this is our woodstock

Άι και μ' έστελνε η μάνα μου μικρή στο χορευτικό να μάθω καλαματιανό. Μπουρδουκλώθηκα σε μια πρόβα, έπεσα κάτω, γελούσαν όλα τα άλλα παιδάκια μαζί μου και δεν ξαναπήγα. Άι και μ' έπερναν στα γλέντια γάμων και ήθελαν να χορέψω με κλαρίνο, λύρα και δεν συμμαζεύεται, ενώ εγώ κόντευα να ξεράσω -όχι από το φαί, αν και τρώω πολύ- αλλά από την αηδία.

Άι και πήγα να δω την πρόβα της μαμάς στον τοπικό πολιτιστικό σύλλογο με το καλλιτεχνικό σχήμα 'Λού'δια' (λουλούδια) και το γνωστό άσμα 'Ιμίς τουν Μάι τουν ξέρουμι που ίνι σκανδαλιάρης'. Άι κι μ' έντυσαν κι μένα 'λού'δι' κι μ' είπαν μην γκρινιάζ'ς , να βγεις καλά στη φωτογραφία. Άι και μου εξήγησαν αυτή είναι η παράδοση μας. Ντόπια, δίπλα στη Σοuρδία, κι όμως όχι Σοuρδία. Βλάχικα, ποντιακά, νησιώτικα (why ever?), ηπειρωτικα, κτλ κτλ σε ένα συνονθύλευμα που σιχάθηκα από πολλή μικρή και απαρνήθηκα πεισματικά.

Άιντε και μετά στα σχολικά χρόνια βρέθηκα Θεσσαλονίκη. Άιντε και επειδή μορφώθηκα λίγο παραπάνω μ'έπιασαν οι τύψεις που δεν έχω ασπαστεί την παράδοση και μπήκα στο χορευτικό του σχολείου. Αυτά τα νησιώτικα πια και τα καλαματιανά, μεγάλη πέραση στη Θεσ/νίκη. Ξεγράφτηκα. Μεγαλώσαμε κι άλλο. Πήγαμε στα μπουζούκια και η ναυτία που ένοιωθα όταν έβλεπα όλες τις φίλες να ψευτοχορεύουν τσιφτετέλι δεν έφευγε. Δεν ξαναπήγα.

Καλαματιανό έμαθα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού για μία και μόνο παράσταση. Την επόμενη χρονιά τους έπεισα να παρουσιάσουμε κανέναν κρητικό χορό και έβγαλα τα βήματα του πεντοζάλη απο μια ταινία, δεν θυμάμαι ποια, αλλά μια μέρα πριν την παράσταση με πήγαν στο νοσοκομείο με σοβαρό πρόβλημα στο γόνατο, από τον πολύ πεντοζάλη, και είδα την παράσταση θεατής, μπουκωμένη στα αντιβιοτικά. Δεν ξανασχολήθηκα με κρητικά/ποντιακά. Πρόβλημα στο γόνατο έχω ακόμα.

Αν χόρευα ποτέ θα ήταν σε κανένα rave party, ήταν και της μόδας τότε, κάλυπτε τις ανάγκες μου για χορό μια χαρά. Μουσικά, μάλλον δεν κάλυπτε και πολλά. Μουσικά όμως είχαμε τις συναυλίες. Τα concerts, τα gigs, τα live...όπως και να λεγόταν ήταν εγγυημένη διασκέδαση. Καμιά φορά και πόρωση.

Ο χορός είχε μπει στην άκρη και φάνηκε με την επιστροφή στην ημεδαπή. Κουτούκια, ρεμπέτικα, ρετσίνα, παντρεμένοι να σου την πέφτουν και η εμπειρία ολοκληρώθηκε κάπου εκεί. Χωρίς χορό.

Μετά γίναμε όλοι gourmet. Πήγαμε να μάθουμε ταγκό, σάλσα, τσα τσα, βαλς.... Και χιπ-χοπ, παρακαλώ. Και μέσα στην ευεξία της πολυπολιτισμικότητας, ονειρευτήκαμε να βρεθούμε και στην Κούβα μια μέρα, να βγάλουμε φωτογραφίες εκείνους τους παλιούς μουσικούς, με τα πανέμορφα και ευγενικά πρόσωπα και να είμαστε και εμείς μέσα στη φωτογραφία. Και να γίνουν όλα αυτά γρήγορα. Να ασπαστούμε μια και δύο και όλες τις παραδόσεις μέσα σε μια νεότητα μόνο. Μην σώσει και πεθάνει ο Κάστρο και εμείς δεν έχουμε πάει ακόμα.

Καμιά βόλτα έξω και αν κανένα μπαράκι είχε disco party, μπορεί να χόρευε κανένας και οι άλλοι να τον κοιτούσαν. Πως να χορέψεις αν δεν πιεις μερικά υποβρύχια πρώτα? Και επειδή το αλκοόλ δεν τραβούσε για πολύ, και το peer pressure άρχισε να ξεθωριάζει κάπως, έστω και λίγο, κλείσιμο σπίτι με τα mp3 μας και τις adsl μας, να ακούμε τη μουσική που θέλουμε και να ονειρευόμαστε πότε και που θα την χορέψουμε.

Ευτυχώς αρχίσαμε να δουλεύουμε και είχαμε λίγα χρήματα παραπάνω. Το Roskilde έγινε πιο κοντινό. Το ΕΧΙΤ επίσης. Και κάτι φεστιβάλ σε Ζάμπια, πχ. Τί να κάνεις, αν κάθεσαι συνέχεια μέσα, σου φτάνουν για να πας. Είναι και οι σούρδικες Απόκριες μια φορά το χρόνο τουλάχιστον το ξεγλεντάμε.

Καλή φάση, ε? Τί καλή φάση ρε σεις? Suffocated μου κάνει.

Όποιος διαβάζει το βλογ έχει μάλλον αντιληφθεί και το suffocated και το frustrated σε προηγούμενα ποστ. Ίσως το βλογ αυτό δεν υπάρχει για κανέναν άλλο λόγο, παρά για να βάλω σε μια σειρά κάποιες σκέψεις, βασικές, τί θέλω, πού μου αρέσει, κτλ. Futile. And too late. Καλά καλά ελληνικά μόνο δεν μπορώ να γράψω. Άρχισα με χωριάτικα, συνέχισα με εχμμ κανονικά ελληνικά και τσουπ τώρα και τα αγγλικά. Che altro? Que? ??? Was ktl ktl

Κάποια ευλογημένη στιγμή στη ζωή σου (πότε?) καταλαβαίνεις ότι είσαι άρρηκτα δεμένος με τον τόπο σου. Και ότι όσο πιο πολύ ταξιδεύεις, τόσο καλύτερα τον μαθαίνεις και τον αγαπάς. Γι΄αυτό ίσως να μ' ενοχλεί το ψευτοτσιφτετέλι, το ντε και καλά μάθε καλαματιανό, η σημαία με το γαλάζιο της θάλασσας και το λευκό του αφρού των κυμάτων που είχα αναφέρει σε άλλο ποστ. Δεν είναι ότι δεν μ' ενοχλούν, αλλά δεν νοιώθω (και όχι δεν νομίζω, γιατί νομίζω) ότι με αφορούν.

Βουνά, θάλασσα πουθενά, μικρό καλοκαίρι, η γλώσσα η ελληνική και άπλετη ευχέρεια με την σλαβική...και λίμνες, πανέμορφες λίμνες και το κρύο αρκετό να σε αναζοωγονεί, όχι να σε παγώνει...και άπλετη κρεατοφαγία, και μαύρο κρασί, βαρύ, ξυνό, να χτυπάει στο κεφάλι, αυτό που τα περιοδικά αποκαλούν 'αρρενωπό'...και ένα δάσος από χάλκινα να παίζει μέρα νύχτα, να σε ξεκουφαίνει...και γύφτοι, και εμείς οι βαλκάνιοι και βαλκανικοί (άξεστοι, βαριοί, μισαλλόδοξοι, φανατικοί) τελικά να γλεντάμε όλοι μαζί......this is as much greek as i can feel...και ακόμη παραπάνω, this is my paradise. Almost.

Hajde. Και καταλήξαμε κάπου. Ότι μας αρέσει το βαλκάνιο. Που να αρχίσουμε να αναλύουμε την χρήση του όρου. Απευθυνθείτε εδώ. Πόσο μάλλον την ωμή πραγματικότητα. Εδώ.

Για τους πιστούς της τέχνης όμως και της ζωής, το ξέρω ότι θα δείτε και αυτήν την ταινία-ντοκυμαντέρ. Το trailer είναι απίθανο.

Guča - synopsis

The setting is rural Serbia. 200,000 people invade the sleepy village of Guča for a week of music, drinking, dancing, and utter madness - all to the sound of Serbian/Roma gypsy trumpet bands, competing against one another like wild-eyed Mexicans in a stand off.

The film centres around the ambitions of two young trumpet players in their quest to win 'The Golden Trumpet'.

If you enjoyed the opening scenes of the 1992 Cannes film festival winner 'Underground', then you will love this documentary. Guča - Serbia's most famous provincial music festival - is finally brought to life in this brilliantly executed documentary.

But the real magic lies in the host of eccentric and entertaining locals who appear throughout: bellydancers, comic barbers and an extremely bizarre family on a hill.

Crack open the nearest drink you can find and prepare to be entertained...

Μέχρι και αυτή η ξανθιά ξενέρωτη μοντέλα, ανίψι του γνωστού κωμικού, πήγε. Εμείς δεν θα πάμε?

people watching

Μπορώ να κάθομαι ώρες ολόκληρες και να χαζεύω τον κόσμο. Αδιάκριτα πολλές φορές και όταν το καταλαβαίνουν κάποιοι και δείξουν να ενοχλούνται, προσπαθώ να χαμογελάσω ευγενικά και γυρίζω το κεφάλι όσο πιο γρήγορα γίνεται αλλού. Θα πρέπει να δείχνει αστείο μερικές φορές. Γιατί γυρίζοντας το κεφάλι θα πέσει το βλέμμα σε κάποιον άλλον και θα μείνει εκεί και πάλι τα ίδια. Και επειδή ο προηγούμενος που κοιτούσα μάλλον με κοιτάει ακόμα για να δει τι στο καλό κοιτάω και έχει αρχίσει να με κοιτάει και αυτός που τώρα κοιτάω, χαμηλώνω το κεφάλι και ότι βρω μπροστά μου, κινητό, πετραδάκι στο δρόμο, κτλ γίνεται αντικείμενο άξιο ευλαβικής προσοχής και παρατήρησης. Δεν είναι ότι το κάνω σκόπιμα. Απλά πέφτει το μάτι εκεί. Όχι για κάποιο συγκεκριμμένο λόγο. Ντύσιμο, χαρακτηριστικά προσώπου, κτλ δεν καταγράφονται στο μυαλό, τουλάχιστον όχι στη λεπτομέρεια τους. Ο τρόπος που κάθονται ή απλά στέκονται, αν φαίνονται αγχωμένοι, χαλαροί, χαρούμενοι, στον κόσμο τους, αυτά μάλλον μου τραβάνε την προσοχή. Και για κάποιο περίεργο λόγο δεν απασχολεί το μυαλό μου το τι μπορεί να κάνουν γενικώς στη ζωή τους, δεν κατασκευάζω σενάρια. Πού μπορεί να πηγαίνουν, ποιόν περιμένουν, από πού είναι, δεν έχω ιδέα και δεν μ' ενδιαφέρει να φανταστώ. Τυχαίνει απλώς να βρίσκονται εκεί εκείνη τη στιγμή και είναι κάπως, κάπως σε σχέση με το περιβάλλον τους, αποκομμένοι ή μέσα σ'αυτό, άνετοι ή αδιάφοροι ή totally self-conscious. Με παρέα ή μόνοι. Σκηνές από δανέζικη ταινία. Δεν υπάρχει το πριν και το μετά, μόνο το τώρα, και soundtrack δεν είναι αυτό που παίζει στο ipod αλλά η βοή του κόσμου γύρω, η μουσική που ακούγεται από κάποιο μαγαζί, η συζήτηση των διπλανών, που μπορεί πολύ άνετα να δίνει μια άλλη σημασία σε αυτό που βλέπεις. Και όχι μόνο σύμφωνα με αυτά που λένε αλλά και ο τόνος της φωνής τους, ο τρόπος που το λένε, η προφορά τους, οι παύσεις που διαλέγουν να κάνουν. Το χρώμα. Όλα τα χρώματα και οι σκιές γύρω, ειδικά αργά το απόγευμα που αλλάζουν και λίγο πιο γρήγορα και γίνονται και λίγο πιο έντονα. Και μπαίνουν όλοι στη σκηνή, ο από πίσω που περνάει βιαστικός, η μικρή που παίζει παραδίπλα, το μυρμήγκι που προσπαθεί να σκαρφαλώσει επάνω μου καθώς κάθομαι στο πεζούλι. Και η μυρωδιά της θάλασσας, του βουνού, της βροχής, η μούχλα της ομίχλης, το γρασίδι, το καυσαέριο, η άνοιξη, η ζέστη ξανά του απογευματινού ηλιου -όλα αυτά δεν μπορούν να λείπουν από την δικιά μου ταινία. Βλέπω έναν ηλικιωμένο να περπατάει, λίγο σκυφτός και λίγο αργά, υπομονετικά μέσα στην κίνηση, χαμογελαστός στην βόλτα του, ζαρωμένο πρόσωπο και δεν μπορώ παρά να χαζέψω την εικόνα του. Τα κοριτσάκια που βγήκαν βόλτα, να χαχανίζουν, να μιλάνε και να κοιτάζουν μπροστά, πίσω, δεξιά, αριστερά, και πάλι να σκύβουν μεταξύ τους για να σχολιάσουν δέκα ακόμη πράγματα in one second και να γελάνε πάλι. Όλοι και όλα, ταινία και μάλιστα από τις αγαπημένες. Και όπως και στα όνειρα, έτσι και εκεί, καθώς κάθομαι χαλαρή ξετρυπώνουν στο μυαλό μου άσχετες εικόνες που τυπώθηκαν στο μυαλό κάποια στιγμή και απλά εμφανίστηκαν τώρα. Να είμαστε στο παρτυ το προηγούμενο βράδυ και να ακούω έξω για πρώτη φορά μετά από χρόνια το I against I - Mos dEf & Massive Attack. Και ένας τύπος στη γωνία να φαίνεται το ίδιο ενθουσιασμένος με μένα που συμβαίνει αυτό. Και να το εκφράζει με τον ίδιο τροπο. Σκύβει λίγο το κεφάλι, το κουνάει ελάχιστα ρυθμικά και ίσως και να χαμογελάει. Ηρεμεί. Κάθομαι σε ένα πεζούλι, πολύ κόσμος γύρω. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν χρειάζεται να βάλω γυαλιά ηλίου. Απόγευμα αλλά κάθομαι φάτσα στον ήλιο. Όχι δεν χρειάζεται γυαλιά. Βιαστικοί κάποιοι που βγαίνουν από τον σταθμό, πολλοί αυτοί που απολαμβάνουν την βόλτα τους και τον καλό καιρό, πίσω μου δύο μετανάστες βγαίνουν φωτογραφία με φόντο την Ακρόπολη, φωτογραφική μιας χρήσης, χαμόγελο αισιόδοξο oh shining so bright. Καθώς ακουμπώ τα χέρια μου πίσω, το γρασίδι είναι λίγο ξερό. Κοιτάζω δεξιά στο πεζούλι, μια κοπέλα έρχεται και κάθεται, μόνη της κι αυτή. Για κάποιο λόγο, όταν κάποιος κάθεται μόνος γίνεται πιο ενδιαφέρουσα η παρατήρηση. Συνοδευόμενοι μπαίνουν σε κάποια συμπεριφορά ανάλογα με τους άλλους. Μόνοι είναι πιο εκτεθιμένοι. Είναι σαν το ενδιαφέρον που βρίσκεις στις σιωπές των ανθρώπων και όχι σε αυτά που λένε. Σκέφτομαι ότι όταν περιμένω κάποιον να έρθει πραγματικά δεν προσέχω ποτέ αν θα αργήσουν γιατί ξεχνιέμαι περιμένοντας. Κοιτάζω πάλι την διπλανή κοπέλα, τον τρόπο που κάθεται, μια άνεση που φαίνεται να έχει στο να κάνει ακριβώς αυτό, να κάθεται μόνη μέσα στον κόσμο και μάλλον και αυτή να περιμένει κάποιον να έρθει και μάλλον και αυτήν δεν την πειράζει να περιμένει. Νομίζω μου θυμίζει την Έλλη, παρόμοια χαρακτηριστικά, ίδιο αέρα. Something quiet but also definite. Δεν μπορώ να το προσδιορίσω, πιο πέρα μια άλλη κοπέλα που περίμενε, στην τσίτα, λίγο ανυπόμονη να κοιτάζει δεξιά-αριστερά, ήρθε ο φίλος της επιτέλους και αρχίζει κάτι να του λέει γρήγορα, φαίνεται λίγο ανακουφισμένη που δεν χρειάζεται να περιμένει άλλο, τον πιάνει από το μπράτσο, τον τραβάει κάπου μέσα στον κόσμο. Ναι, η διπλανή είναι μάλλον η αντίθετη εικόνα της. Παράλληλα τελειώνω το μήνυμα που γράφω στο κινητό και το στέλνω. Μόνο ελάχιστα δευτερόλεπτα αργότερα μου περνάει από το μυαλό να κοιτάξω αν ήταν η διπλανή που παρέλαβε το μήνυμα αλλά μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα το πήρε οπότε παίρνει τηλέφωνο, την κοιτάζω πάλι μόνο τη στιγμή που παίρνει τηλέφωνο. Σε μένα που είμαι δίπλα. Nice one.

oscar

heh ΜΟVIES...passed on by Illusions

λοιπόν...

in random order and not of preference

-FESTEN,
έχει ωραίους γκόμενους Δανούς, αλλά δεν θα το προσέξετε παρά την πέμπτη φορά που θα το δείτε γιατί είναι άκρως σοκαριστικό

-KILL BILL 1,
το καλυτερο videoclip που έχω δει

-CITY OF GOD,
Rio up in your face

-all by ALMODOVAR,
'xcept Hable con Ella....somehow failed to see what s great about it, was just ok

-O KAIΡΟΣ ΤΩΝ ΤΣΙΓΓΑΝΩΝ
γιατί αν δεν παινέψεις το σπίτι σου....

και φυσικά πολλές άλλες

να σημειώσω όμως ότι δεν είμαι σινεφιλ, σε μια κινηματογραφική αίθουσα συνήθως ασφυκτιώ, θέλω να βγω έξω, κάτι με πιάνει, με ενοχλεί ο κόσμος γύρω, δεν βολεύομαι στην καρέκλα μου και συνήθως κατα τη διάρκεια της ταινίας σκέφτομαι πότε να τελειώσει να πάμε να πιούμε καμιά μπίρα...οι παραπάνω ταινίες απλώς κατάφεραν 2 πράγματα...να με κάνουν να ξεχάσω τις μπίρες κατά τη διάρκεια τους...και να μου κάνουν πιο επιτακτική την ανάγκη για μπίρες με τη λήξη τους...ευχαριστώ τους σκηνοθέτες για την άψογη δουλειά τους στο να καταστρώσουν τόσο επιμελημένα έργα που με κράτησαν μέχρι το τέλος, τους ηθοποιούς που έπαιξαν το ρόλο τους μια χαρά, τους φίλους μου που με πήγαν με το ζόρι να τις δω αυτές τις ταινίες, την κοπέλα που κόβει τα εισιτήρια στον κινηματογράφο και πάντα (κάνει ότι) με πιστεύει όταν της λέω ότι είμαι φοιτήτρια και ξέχασα το πάσο μου, την οικογένεια μου που δεν είχε ποτέ κανένα κόλλημα με τις παλιές, καλές ελληνικές κωμωδίες, το βλέμμα του Harrison Ford όταν τον σταματήσαμε σε ένα δρομάκι στη Νέα Υόρκη να τον ρωτήσουμε που έχει μετρό εκεί κοντά και δεν καταλάβαμε ποιός είναι και αναρωτιόμασταν γιατί μας φαίνεται γνωστός και μας κοιτάζει περίεργα, την Ακαδημία που δίνει αγαλματάκια χαριστικά για να μην στεναχωρέσει μεγάλους δημιουργούς, τον θεό που δημιούργησε τον Αλ Πατσίνο και τον ίδιο θεό που κάνει τις δικές μας ζωές πιο κινηματογραφικές και από τον ίδιο τον κινηματογράφο.

Με τη σειρά μου θα ήθελα να προσκαλέσω στη συνέχεια αυτού του παιχνιδιού όποιον θέλει να συμμετέχει, και συγκεκριμμένα να προσκαλέσω την Λούπα, την Ελένη και τον Σίγκμουντ αύριο το βράδυ στο Gagarin σε μια συναυλία ενός συγκροτήματος που έχει ένα πολύ μακρύ όνομα. Nαι ναι κατεβαίνω νότια, any other suggestions of what to do, are welcomed and yes -stoa bibliou- i ll go.

Και να μην ξεχάσω...καλύτερη σειρά...καλύτερη και από Friends, και από Seinfeld

THE ALI G SHOW

respek :-)


χρωστάω και μια ιστορία με 5 λέξεις στην Crepi di Lupo

pienso menos

Από τη δουλειά φεύγω στις 5. Μένοντας στην ωραιοτάτη επαρχία μπορώ να είμαι στο σπίτι μου σε 10 λεπτά, να έχω φάει σε άλλα 10, να ξεκουραστώ, κτλ κτλ. Φεύγω στις 5 και γυρίζω σπίτι στις 2 το βράδυ. Από τις 5 μέχρι τις 2 δεν ξέρω τι κάνω. Είμαι έξω απλώς. Δεν μπορώ να συμμαζευτώ. Το μυαλό μου δεν μπορώ να συμμαζέψω. Κινηματογράφος. Μια κλειστή, σκοτεινή αίθουσα. Ποιά ταινία, πως να καθήσω να την δω. Οι 300. Κάποια στιγμή θα το δω. Για καφέ. 10 λεπτά το πολύ. Εσπρέσο να τελειώνουμε. Πως να κάτσεις σε ένα μέρος παραπάνω? Μήπως να πάω στο γήπεδο να τρέξω. Ναι, τρέχω. Πόσο να τρέξω? Μισή ώρα? Με παρέα. Πάμε για τέννις. Κάπου βρήκαμε ρακέτες. Κυνηγάμε τα μπαλάκια, δεν έχουμε ιδέα. Καταλήγουμε σε μια γωνιά να κάνουμε πλάκα. Και κανένα τσιγάρο. Τι να το κάνεις το τένις. Θα πάμε κολυμβητήριο, χορό, όχι γυμναστήριο. (Κλειστός χώρος, χαζός κόσμος που θέλει 'σώμα' για το καλοκαίρι, κτλ κτλ). Παίρνω το αυτοκίνητο, βάζω το τραγούδι επάνω. Το τοπίο υπέροχο, ήλιος παντού. Μπαίνω μέσα στην πόλη. Κόσμος παντού. Βγαίνω πάλι έξω. Σούρουπο, η αγαπημένη ώρα μου. Τα παράθυρα ανοιχτά. Ο αέρας μεθυστικότατος. Και είναι ακόμα 8-9. Και όχι δεν μπορώ να πάω σπίτι, δεν μπορώ να κάτσω μέσα, όχι μέσα στο σπίτι μόνο, σε οποιοδήποτε κλειστό χώρο. Παίρνω μια φίλη μου, σταματάμε σε ένα ζαχαροπλαστείο, αγοράζουμε ένα τεράστιο κέικ και καθόμαστε το τρώμε μέσα στο αυτοκίνητο χαχανίζοντας. Πάω βρίσκω αυτούς που πίνουν από νωρίς μπίρες. Μερικοί σε μαγαζιά, μερικοί στα μπαλκόνια τους στο σπίτι τους. Πάω σε όλους. Ξαναβρίσκομαι με όλους όσους είχαμε χαθεί τον υποτυπώδη χειμώνα. Σχέδια. Θα πάμε Πήλιο, Χαλκιδική, Ισπανία, Μαρόκο, Αργεντινή. Κάποια μέρα. Είναι σαν να έχω πάει ήδη. Και να έχω ρουφήξει άπειρη ενέργεια. Αργά το βράδυ, ψηλά σε έναν λόφο, κάτω η πόλη πιο ήσυχη, το φεγγάρι τεράστιο. Πάλι το τραγούδι επάνω. Αν ερωτευτούμε κι απο επάνω, τί θα πάθουμε?