένις και κάμποσα κιλά την παρεξήγησε, γύρισε πίσω, έκανε ένα κύκλο γύρω της, μέχρι που αυτή έφυγε, πήρε το μακρύ δρόμο γύρω από το Λευκό Πύργο κι εξαφανίστηκε στην κίνηση.

Άλλη φορά, είδα μια μητέρα γύρω στα 45 με την δεκαπεντάχρονη κόρη της, και οι δύο ντυμένες με βραδινές τουαλέτες, να περιμένουν σε μια γωνία. Γελούσανε και μιλούσανε σαν φίλες – φοβερά ευδιάθετες και ...δεμένες. Καθώς κοιτούσα τις φωτογραφίες, έβαλα ένα τραγούδι, την μπαλάντα της Ιφιγένειας. Διαβάστε την:

Με πηρες καποτε απ΄το χερι και δε σε ρωτησα που παμε
σου ειπα με σενα δε φοβαμαι μανα καλη μανα μου έρμη
Εσυ τον άντρα σου ειχες χασει κι εγω ειχα χασει το γονιο μου
και τοτε μανα καλε μανα τοτε σε βαφτισα αρχηγο μου

Κλειδωσες δυο φορες το σπιτι μας πηρες κι ήρθαμε στην πολη
σαν τα κορακια πεσαν όλοι έτσι όπως σε ειδαν φοβισμενη
κι ακονιζα παιδακι πραμα τα νυχια μου και το μυαλο μου
με μια τρεμουλα μ΄ενα φοβο μη γκρεμιστει ο αρχηγος μου


Συγκινήθηκα, θυμάμαι - δική μου ιστορία βέβαια, προφανώς καθ’ όλα ψεύτικη. Αλλά ταίριαζε τόσο... Ο απών πατέρας, οι τουαλέτες σε μια πολυσύχναστη γωνιά της πόλης, το δέσιμο των δύο γυναικών...

(Και παρεμπειπτόντως, δεν μου αρέσει καθόλου η Αλεξίου...)

Ανώνυμος είπε...

@eleni

oh and forgot to add that shame on me, to interrupt someone on their way to rolling up a cig is rude :-)


@yannis_h (1)

anti-paragraph :-)

most important thing in a post, my thoughts and my painting

text is complimentary and incomplete, rarely look at it twice

ideally text should be a short paragraph and thats enough, not really good at it yet :-) but will get there

carried away i guess

but faithful to streaming line of thoughts

though not really supportive of cheap post-modernism in any form of art

beh, so much not of a writer, γιάννη ότι και να πεις about basic legibility of a text έχεις δίκιο

απλά, text lines up just fine as it is, the word 'χρωμα' lies in just the right place. accidentally.

visual by nature

@yannis_h (2)

είναι ένα βιβλίο που λέγεται Listen Up; Voices from the next feminist generation

γενικά συγκαταλέγεται ιδεολογικά σε αυτό που αποκαλούν 'τρίτο' φεμινιστικό κίνημα

έχει διάφορα κείμενα που προσπαθούν να ορίσουν αυτό το τρίτο κίνημα

από μια συγγραφέας που λέει ότι όλο αυτό με τα φεμινιστικά κινήματα από ένα σημείο και μετά έβλαψε τις ίδιες τις γυναίκες γιατί η αλήθεια είναι ότι φεμινίστρια είναι οποιαδήποτε γυναίκα, οποιαδήποτε στιγμή (κάπως έτσι, δεν μπορώ να το εξηγήσω καλά, πάντως αρκετά μακριά από τις 2 ακρότητες 1. hate-men 2. adopt a standard feminine identity)

είναι και το κείμενο μιας 16χρονης, Christine Doza - Bloodlove. Κάπου στο blog είχα ένα ποστ γι αυτήν αλλά ως μέλος ενός underground νεουορκέζικου συγκροτήματος πια. Το κείμενο που έγραψε είναι σοκαριστικό. Έντονα εφηβικό και παράλληλα αποκαλυπτικά ώριμο. Από τους ανθρώπους που παρατηρούν, οπωσδήποτε. Τον τύπο που κάθεται στην στάση του λεωφορείου και απλά πιάνει πολύ χώρο όχι γιατί είναι μεγαλόσωμος αλλά με τον τρόπο του, για τον τύπο στη συναυλία που την κοιτάζει, με τη σειρά, πρώτα το ξυρισμένο κεφάλι (a la britney spears reaction maybe?), μετά πιο χαμηλά, να δει αν έχει στήθος, τον πατέρα της που την βρίζει γιατί βγαίνει βαμμένη και με μίνι. Ένα απίστευτο κείμενο on defining gender identity.

Πως μου ήρθαν όλα αυτά τώρα. Είναι και μια κοπέλα αμερικανο-ινδή, first generation. Μιλάει για την σύγκρουση που είχε πάντοτε με την μητέρα της, που ήταν μια παραδοσιακή Ινδή, ενώ η ίδια Αμερικανίδα. Και πως σε μεγάλη πια ηλικία πήγε με την μητέρα της στην Ινδία. Περιγράφει την σκηνή που η μητέρα της κάνει τάμα σε έναν ναό και την παρατηρεί να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια γονατιστή (ναι καλή ώρα σαν την Τήνο) και σκέφτεται, μάλλον συνειδητοποιεί εκείνη τη στιγμή και εκτιμά την μητέρα της γι αυτό που είναι ως γυναίκα και ας είναι τόσο διαφορετικό από την ίδια. Έχει χρόνια που το διάβασα αλλά θα προσπαθήσω να το βρω, ήταν καταπληκτικό.

Μου το θύμισε η μπαλάντα που έβαλες.

Good thing I put paragraphs here, eh? :-)

Queerdom είπε...

Εμένα μ'αρέσει να κοιτάω και ζευγάρια, αλλά εκεί ο κίνδυνος να γίνεις αδιάκριτος/η είναι μεγαλύτερος. Απλά είναι όμορφα όταν είναι χαμένοι δύο σε ένα μέσα σε όλο τον κόσμο και για αυτούς δεν υπάρχει τίποτα. Όμορφο το κείμενο σου.

Yannis H είπε...

Οφείλω να ομολογήσω, ότι έτσι όπως το κείμενό σου είναι τετραγωνισμένο και συμπαγές, μοιάζει με πίνακα που το πάνω αριστερό του μέρος είναι ένα σκίτσο και το υπόλοιπο, γεμάτο λέξεις. «Ένας πίνακας αξίζει... πόσες λέξεις;» Στην δική σου περίπτωση μπορούμε να βρούμε ακριβώς πόσες.

Αυτό για το... ‘text lines up just fine as it is, the word 'χρωμα' lies in just the right place. accidentally. / visual by nature’

Τώρα, για το άλλο... Έκανα κι εγώ Women Studies στο πανεπιστήμιο (το κλασικό ανέκδοτο ήταν ‘είχα παρεξηγήσει το τι θα διδάσκανε’). Ήταν η απαρχή τους, τότε που η λέξη ‘φεμινισμός’ είχε ατονήσει. Και πράγματι, ‘φεμινισμός’ σημαίνει κατά γράμμα ‘γυναικεία ματιά’. Η γυναίκα + -ισμός. Μπορεί λοιπόν, ένας άντρας ποτέ να είναι ...‘φεμινιστής’; Ο όρος, με την ύπαρξή του και μόνο, διαχωρίζει.

Βέβαια, οι διαλέξεις είχαν και τα ευτράπελά τους. Ενδιαφέροντες, δεν λέω – αλλά σε μια από αυτές, καθόμουν με έναν Ούγγρο που δήλωνε κινηματογραφιστής, που μου είπε ότι στην πατρίδα του δούλευε και σαν κάμεραμαν σε ταινίες πορνό. Θα είχε πολλά να πει για visual representations of women in erotic cinema.

Για τη μητέρα που γονάτισε: εγώ προσωπικά νιώθω μια περίπου ίδια τρυφερότητα, σε γυναίκες μοντέρνες, νέες, όλο υγεία κι ομορφιά, ντυμένες με τουαλέτες, που γονατίζουν μπροστά σε μια εικόνα. Θα μου πείτε, πώς είναι ντυμένες έτσι σε εκκλησία; Αν πάτε σε μια βάφτιση, είναι εύκολο να τις δείτε – η νονά, εάν είναι νέα, πάντα έτσι είναι ντυμένη. Και τη βλέπετε, μια κοπέλα του σήμερα, ντυμένη για νυχτερινή έξοδο και για να κάψει καρδιές, να σκύβει μπροστά σε μια εικόνα ή να λέει το ‘Πιστεύω’. Εκεί μου αποκαλύπτεται κάτι βαθύτερο, σαν να βλέπω την ανάγκη αυτού του κόσμου για κάτι αρχέγονο, αιώνιο. Αυτός ο σεβασμός δεν είναι σεξουαλικός – είναι κοσμικός. Φανερώνει κάτι από την Παναγία και το αιώνιο θήλυ μαζί, μπορεί να ακούγεται παράξενο αλλά με καθησυχάζει ότι τα πράγματα είναι εντάξει. Ότι όλα ακόμα πάνε καλά.

Και να σκεφτείτε: δεν πιστεύω, είμαι πραγματικά άθρησκος.

Άβυσσος η ψυχή του Yannis_H…

Yannis H είπε...

Τώρα που το σκέφτομαι (out of the blue): η κόρη αυτή ‘ανακάλυψε’ και συμφιλιώθηκε με τη συντηρητική μητέρα της, καθώς την είδε να γονατίζει. Γιατί; Σκεφτείτε το.

Εγώ, που σε μια σέξι γυναίκα βλέπω κάτι το εξαιρετικά επιθυμητό, το όνειρο κάθε άντρα, με το που τη βλέπω να γονατίζει, ανακαλύπτω σ’ αυτήν τη μητέρα μου. Κάθε γυναίκα. Και νιώθω ξανά ασφαλής, ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος από άπιαστα πλάσματα σε άλλη διάσταση – όλα είναι εντάξει...

Μια σκέψη είναι – μπορεί αληθινή, μπορεί (και μάλλον) κρύβονται κι άλλα.

Σαν να είπα πολλά για μένα :)

Πάντως, για του λόγου το αληθές, ομολογώ ότι δύο πράγματα στη ζωή μου βλέπω πάντα ερωτικά: τον Επιτάφιο και τις εκλογές. Τον Επιτάφιο, λόγω της συλλογικής κατάνυξης. Πόσοι άνθρωποι, και ο καθένας μόνος του σε μια πομπή εκατοντάδων, ακολουθεί ένα σύμβολο πόνου. Ναι, δεν χάνω Επιτάφιο – μπορεί να μην είμαι χριστιανός, αλλά ορθόδοξος είμαι σίγουρα!

Στις εκλογές, γιατί ένας λαός που αλληλοτρώγεται καθημερινά και δεν έχει αίσθηση ενότητας, μια φορά στα τέσσερα (ή τρεισήμισι, ή τρία) χρόνια, περιμένει στην ουρά για να δώσει τη γνώμη του και να αποφασίσει, επιτέλους, κάτι από κοινού. Το ξέρω – μυθοποιώ. Αλλά και χωρίς να παραμυθιάζομαι για τις δυνατότητες και τη πραγματική σημασία των εκλογών, αυτό το συναίσθημα μου βγαίνει. Ότι επιτέλους, κάνει κάτι μαζί. Σαν ομάδα, σαν κοινωνία. Και συγκινούμαι...

Ανώνυμος είπε...

@queerdom

ναι και αυτό είναι όμορφη εικόνα, και ναι, το χάσιμο φαίνεται από μακριά and can t help smile whenever i see it

@yannis_h

εγώ πάλι δεν πήρα ούτε ένα μάθημα women studies, και ίσως το μετανοιώνω τώρα γιατί διάβαζαν μερικά πολύ καλά βιβλία τελικά, γράψε καμιά φορά γι αυτά,
it s very interesting the people that attended the class, i also met many with the diversest (u-know-whose grammar) range of interests in attending the class

respek for porn, whole new issue for discussion

το να στηθεί ένα ωραίο fashion show σε μια πανέμορφη εκκλησία νομίζω θα μου άρεσε σαν ιδέα, the current show i do not particularly enjoy

αλλά ο επιτάφιος μου αρέσει και εμένα, επίσης για random reasons, είναι σαν να έχει κοπεί το ρεύμα, και να βγήκαν όλοι έξω και να κάνουν γύρες
..as a kid that was an idea of fun in my mind

and very quickly end

and omg, did you say the painting up there is a σκίτσο and can also be valued in a couple of words?
groumph#@%@#%#, thanx man, but ok, truth is that is nice to keep a perspective on what a blog is about

Yannis H είπε...

Μια μικρή διόρθωση. Δεν είπα ποτέ ότι το κέιμενο αξίζει δυο λέξεις. Είπα ότι έτσι τετραγωνισμένο που ειναι, μοιάζει με πίνακα το ίδιο (με ένα μικρό σκίτσο, σαν μέρος του, στο πάνω αριστερό άκρο).

Και μετά σκέφτηκα τη φράση: "ένας πίνακας αξίζει όσο... πόσες λέξεις;"

Ε, λέω, αν κάτσουμε και τις μετρήσουμε, είναι η πρώτη φορά που θα ξέρουμε πόσες λέξεις αξίζει ένας (έστω, λεκτικός) πίνακας.

Αλλά ένα πετυχημένο σχόλιο που εξηγείται παύει να είναι ...πετυχημένο :Ρ

:))

Yannis H είπε...

...εκτός και αν το 'a couple of' ήταν τρόπος του λέγειν. Αλλά τι τρόπος και τι couple, που χωρίς παραγράφους μου βγήκαν τα μάτια!

Yannis H είπε...

Σόρι που επανέρχομαι, αλλά το ξαναδιάβασα - το σκίτσο πάνω αριστερά δεν είναι το δυνατό σημερίο του πίνακα. Δάχτυλα α-λα Μοντιλιάνι, πρόσωπο α-λα Μέριλ Στριπ, δρακουλέ αποχρώσεις, σαν κορεσμένη μπλε περίοδος του Πικάσο.

Over and out.

Ανώνυμος είπε...

:'-/

mean. u yannis, very mean.

bidibis είπε...

για τεχνικους λογους τωρα δε μπορω να σου ανεβασω τους kaisers.

αν στις επομενες μερες δεν τους εχεις βρει, υποσχομαι να στους ανεβάσω

Προς το παρον εχω διαθεσιμο μόνο το Ruby

Ανώνυμος είπε...

thnx gang/no worry, hope i ll find it

bidibis είπε...

τι εγινε το βρήκες; Αν οχι σιγά σιγά μπορω να στο ανεβασω

bidibis είπε...

λοιπόν, επειδη τι ruby νομιζω πως σου το δωσα ξεκιναμε από το no 2

Αν υπάρξει προβλημα με το κατέβασμα, το λες και ψάχνω να βρω τροπο να το λυσω

2. The Angry Mob

bidibis είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
bidibis είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
YO!Reeka's είπε...

ωχ κι εγώ τρώω κάτι τέτοια σκαλώματα !:)

bidibis είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

grand!!

βέβαια το rapidshare λέει ότι i have reached my dll limit, οπότε θα προσπαθήσω ξανά αύριο

but thnx so much

bidibis είπε...

πες μου ποια δε μπορείς να τα κατεβασεις να σου τα στείλω με το fileden, το οποιο μάλλον είναι πιο καλό

Ανώνυμος είπε...

αχ gang κανένα δεν μπορώ, θες να δοκιμάσουμε messenger? en_idan(at)hotmail(.)com

bidibis είπε...

δοκίμασε στα δυο τελευταία (11 και 12) με δεξι κλικ και save as

λογικα πρέπει να κατέβουν

εγω εκανα βλακεια που δεν τα ανεβασα αρχικα με αλλο τροπο

Ανώνυμος είπε...

ah yes, fileden works just fine

bidibis είπε...

εντάξει αρχιζω να στελνω αλλα θα πάρει λιγη ωρα

Ανώνυμος είπε...

not a prob
and really if that s ok with you time-wise

bidibis είπε...

δοντ γουορυ αι ιζ ονλαιν ολ ντέι λονγκ τουντέι


γιατι μιλάμε αγγλικά ομως?

Kaiser Chiefs - Ruby.mp3
2. The Angry Mob - Yours Truly, Angry Mob.mp3

Kaiser Chiefs - Heat Dies Down - Yours Truly, Angry Mob.mp3

Στο τέλος πρέπει να ψηφίσεις το best track

Ανώνυμος είπε...

θα τα τεστάρω στη δουλειά, στο αυτοκίνητο, στο σπίτι, στο δρόμο

θενκσ

bidibis είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
bidibis είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

nice nice

me petane apo to grafeio

on the look for another place to dll

heh

bidibis είπε...

φοβάμαι οτι υπάρχει προβλημα με τον ηχο

σε μενα δεν παιζουν καλά

αν υπάρχει προβλημα πες το

τωρα θα σου εστελνα τα υπόλοιπα 4 αλλά βλέπω οτι δεν παιζουν καθόλου καλά

bidibis είπε...

08 My Kind Of Guy.mp3

07 I Can Do It Without You.mp3

bidibis είπε...

02 The Angry Mob.mp3

03 Heat Dies Down.mp3

04 Highroyds.mp3

5 Love's Not A Competition (But I'm Winning)

06 Thank You Very Much.mp3

7 και 8 στο προηγούμενο comment

09 Everything Is Average Nowadays.mp3

10 Learnt My Lesson Well.mp3

11 Try Your Best.mp3

12 Retirement.mp3


σου τα ξαναστέλνω γιατί με την ελπίδα οτι αυτή τη φορά ο ήχος θα ειναι καλός

Αν δεν είναι τότε νύπτω τας χείρας μου και τας πόδας μου σαν εκείνον το Ρωμαίο που ήταν Πόντιος.

Άντε Παλιοσ***δοι, πάλι με καταφέρατε...

Το πρώτο άλμπουμ ήταν δώρο!

Από δω και πέρα για ό,τι ζητάς θα πρέπει να αποκηρρύτεις την σ. καταγωγή σου για δύο ώρες.

προ χριστού, για αλμπουμ με 12 κομμάτια θα αποσ***δοποιήσε για μια ολόκληρη μέρα

Α ναι, θα κάνεις και βασκανίες ταυτόχρονα

Ανώνυμος είπε...

sti douleia epeidi eixa mikra ixeia den polukatalabaina apo ixo alla nai meta pou t akousa den epaizan kala

kai lew ok siga, sou dinoun gaidaro koitas kai ta dontia

alla thanx so much pou ta ksanaebales kai gia olon ton kopo


smoutsssssssss (siourdiko, mpliax e? hehe)

fieryfairy είπε...

egw pali xazeuw anthrwpous sunexeia sto astiko, alla panta prospathw na katalabw pws mporei na einai i zwi tous apo auto pou ekfrazei (kat' eme) to proswpo tous