energy

Το καφενείο του χωριού χθες ήταν γεμάτο, όχι για κάποιον αγώνα του Champions League, αλλά για το Open της Αυστραλίας. Ενημερωμένοι όλοι για σχεδόν όλους τους τεχνικούς όρους του τέννις και συνεπαρμένοι με τον καταπληκτικό μικρό. Χάσαμε. Δεν πειράζει όμως. Και είχε καλό καιρό. Από τους -10 C στους 5 C σημαίνει σχεδόν άνοιξη. Φάγαμε μετά και περιποιημένα μακαρόνια με καυτερή σάλτσα. Τους αποχαιρέτισα εγκαίρως (πριν αρχίσουν γκρίνιες, κτλ) και επιστροφή σπίτι. Προηγήθηκε βόλτα στους ηλιόλουστους (!!) δρόμους. Μετά καφεδάκι, αρωματικό παρακαλώ, φουντούκι με κανέλα, το φημισμένο πια live cd των Calexico και άραγμα στον καναπέ. Μέχρι να το γυρίσουμε σε αλκοόλ. Όχι το λιώσιμο της προηγούμενης βδομάδας. Λίγο cider μόνο γιατί θυμίζει καλοκαιρινό σούρουπο και ετοιμασίες για πάρτυ. Ύπνος από τις 11. Παιδιά, τί να πω. Είμαι έτοιμη για Απόκριες, κανένα ταξιδάκι, τίποτα διακοπούλες, άντε καμιά εκδρομή ..ξεσηκώνομαι εύκολα, αλλά τελευταία ακόμα πιο εύκολα.. i am ready

drown

4.30 ξημερώματα, σήμερα το πρωί. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Στριφογύριζα. Και εσύ ανήσυχος μέσα στον ύπνο, κάνοντας εκείνον το περίεργο σπασμό μέσα από το στήθος, σαν να μην μπορείς να αναπνεύσεις. Τρομακτικό. Έκλεινα τα μάτια, χαμήλωνα όσο μπορούσα την αναπνοή μου για να ακούσω αυτόν τον σπασμό, να ξεκινάει, να προσπαθεί να ξεσπάσει, και μετά επιτέλους η αναπνοή, ήρεμη και ήσυχη. Φοβάμαι. Όχι εσένα. Γενικά φοβάμαι. Και χθες ήμουν και λυπημένη. Λόγω γενεθλίων μπορεί. Προσπαθούσα μέσα στο σκοτάδι να αντιμετωπίσω φόβους και αγωνίες. Αν σου φαίνομαι δυνατή, γελιέσαι. Συχνά είμαι τρομαγμένη. Εκεί οφείλεται και η απάθεια που με χαρακτηρίζει. Άμυνες. Νιώθω μερικές φορές σαν τον σπασμό σου. Νομίζω ότι θα σκάσω, θα γίνω χίλια κομμάτια, θα το χάσω. Και παλεύω στα πνιχτά για να καταφέρω μετά να να πάρω μια ήρεμη ανάσα. Κερδίζω, αλλά σιγά σιγά. Δυσκολεύομαι πολύ ακόμα.

reply

Έχεις δίκιο αγαπητέ Roman, έχω χαθεί. Και εγώ, με έχω χάσει. Και το καημένο το blogaki περιμένει εδώ καρτερικά στη γωνίτσα του. Μπορεί να μην ήθελα να γράψω για να μην χαλάσω το κάρμα της ευτυχίας από το τελευταίο post, λες και με προκαταλήψεις θα το κρατήσω. Καλά κρατεί, αλλά από μόνο του. Εμείς δεν μπορούμε να ελέγξουμε τέτοια πράγματα. Όπως και να 'χει, τελικά είμαι εδώ. Και εδώ. Και είναι ένα ωραίο πρωινό με πολύ χιόνι, έχουμε ησυχία στη δουλειά και το cd που ακούω μου θυμίζει αυτό που είπε χθες ο Ν, ότι κρίμα που Τα Χάλκινα της Κοζάνης δεν έχουν ανακαλύψει τους Calexico. Θα είχαμε τρελές διασκευές τις Απόκριες. Θα γινόταν πιο jazz (από το ρήμα jazzάρω -έχεις jazzέψει, κτλ, αλλά και σαν μουσικός όρος). Ξέρεις πως είναι, σαν ταινία του Kusturica. Ε, δεν κολλάνε και οι Calexico?

high

Τρελό σαφάρι, φεύγουμε πάλι, μαζεύουμε στολίδια και σπάνια κοχύλια, έξω από τον χρόνο. Κάπως έτσι το πρωινό της Δευτέρας σήμερα. Σπάνια περίπτωση για μένα. Ξεκινάω συνήθως μίζερη και νυσταγμένη. Αλλά καθώς περπατούσα σήμερα να πάω στην δουλειά, δεν σκεφτόμουν που θα πάω, είχε έναν τρομερό ήλιο, κόσμο στους δρόμους και κρύος αέρας με χτυπούσε στο πρόσωπο, με ξυπνούσε και καθάριζε το μυαλό. Δεν ήμουν στην Κοζάνη, θα μπορούσα να είμαι οπουδήποτε. Δεν ήμουν 26, θα μπορούσα να είμαι 8 και να πηγαίνω στο σχολείο. Θα μπορούσα να είμαι παντού. Εκτός τόπου και έξω από τον χρόνο, με αίσθηση πλήρης διαύγειας. Πόσες φορές το έχω καταφέρει αυτό; Σε μια λίμνη κάτω από το φως του μεσονυχτίου, στην αγκαλιά κάποιου, σε έναν βράχο στη μέση της θάλασσας, στο τέλος μιας ωραίας συναυλίας ..τόσες περίπου φορές. Σήμερα δεν ξέρω τι έγινε, πως μου φάνηκε να είμαι ..ευτυχισμένη.

guns can' t kill what soldiers can' t see

Haiti, mon pays,
wounded mother I'll never see.
Ma famille set me free.
Throw my ashes into the sea.

Mes cousins jamais nes
hantent les nuits de Duvalier.
Rien n'arrete nos espirits.
Guns can't kill what soldiers can't see.

In the forest we are hiding,
unmarked graves where flowers grow.
Hear the soldiers angry yelling,
in the river we will go.

Tous les morts-nes forment une armee,
soon we will reclaim the earth.
All the tears and all the bodies
bring about our second birth.

Haiti, never free,
n'aie pas peur de sonner l'alarme.
Tes enfants sont partis,
in those days their blood was still warm.

τάλεντ σόου

Ένας κόσμος που γυρίζει και μας ζαλίζει. Και ευτυχώς ο εγκέφαλος έχει τα δικά του φίλτρα για να μη δέχεται όλη την πληροφορία, για να κρατάει αυτό που θέλει και να κρατιόμαστε και εμείς -λίγο πολύ- στα λογικά μας. Αλλά δεν είμαστε όλοι τέλειοι. Τα φίλτρα κάποιων υπολειτουργούν ή υποκύπτουν μπροστά σε έντονα συναισθηματικά γεγονότα ή απλώς αδυναμούν να μπουν στους κανόνες που θα επιτρέψουν μια μετρημένη θεώρηση των πραγμάτων. Κάπου εκεί βρίσκεται το ταλέντο, υποστηρίζει o Lars von Trier. Ανακούφιση απο ψυχώσεις, απογυμνωμένα κομμάτια ψυχής που πρέπει να πάρουν κάποια μορφή για να μην βρεθούν αντιμέτωπα και πάλι μέσα μας. Διαρκής πάλη και η αναζήτηση της ηρεμίας.

Καμιά φορά το να εξηγείς κάτι απλό, το κάνει να φαντάζει περίπλοκο. Έτσι και με την παραπάνω παράγραφο. Οπότε τα παρατώ. Δεν είμαι εγώ για λόγια. Όχι σήμερα τουλάχιστον. Ένα ακόμα post-σημείωση για κάτι που μάλλον κάποια άλλη στιγμή θα φτάσω να πω.

current mood

wonders never cease

0m 56s

In case you haven t realized we have hit the bottom some time ago. It can only get better now and here is proof. More winter light for me...just great. 56 full seconds!!

kotsani, gr

Length Of Visible Light: 10h 24m Length of Day: 9h 23m Tomorrow will be 0m 56s longer.

rovaniemi, fi

Length Of Visible Light: 6h 16m Length of Day: 2h 57m Tomorrow will be 6m 9s longer.

nazdravlije

Ήρθαν όλοι μαζί. Από παντού. Άλλοι για 2-3 μέρες, άλλοι για όλες τις γιορτές. Κάποιους τους περίμενα, κάποιους τους βρήκα τυχαία έξω. Πολλοί έλειπαν. Είναι αλλού. Πήγαν αλλού. Με παρα πολλούς μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Μερικοί το είχαν κλειστό, δεν δέχονται χρόνια πολλά. Τα πότε φεύγεις, πότε ήρθες, πότε θα ξαναέρθεις χιλιοειπωμένα. Και απο ευχές ατελείωτες. Στην αρχή ενθουσιασμός, μετά μια ατελείωτη ζάλη.

Μου έδωσαν ένα βιβλίο, Middlesex λέγεται, το προτείνω. Μου το έδωσε η μαμά μιας φίλης. Κάποιοι καλοί, σκόρπιοι φίλοι μου, ανοργάνωτοι, και μεταξύ ξενυχτιού και πολύ φαγητού φθάσαμε παραμονή Πρωτοχρονιάς να μην ξέρουμε τι θα κάνουμε.

Είχα καταστρώσει σχέδιο.
Να μην κανονίσουμε τίποτα.
Να το αφήσουμε για την τελευταία στιγμή.
Τους επιβεβαίωνα επί μια βδομάδα ότι κάτι θα κάνουμε.
Με ρωτούσαν τι, και τους διαβεβαίωνα ότι η τελευταία στιγμή είναι η καλύτερη για να αποφασίσουμε.
Δεν το πίστευα, με πίστευαν όμως.
Πρόσκληση ανοιχτή σε όσους ήθελαν να ρισκάρουν μαζί μου να μείνουν στην τελική μόνοι τους.
'Ολοι είχαμε προτάσεις για εδώ κι εκεί.
Μπουζούκια, ρεβεγιόν σε σπίτια, πάρτυ, με γονείς.
Πάλι τα ίδια δηλαδή.

Σάββατο πρωί με παίρνουν ένας ένας τηλέφωνο..
-έφθασε η τελευταία στιγμή τι θα κάνουμε;
-Παιδιά δεν ξέρω.

Τους είπα και εγώ ότι στην αλλαγή θα πάω στους γονείς και μετά βρισκόμαστε σπίτι μου.
Στους γονείς είπα ότι θα είμαι με φίλους.

Το σχέδιο στις 6 το απόγευμα της παραμονής ήταν να μείνω μόνη.
Ένας φίλος που με ξέρει καλά κάτι υποπτεύθηκε και είπε ότι αν είναι να μείνω μόνη μου θα έρθει μαζί μου.
Τον διαβεβαίωσα πως όχι.

7 η ώρα.
Μερικά περιοδικά απο εφημερίδες, τσιγάρα, ένα μπουκάλι ουίσκι και ετοιμάζομαι για Πρωτοχρονιά.
Τί κι αν έρθουν οι άλλοι στις 11.30, τί κι αν έρθουν στη 1.

8 η ώρα, η μια φίλη της παρέας πήρε τηλέφωνο να έρθει τελικά μαζί μου. Είχε ξενερώσει με το οπουδήποτε ήταν να πάει.
-Να φέρω τίποτα;
-'Εχω ένα μπουκάλι ουίσκι.
Έφερε και δεύτερο, έφερε και βασιλότουρτα, black forrest παρακαλώ.

Πλακωθήκαμε στο ποτό, πέρασε η ώρα γρήγορα.

11.30 τρέχαμε/παραπατούσαμε στην πλατεία να δούμε τα βεγγαλικά, να πούμε χρόνια πολλά σε παππούδες, γιαγιάδες, μετανάστες που ήταν εκεί.
12.25 πίναμε σφηνάκια με παλιούς/καινούριους φίλους σε αγαπημένο μπαράκι.
12.50 τρέχαμε σπίτι γιατί είχαν καταφθάσει και οι υπόλοιποι της παρέας που έκαναν αλλαγή αλλού. Είχαν κουβαλήσει κι άλλα ποτά, κι άλλο φαγητό, τράπουλες, κιθάρες, ..

Δεν θυμάμαι ακριβώς την εξέλιξη της βραδιάς.
Περάσαμε όλοι καταπληκτικά.