never gonna survive unless we get a little crazy

Κάθομαι να γράψω ένα cd για κάποιον που αγαπώ πάρα πολύ. Μια συλλογή από τραγούδια που μου αρέσουν και πιστεύω ότι θα του άρεσαν. Ψάχνω τα τραγούδια και αποκτούν όλα κάποια σημασία, μεταδίδουν ένα μήνυμα. Καμιά φορά βγαίνει ένα cd άκρως μελαγχολικό. Και δεν θέλω να του δώσω αυτό. Θέλω κάτι πιο γεμάτο, κάτι που να με ξεσηκώνει και εμένα. Γιατί το δίνω σε κάποιον που με κάνει να νιώθω πράγματα και να ξεφεύγω από την γνωστή μου απάθεια. Να νιώθω γεμάτη ζωή. Δεν θέλω ένα μουντό cd. Και ξαναγράφω το cd. Και το ακούω και το επόμενο πρωί, να δω αυτό το cd πως ακούγεται. Στο αυτοκίνητο, στο σπίτι, στο γραφείο. Και πολλές φορές μου φαίνεται δεν είναι αρκετό, ή είναι πάλι βαρύ, ή μου φαίνεται ότι δεν θα γίνει από τα αγαπημένα του. Και το ξαναγράφω. Και το ξανακούω. Και με ταξιδεύει σε άλλα μέρη. Σε κάποιες ξεχασμένες στιγμές, μακρινά μέρη, άλλα πρόσωπα. Και λέω, ωραία το πέτυχα. Αλλά πάλι δεν μου φτάνει, θέλω να του πω κι άλλα. Θέλω ένα cd που να είναι το trol και όχι το trol όταν ακούει πχ ηλεκτρονικά. Θυμάστε από την Φυσική που μας έλεγαν είναι αδύνατο να προσδιοριστεί η ακριβής θέση και η κίνηση ενός ατόμου ταυτόχρονα? Ε εγώ δεν το έχω εμπεδώσει. Και κάνω μια λίστα από πολλά, πάρα πολλά τραγούδια. Και τα ακούω όλα, skipping. Και μπερδεύομαι. Και τα αφήνω στην άκρη. Τα ξαναπιάνω όταν αντικειμενικά μπορώ να σκεφτώ αν ένα τραγούδι είναι καλό. Και κάνω το cd. Και είναι ένα cd που θα έλεγε κανείς ότι δεν εκφράζει εμένα, απλά ένα καλό, πολύ καλό cd. Απλώς με μερικά τραγούδια καλά κρυμμένα ανάμεσα στα άλλα, να μην φρικάρει αυτός που θα το ακούσει ή καλύτερα να μην υποψιαστεί το πόσα πολλά είχα να του πω ή να μη με παρεξηγήσει. Όλα αυτά από ένα cd (crazy e? κι όμως, κι όμως...). Και κάνω και artwork για εξώφυλλο. Και τελικά το cd δεν το δίνω. Γιατί θα μπορουσα να δώσω και κάποιο καλύτερο. Έτσι φέρομαι και έτσι είμαι και στη ζωή μου. Έχω ένα σωρό σκέψεις, ιδέες, συναισθήματα, και δεν κάνω τίποτα, γιατί πάντα υπάρχει κάτι καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω, να πω ή κάποιος άλλος θα τα πει/κάνει έτσι κι αλλιώς. Και επιστροφή στην απάθεια και την μουνταμάρα. Μετανοιώνω για όλα τα cd που έγραψα και δεν έδωσα.

Προχθές ήρθε σπίτι κάποιος που αγαπώ πάρα πολύ. Χωρίς να το έχω σκεφτεί, δεν δίστασα ούτε στιγμή να του δώσω ότι cd είχα και δεν είχα, και αυτά που του έγραψα και άλλα, ότι είχα κυριολεκτικά. Και ένοιωσα μια απέραντη ανακούφιση. Ε. Έτσι είμαι και στη ζωή γενικότερα I am afraid. Burning out.

γουλιανοί σε βυθισμένα χωριά

Χθες έκανα τον γύρο της λίμνης που βλέπετε στη φωτογραφία. Για μια ακόμη φορά σκεφτόμουν την ιστορία που μου είπε ένας φίλος, που τόλμησε να κάνει κατάδυση στη λίμνη μαζί με τον πατέρα του. Πήγαν σε ένα παλιό χωριό που έχει σκεπαστεί από το νερό (είναι τεχνητή η λίμνη) και μπήκαν στην εκκλησία, η οποία τώρα κατοικείται από έναν γουλιανό που έχει παγιδευτεί μέσα επειδή είναι υπερτροφικός και δεν μπορεί να βγει (ναι ο υπερτροφισμός των γουλιανών στη συγκεκριμένη λίμνη έχει πάρει διαστάσεις θρύλου). Όταν είχε γίνει ο σεισμός και κατέβηκαν δύτες να ελέγξουν τα θεμέλια της γέφυρας, μπήκαν σε μεγάλα κλουβιά για να μην τους φάει κανένα τέτοιο ψάρι. Οκ οκ δεν είναι ανθρωποφάγα αλλά είναι πολύ χαζά και ανοίγουν το στόμα και καταπίνουν οτιδήποτε, όπως και κολυμπούνε πολύ αδέξια και χτυπάνε ότι βρουν στο πέρασμα τους. Λένε μάλιστα ότι μερικοί γουλιανοί είναι τόσο μεγάλοι και χοντροί που δεν μπορουν να κουνηθούν και κάθονται στον πάτο της λίμνης ανοιγοκλείνοντας απλώς το στόμα, καταπίνοντας ότι πέσει. Εγώ γουλιανό αρνούμαι να φάω. Και φυσικά αρνούμαι να κολυμπήσω στη συγκεκριμένη λίμνη. Με φρίκη ακούω τον συνάδελφο μου που με την κοπέλα του κάνουν τον διάπλου της λίμνης, κολυμπώντας. Και είναι γνωστός ο Σιούρδιος που κάνει βουτιά από την γέφυρα, γύρω στα 15 μέτρα ύψος, 80 μ βάθος ακριβώς από κάτω. Και μάλιστα στο δημοτικό είχα δει και ένα όνειρο, που ήμουν το σούρουπο σε μια βάρκα στη μέση της λίμνης και μια φίλη μου καθόταν στην άκρη της βάρκας που ήταν στο σκοτάδι, και δεν την έβλεπα και φώναζα και έβαλα το χέρι μου στο νερό και άρχισα να την ψάχνω εκεί και έπιασα το σταυρό από τον πιο ψηλό τρούλο της εκκλησίας και κοίταξα μέσα και ήταν μια εκκλησία γεμάτη νεκροκεφαλές. Ναι τι κακό που κάνει η τηλεόραση αλλά η συγκεκριμένη λίμνη είναι μια σκέτη φρίκη και δεν ξέρω τι είναι αυτό το τόσο ελκυστικό που έχει και με κάνει να γυρίζω πίσω ξανά και ξανά, μήπως και την καταλάβω λίγο καλύτερα. Μήπως και την μάθω και πω μια μέρα την ξέρω αυτή τη λίμνη και τολμήσω και εγώ να πάω στο βυθισμένο χωριό.
Testimonials here.

we re alone

Όταν είχε χτυπήσει ο τυφώνας Katrina, ήταν ένας τύπος με κάμερα τραβούσε εκείνη τη στιγμή. Το σπίτι του χανόταν, αυτός προσπαθούσε να ισορροπήσει πίσω από ένα τοίχο και δεν άφηνε την κάμερα να τρέξει να σώσει και να σωθεί, τραβούσε σκηνές σχεδόν εκστασιασμένος. Και όταν ερχόταν το τσουνάμι υπήρχαν τέτοιοι τύποι. Γνωστός φωτογράφος - πολεμικός ανταποκριτής έλεγε για τη σκηνή που τους στήσαν ενέδρα μέσα στη ζούγκλα, ο οδηγός είχε πυροβοληθεί, είχαν πυροβολήσει και τον συνάδελφο του και αυτός έτρεχε να σωθεί και με το ένα χέρι κρατούσε την κάμερα και έβγαζε φωτογραφίες πίσω του.
Όταν γυρνούσα ένα βράδυ με τα άλλα παιδάκια από το παιχνίδι και είδα έναν κύριο να πέφτει, να τρέμει για ένα δευτερόλεπτο και μετά να ξεψυχάει, δεν έτρεξα, ούτε φοβήθηκα, κοιτούσα με ορθάνοιχτα τα μάτια. Όταν ήμουνα σε μια, δυο, τρεις κηδείες δεν ένιωθα λύπη, συγκίνηση, ήμουν πάνω από το φέρετρο και κοιτούσα και πάλι με μάτια ορθάνοιχτα. Όταν σε είδα να καταστρέφεις την ίδια σου τη ζωή δεν εξοργίστηκα, δεν φώναξα, δεν τρόμαξα, έμεινα πάλι να παρακουλουθώ, στήλη άλατος για πολύ καιρό. Να δω τι θα γίνει. Μήπως με χρειαστείς κάτι, αν και δεν νομίζω να μπορούσα να κάνω κάτι. Δεν μπορώ σίγουρα να προσφέρω σωτηρία, είμαι ανίκανη ακόμη και να παρηγορήσω κάποιον, και βρίσκω την αντίδραση μου σε πολλά γεγονότα, απλώς άσχετη ή και άχρηστη. Δεν μπορώ να προλάβω το κακό, όταν αυτό έχει ...δρομολογηθεί. Όποια προσπάθεια, είναι, πιστεύω, μάταιη. Μπορώ απλώς να δεχτώ το γεγονός. Συγκλονιστικά γρήγορα. Έλεγε μια κοπέλα το Σάββατο βράδυ για τη δεκαετία του 80 και πόσο έντονα την είχε ζήσει. Πως υπήρξαν τρομερές αλλαγές στον κόσμο, και στον μικρόκοσμο της επαρχιακής πόλης έτρεχε να γράψει κασσέτες με ramones να γυρίζει σπίτι να τις βάζει τέρμα. Έτσι νιώθω τώρα και γενικά για τισ δυσκολίες της ζωής. Θέλω να βάλω μια κασέτα τέρμα, να συνεχίσω να κοιτάω το κακό με απάθεια και να γιορτάζω που εμένα δεν με άγγιξε (ακόμα). Η κρυφή χαρά όταν κάποιος έφυγε και δεν είμασταν εμείς. Αυτό είναι το μόνο που πραγματικά ισχύει όταν γιορτάζεις την ζωή. We are still here. Α. Και η συνέχεια των γενεών και η διαχρονικότητα των τεχνών. Ελάχιστη παρηγοριά. Και δεν υπάρχει θεός. Το θεικό το βλέπω μόνο όταν εκεί που περνάνε νύχτες και νύχτες με εφιάλτες, μου στέλνεις ένα email και μου λες ότι όλα είναι καλά, πολύ καλά. Ποιός θεός. Εμείς, και μόνοι μας.

wicked is the world

Δε με συγκινεί το Αιγαίο, όχι γιατί δεν είναι πανέμορφο, αλλά γιατί δεν το έχω ζήσει παρά μόνο ως τουρίστρια. Και αυτός ο καταγάλανος ουρανός και το γαλάζιο της θάλασσας δεν ανήκει στα βιώματα μου ενώ έχω μεγαλώσει σε αυτή τη χώρα. Ναι το ζούσα κάποια καλοκαίρια, όπως το ζούσαν και οι σκανδιναβοί και οι ιταλοί και πάει λέγοντας. Όταν στο δημοτικό ο δάσκαλος μας έλεγε για την ελληνική σημαία ότι το γαλάζιο είναι η θάλασσα και το λευκό ο αφρός των κυμάτων, σκεφτόμουν ότι αυτός που έκανε την σημαία θα πρέπει να ήταν ένας πολύ ρομαντικός κύριος, με το είδος του ρομαντισμού που διακατέχει αυτούς που κάνουν σύμβολα, ιδεώδη, ουτοπίες. Δεν είναι ότι δεν αγαπώ την θάλασσα. Την λατρεύω. Αλλά όπως επίσης λατρεύω τον ωκεανό, τις λίμνες, τα βουνά. Τις πεδιάδες δεν αντέχω. Τον Θεσσαλικό κάμπο. Τις απέραντες εκτάσεις της Arizona. Εκεί νιώθω να με πλακώνει ο ουρανός. Την θάλασσα την αγάπησα μάλλον κατά παρεκτροπή. Τα βουνά γιατί μέσα σε αυτά μεγάλωσα. Λέει σήμερα το yahoo ότι η θερμοκρασία εδώ feels like -10 C. Λογικό και αναμενόμενο, χειμώνας είναι. Αλλά νομίζω δεν θα το έβρισκε το ίδιο αναμενόμενο ο κύριος που έκανε την σημαία με τα γαλάζια και τα λευκά, εκείνος μάλλον άλλη Ελλάδα ξέρει. Και νομίζω ότι αν αυτός ο κύριος με συναντούσε πριν χρόνια το καλοκαίρι σε κάποια παραλία να παίζω με το κουβαδάκι μου μάλλον για γερμανάκι θα με περνούσε. Και τώρα πιάνει το κόλπο, αν θέλω να το παίξω ξένη στα πιο νότια της χώρας, πάντα πιάνει, ακόμη και στα μη τουριστικά μέρη. Δηλαδή στο συλλογικό ελληνικό υποσυνείδητο, ούτε το μέρος μου, ούτε η φάτσα μου πιάνονται ως greco vero? Οι Ιταλοί όμως, οι Ισπανοί, γιατί έχουν πιο πολλές ταυτότητες? Πιο μάγκες είναι ή έχουν πιο μεγάλες χώρες ή μεγαλύτερη ποικιλία? Και γιατί όταν πηγαίνω στην χμμμ Βόρειο Μακεδονία που λέει και η εργοτελίνα μοιάζω πιο πολύ με τους ανθρώπυς γύρω μου? Και φυσιογνωμικά και στον τρόπο που μιλάμε και φερόμαστε κι ας είναι άλλες γλώσσες. Και γιατί πολλοί Έλληνες που βλέπουν τη Αθήνα ως το κέντρο (που είναι, δεν διαφωνώ με αυτό) πιστεύουν ότι η νότια Ελλάδα είναι προάστιο της Αθήνας και η υπόλοιπη χώρα μια επαρχία άγνωστη? Και γιατί πολλοί ξένοι που έχουν φάει στη μάπα διαφημιστικές καμπάνιες του ΕΟΤ, το κλασσικό image της Ελλάδας, ήλιος, θάλασσα, μελαχροινές και μελαχροινοί, όταν με γνωρίζουν κάπου εκτός μαντεύουν ότι μάλλον είμαι Ελληνίδα πριν καν μιλήσω, από το παρουσιαστικό μου και ενθουσιάζονται όταν τους μιλώ για το μέρος μου που τυχαίνει να είναι η μόνη περιφέρεια αυτής της χώρας που δεν έχει παραλία? Αυτοί δηλαδή τόσο ψαγμένοι είναι και έχουν μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα αυτής της χώρας από κάποιους που μένουν εδώ?

άσε τον κόσμο να σε αλλάξει

Χθες αποχαιρετούσαμε την φίρι φέρι που θα λείπει για μερικούς μήνες. Με πρώτο προορισμό την Αργεντινή. Ως αληθινή γυναικοπαρέα που πίνει πολύ κρασί αναρωτηθήκαμε για τους άντρες της Αργεντινής. Και της λοιπής Λατινικής Αμερικής. Γιατί εντάξει να πούμε για τους Ιταλούς, τους Ισπανούς, τους Σκανδιναβούς και λοιπούς Ευρωπαίους αλλά Αργεντίνους? Όπως λένε, δεν έχουμε τέτοιους στο χωριό μου. Θα μας τα πει η φίρι φέρι όταν κάποια στιγμή του χρόνου επιστρέψει. Περιμένει πως και πως το τελευταίο μέρος του ταξιδιού της, σε μέρη γνωστά, στην Ταυλάνδη. Και ανάμεσα στο τώρα και στην Ταυλάνδη μετά από κάποιους μήνες, βρίσκεται ένα μέρος συναρπαστικό, Λατινική Αμερική. Της εύχομαι, λοιπόν, και επίσημα, γιατί χθες παραπατούσα από την νύστα και το κρασί, ένα ταξίδι παρόμοιο με αυτό που έκανε ο Gael Garcia Bernal στην ταινία Los diarios de una bicicleta. Deja che el mundo te cambie...