τραχανόπιτα

.by rosiehardy@flickr

‘Έξυνα το κεφάλι μου με απορία όταν είχα πει στον πατέρα μου ότι θέλω να περάσω στο πολυτεχνείο και ενώ με υποστήριξε, ανέφερε και κάτι για μια πιθανή δυσκολία του να ανταγωνίζεσαι άντρες στο επάγγελμα. Δεν τον είχα ξανακούσει να θέτει τέτοιο θέμα, δεν μπορούσα να καταλάβω καν τι εννοεί, ποιος ανταγωνισμός καλέ, άριστη ήμουν στις θετικές επιστήμες και ζούσα στα σύννεφα. Και δεν το προχώρησε και αυτός το θέμα παραπάνω. Είχα δηλαδή την ευτυχία να μεγαλώσω ανυποψίαστη. Τι ανταγωνισμός, τι σχέσεις, όλα όσα μπόρεσα να κάνω μου φάνηκαν νορμάλ και αυτονόητα. Χωρίς να χρειαστεί ποτέ να νοιώσω τυχερή που τα κάνω όλα αυτά, να γίνω δυναμική για να τα διεκδικήσω, να προβάλλω τη θηλυκότητα σαν έξτρα ατού και όχι υπαρκτό δεδομένο που είναι. Στα σύννεφα.

Μετράω τις γυναίκες στη γειτονιά του χωριού μου, όπου λίγο πολύ ξέρεις τι γίνεται πίσω από τους τοίχους. Μετράω αυτές που ο γιατρός τις έδωσε αντι-καταθλιπτικά. Στα τριάντα άτομα οι τέσσερις. Μετράω τους άντρες. Κανείς. Βγάζω με το μυαλό μου ποσοστά. Δικαιολογώ τους άντρες, δεν πάνε εύκολα στο γιατρό, ντρέπονται να μιλήσουν γι’ αυτά (λες και οι γυναίκες χαίρονται να μιλάν γι’ αυτά), έχουν άλλες διεξόδους, κτλ. Δικαιολογώ και άκρη δεν βγάζω γιατί στατιστικό λάθος μπαίνει και στις γυναίκες. Υπάρχουν δηλαδή και αυτές για τις οποίες δεν ξέρω. Περιμένω περίοδο και είμαι κουρέλι στο κρεβάτι, ξυπνάω και νοιώθω ένα απέραντο κενό γκρίζο μόνο. Δυό-τρεις μέρες κάθε μήνα, σχεδόν έναν μήνα δηλαδή το χρόνο. Στην χώρα όπου ο ήλιος λάμπει και ο ουρανός είναι γαλανός περιμένω πότε θα πάω στην τουαλέτα να δω επιτέλους αίμα δεκάδες φορές τον χρόνο. Υπάρχει περίπτωση να καταλήξω σαν αυτές με τα χάπια? Και γραπώνομαι από αυτόν που κοιμάται δίπλα μου. Πού να σου εξηγώ.

Τους υπόλοιπους έντεκα μήνες ζω κανονικά και το χαίρομαι που είμαι γυναίκα. Ξεφυλλίζω κανένα χαζο-περιοδικό που και που. Οδηγίες για μακιγιάζ σε φυσικούς τόνους για το πρωί. Η απόλυτη ξεφτίλα. Αγάπη μου, ή ξέρεις να βάφεσαι ή δεν ξέρεις. Από κει και πέρα βάψου όπως σου αρέσει να φαίνεσαι. Η υποκρισία του νέο-φεμινισμού. Τα ευαίσθητα αγόρια. Η αγένεια. Η ανεπαίσθητη αγένεια. Να πλησιάζεις στη στάση του λεωφορείου και να κάθεται ο άλλος φαρδύς πλατύς και να μην κουνιέται ρούπι να σου κάνει τόσο δα λίγο χώρο για να κάτσεις και συ και να σε κοιτάει και προκλητικά μην τυχόν και του πεις και τίποτα. Ο τόνος της φωνής, ο πατερναλιστικός, ο υποδειγματικός, ο που-να-ξέρεις-εσύ-αγάπη-μου-από-αυτά. Αγόρια γεμάτα κατανόηση παντού. Μην ξεράσω.

Κορίτσια γεμάτα όνειρα παντού. Μην ξεράσω. Το ψέμα ότι μπορείς να κάνεις οικογένεια και καριέρα μαζί, ή έστω μόνο καριέρα. Ηλίθιες, αν ίσχυε αυτό δεν θα έπαιρναν συνέχεια συνεντεύξεις από κάποιες εξαιρέσεις που υπάρχουν. Και ξαφνικά ανακαλύπτεται η γυναίκα ως …γυναίκα, εξυψώνεται η μητρότητα, κάνει η άλλη εξάδυμα, υμνείται η μυστήρια γυναικεία φύση, κτλ και εγώ ασφυκτιώ. Κάτι σαν την τραχανόπιτα που υπήρχε πάντα και τώρα ανακαλύφθηκε σαν gourmet πιάτο, που χρειάζεται να το πληρώσεις κιόλας πανάκριβα, που είναι για λίγους, που είναι προνόμιο και όχι ένα απλό πράγμα. Που πρέπει να το ζηλέψεις, να το θελήσεις, να νοιώσεις και συ λίγο connoisseur ρε παιδί μου. Marketing της τραχανόπιτας, κατανάλωση της τραχανόπιτας, marketing της γυναίκας, κατανάλωση της γυναίκας. Και έχω κουραστεί να αναφωνώ ότι είναι πολύ απλό να κάνεις μια τραχανόπιτα μόνος σου. Η’ ένα τοπογραφικό σχέδιο.