in transit

Μερικοί πίνακες απλά μένουν μισοτελειωμένοι και ίσως είναι καλύτερα έτσι. Ο παραπάνω ξεκίνησε απλώς σαν μια άσκηση απεικόνισης. Ρεαλιστική από κοντά στο κάτω μέρος, στη μέση πιο σχηματική και στο βάθος μονοδιάστατη, σκίτσα απλώς. Δεν προχώρησε γιατί δεν έβγαζε νόημα η σύνθεση. Το θέμα του πίνακα δεν το ξέρω. Κατέληξε πάντως να υπονοεί τη νομαδική ζωή. Σε προηγούμενη φάση του έμοιαζε με συγκέντρωση Βεδουίνων στην έρημο. Σε αυτή τη φάση μου θυμίζει αεροδρόμιο. Δεν είχαμε φτιαχτεί για να ταξιδεύουμε με αεροπλάνο, γρήγορα και μακριά. Βρίσκαμε νόημα στο ταξίδι και όχι μόνο στον προορισμό. Ακόμη και το jetlag, η αντίδραση του οργανισμού μας στην αλλαγή ζώνης, αυτό υποδεικνύει. Όπως και στα ταξίδια, έτσι και στη ζωγραφική, δεν υπάρχει τελικός προορισμός. Αλλάζει συνέχεια, γιατί αλλάζουμε και εμείς. Νομίζω γνωστοί ζωγράφοι έτσι τρελάθηκαν ή μελαγχόλησαν. Όταν έκαναν ολοκληρωμένα έργα. Περίεργο όμως, τα έκαναν αυτά τα έργα και ως αποτέλεσμα της μελαγχολίας τους. Τί ήρθε πρώτα? Όσοι αγαπούν τα πολλά ταξίδια, τα μακρινά και όχι απλώς τις εκδρομές, το καταλαβαίνουν. Θα νιώθουν να αρρωσταίνουν εάν τελικά μείνουν σε έναν τόπο. Ξέρουν ότι όσο πιο πολύ ταξιδέψουν τόσο πιο πιθανό είναι τελικά να μην καταλήξουν σε έναν μόνιμο τόπο διαμονής που θα αποκαλούν 'σπίτι'. Και αντί να το πάρουν απόφαση και να ριζώσουν κάπου, απλώς συνεχίζουν το ταξίδι. Ακόμη και αν φαινομενικά κατέληξαν κάπου. Η κατάρα του περιφερόμενου. Never content.

Η φωτογραφία είναι λίγες μέρες πριν, πρώην Αν. Γερμανία, περιοχές πρώην ορυχείων. Αποκατεστημένες πια. Με την ανεργία στα ύψη. Με την αλλαγή του κλίματος να έχει φέρει το καλοκαίρι τέλη Οκτώβρη στη Γερμανία. Η λίμνη της φωτογραφίας είναι τεχνητή. Ορυχείο που το γέμισαν με νερό. Σκεφτόμουν εκεί ότι και μόνιμα να μείνεις σε ένα μέρος, μια αυταπάτη θα είναι. Γιατί και αυτό θα αλλάξει. Και καλύτερα έτσι. Μέσα από πολλές δυσκολίες μπορεί να γίνει ένα καλύτερο μέρος, μπορεί και να ερημώσει τελείως. Και δεν νομίζω ότι αυτό ξεκινάει από κάποια κρατική παρέμβαση. Νομίζω αυτή έρχεται μετά, όταν οι ίδιοι άνθρωποι που μένουν σε ένα μέρος, σκεφτούν συλλογικά ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Και σταματήσουν την γκρίνια. Και αρχίσουν να ονειρεύονται και να τολμούν. Τα καινούρια όμορφα τοπία λιμνών που δημιούργησαν στα εγκαταλελειμμένα ορυχεία δεν θα λύσουν -τουλάχιστον άμεσα- το πρόβλημα της ανεργίας τους (20%). Αλλά βλέποντας την τρομακτική διάθεση τους να δημιουργήσουν κάτι όμορφο, να σκεφτούν και να δουλέψουν ομαδικά, δεν νομίζω να μην τα πάνε καλά τελικά και να λύσουν τα προβλήματα τους. Την φωτογραφία την τράβηξε φίλος Γερμανός που πήγαινε κάθε μέρα τις συγκεκριμένες ώρες για να πετύχει και ωραίο ηλιοβασίλεμα και κόσμο στα καινούρια παγκάκια που βάλανε και την φωτογραφία. Η λίμνη άνοιξε για το κοινό μόλις φέτος και το χαίρεται. Και καλά κάνει. Εμάς τι μιζέρια μας έπιασε σαν λαός δεν ξέρω.

----------------------------------------------------------

Πολύ σύντομο σχόλιο για την ελευθερία στο ίντερνετ. Και το ότι έμαθαν κάποιοι να κάνουν και μηνύσεις, που δεν ξέρουν την τύφλα τους από ίντερνετ.
Είναι σε μια σκηνή στο Kill Bill που η O-ren Ishii έχει διαλύσει την αντίπαλο Ούμα και σταματάει να την πετσοκόβει, και χαμογελάει ειρωνικά λέγοντας στο περίπου 'stupid, white girl playing with samurai swords'. Βέβαια υπήρξε ανατροπή αλλά εξοργίζομαι όταν αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι το ίντερνετ δεν είναι πια 'δικό μας'.

βου και ζου και νου

To τρολ αναχωρεί για εξωτικό προορισμό λίγο πιο βόρεια, όχι αρκετά βόρεια βέβαια, αλλά εκεί θα οργανώσει καλύτερα την επίθεση στον εχθρό, πλέον γνωστό ως μπάντλυντρόουνμπόυ. Περαιτέρω πληροφορίες για την τοποθεσία προετοιμασίας της επίθεσης δεν θα δοθούν γιατί το σύστημα παρακολούθησης εργοτελίνα προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει φωτογραφίες και λέξεις-κλειδιά, μπορεί να αποκαλύψει την τοποθεσία. Στον τσέλιγκα θα κάνω ριπορτ όταν γυρίσω για το που έφαγα και τι, θα πάθει πλάκα. Στον οβι θα του τα πω όταν επιστρέψω για το εσ εσ ελ σερτίφικατ που πετούσε το όνομα μου μπαμ και θα συνεχίσω την προπαγάνδα μου για πιάτα με τάρανδο. Με την φίρι φέρι θα πίνουμε μπίρες απόψε, οπότε οκ εκεί.Οπότε...τα λέμε!!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
πέντε παρά.....η φιρι φέρι δίπλα γράφει ποστ με μεγάλη άνεση και ταχύτητα (τι ήπιε αυτή?) οπότε την συνέχεια της βραδιάς θα τη δείτε εκεί, εγώ σέρνομαι, αχνά θυμάμαι κάτι για τον johhny depp, πολύ δημοφιλής ήταν απόψε....νύστα, νύστα

take the web back

Cyberspace is a word attributed by many to W. Gibson.

W. Gibson, Neuromancer, 1984
Cyberspace. A consensual hallucination experienced daily by billions of legitimate operators, in every nation, by children being taught mathematical concepts... A graphic representation of data abstracted from banks of every computer in the human system. Unthinkable complexity. Lines of light ranged in the nonspace of the mind, clusters and constellations of data. Like city lights, receding...

W. Gibson, 1996
All I knew about the word "cyberspace" when I coined it, was that it seemed like an effective buzzword. It seemed evocative and essentially meaningless. It was suggestive of something, but had no real semantic meaning, even for me, as I saw it emerge on the page.

Από τις διάφορες φυλές των ανθρώπων, η πιο παραξηγημένη ίσως είναι τα computer nerds. Άστοχος τίτλος γιατί πρόκειται για μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων, με πολύ διαφορετικά ενδιαφέροντα αλλά κυρίως συμπεριφορές όταν βρίσκονται στο δίκτυο. Μέχρι και trol υπάρχουν σε αυτή την κοινότητα, Φυσικά και newbies, οι καινούριοι, που στην χειρότερη περίπτωση ξέρουν 10 φορές περισσότερα πράγματα από εμένα που κάνω βασικό googling, αλλάζω ένα ψιλοέτοιμο template στο blogger, βάζω κάποιο statcounter, αποκλείω το ip mou, και θυμάμαι αχνά την εποχή που χρησιμοποιούσα email σε σύστημα unix. (Α και ένα forum όπου μου πήρε ένα χρόνο+ για να με εμπιστευτούν και να με δεχθούν αλλά μόλις μπήκα απλώς συνειδητοποίησα ότι είμαι τόσο άσχετη που δεν μπορούσα να προσφέρω τίποτα, οπότε αποχώρησα. Έμαθα όμως πολλά στην πορεία. Όχι μόνο τεχνικά, αλλά κυρίως την ανάγκη να δείχνεις σεβασμό στον άλλον χρήστη.)

Με πιάνει ένα είδος ρομαντισμού, όταν θυμάμαι κάποια στιγμή πριν δεκαετία και βάλε που είχε πέσει στα χέρια μου -ή μάλλον στον browser μου- το A Hacker's Manifesto. Έχω να το διαβάσω από τότε και δεν το αναζήτησα σήμερα, έτσι για να δω τι θυμάμαι. Δύο-τρία πράγματα.

Πρώτον, ότι το hacking σαν έννοια που αφορά ένα ευρύτερο κοινό, και όχι απλώς ένα εργαστήριο του ΜΙΤ, έχει μια ιστορία από ανθρώπους που προσπάθησαν και βρήκαν τρόπο να υποκλέψουν τηλεφωνικές γραμμές της Bell Atlantic. Σε διάφορα forums κυκλοφορούσαν και manuals πως να κατασκευάσει κανείς ένα blue device, κτλ κτλ.

Ότι υπάρχουν δύο είδη hacker. Ο πρώτος μπαίνει σε ένα σύστημα και δεν πειράζει τίποτα, μπαίνει για να αποδείξει ότι μπήκε, πολλές φορές μόνο στον εαυτό του. Ο δεύτερος, που έχει και κάποιο διαφορετικό όνομα, μπαίνει για να καταστρέψει. Κατακριτέο από την ίδια -τότε- κοινότητα των hackers, αντιδημοκρατικό θα το έλεγαν.

Ότι ο πιο βασικός κανόνας σε ένα online community, όπως και στην αληθινή ζωή, πρέπει να είναι ο σεβασμός. Η αίσθηση της ευθύνης για το κοινό καλό, η προσφορά βοήθειας όταν σου ζητηθεί, κτλ κτλ. Ξεχώριζαν μόνο οι καλύτεροι. Αυτοί που έδωσαν όλο το χρόνο τους, χρησιμοποίησαν όλη την εξυπνάδα τους -και πονηριά πολλές φορές- για να αποκτήσουν πολύτιμη γνώση (από password retrieval μέχρι ότι μπορεί να φανταστεί κανείς) και τελικά όχι μόνο να μην χρησιμοποιήσουν αυτή τη γνώση εις βάρος άλλων αλλά και να την προστατέψουν για το καλό των άλλων.

Αλλά το χόλυγουντ είχε ήδη αρχίσει να προβάλλει κάποιες εικόνες στο ευρύτερο κοινό. Η εικόνα ενός νεαρού που τρώει και κοιμάται και είναι άπλυτος (και δεν παίζει απλώς κάποιο διαδικτυακό παιχνίδι) μπροστά από έναν υπολογιστή είναι ίσως υπαρκτή αλλά είναι σπάνια και απλώς η πλέον προβαλλόμενη. Από την άλλη, το δίκτυο έφτασε πιο κοντά στο ευρύτερο κοινό, έγινε user friendly και να μην αναφέρω την e-οικονομία, τον αντίκτυπο στην ενήμερωση κτλ κτλ. Και φυσικά ότι οι εταιρείες και οι κυβερνήσεις ξύπνησαν και άρχισαν να ελέγχουν το διαδίκτυο.

Αν πώ take the web back, οι περισσότεροι γνωρίζουν το logo για το οποίο μιλάω και τη σημασία του. Εδώ στην μπλογκόσφαιρα, αν κάποιος κάνει επανειλημμένα posts και γεμίσει το Monitor με το όνομα του, πολλοί θα παραπονεθούν για τη συμπεριφορά του, στα ομαδικά blog αυτός που έχει τα δικαιώματα σε settings, κάνει ότι θέλει. Και έχει γέλιο, η μπλογκόσφαιρα προσπαθεί να προσομοιάσει την αρχαική (?) διαδικτυομένη κοινότητα. Τρέφει αυταπάτες ότι επικρατεί κάποια αναρχία και ότι ο κάθε blogger ελέγχοντας με έτοιμα εργαλεία κάποιες εντολές επιβιώνει εδώ μέσα. Και είναι περήφανος για αυτό. Προσοχή! Δεν αναφέρομαι σε πολύ καλούς bloggers που πραγματικά ανεβάζουν πολύ καλά γραπτά ή τέχνη και ελάχιστα με ενδιαφέρει αν τελικά ξέρει να κάνει ακόμη και edit το template του.

Πόσο με ενόχλησε όμως όταν μπήκα στο blog κάποιου που διαβάζω συχνά και δείχνει να είναι και έξυπνος, και ξύπνιος, και ευαίσθητος άνθρωπος και κάπου κάτω δεξιά στο window ήταν ένα μικρό button που όταν το έκανα κλικ βλέπω περίτρανα διάφορες πληροφορίες συμπεριλαμβανομένου του αληθινού μου ονόματος εκεί που λέει blogger display name. Φρίκη. Το μόνο μέρος στον υπολογιστή μου που έχω το αληθινό μου όνομα είναι στο όνομα του υπολογιστή γιατί είμαι στη δουλειά και έτσι πρέπει να είναι. Ε όχι τώρα να εμφανίζεται και σαν blogger display name. Δεν με ενοχλεί η επωνυμία, με ενοχλει η έλλειψη διακριτικότητας. Επίσης, δεν κατηγορώ τον συγκεκριμένο blogger, αλλά το beta blogger που μάλλον έχει βάλει αυτό. Θα το ελέγξω και σε άλλους beta bloggers. Αλλά γιατί να κάνει retrieve το όνομα του υπολογιστή μου?

Τις τελευταίες μέρες ξαναθυμήθηκα τι θα πεί nerd. Κάποιος που νομίζει ότι είναι καλός administrator στο γραφείο, έκοψε την πρόσβαση σε προγράμματα p2p. Τραγικό. Το ότι ερχόμουν το πρωί στη δουλειά και έβαζα 2-3 albums να κατεβαίνουν και φεύγοντας τα έπαιρνα μαζί μου, δεν νομίζω ότι ενοχλεί κανέναν, ούτε καν το bandwidth του γραφείου. Ούτε την παραγωγικότητα μου, αφού πολύ περισσότερο χρόνο τρώω στο internet. Ούτε τα ανώτερα στελέχη που δεν έχουν ιδέα από αυτά. Νομίζω μόνο εγώ χρησιμοποιούσα τέτοια προγράμματα και πάλι διακριτικά. Το ότι δεν ήρθε να μου πει κάτι και να εξηγήσει τον λόγο, με έκανε να πάρω το όλο θέμα προσωπικά. Γιατί ρε συ να κόψεις τα p2p σε όλο το γραφείο όταν μόνο το trol τα χρησιμοποιεί? Γιατί έτσι σου είπαν ότι κάνουν οι καλοί administrators? Γιατί άκουσες κάπου ότι έτσι θα αποφύγουμε τους ιούς? Τότε, δεν θα έπρεπε να ξέρεις ότι μόνο από μένα δεν κινδυνεύει το γραφείο από ιούς? Και όχι ότι από μόνο σου ήξερες να τα κόβεις, φώναξες τον φίλο σου και σου το έδειξε. Για μένα δεν είναι administrator αυτός. Acting administrator, ίσως. Και μένει να μάθω αν για τον εαυτό του τα έχει κρατήσει.

Έλλειψη σεβασμού και επίδειξη ανωτερότητας, άρχισε να χτυπάει στο μυαλό μου το καμπανάκι και θυμήθηκα την εποχή που ήμουν nerd, που θαύμαζα τους hackers άλλων δεκαετιών. Επανήλθε ο ενθουσιασμός, ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο, ότι κανένα σύστημα δεν είναι απροσπέλαστο και ας έχει ο άλλος ότι administrator rights θέλει. Ώρες ολόκληρες σε forums και διάβασμα manuals, και ανεκτιμητη βοήθεια από αγνώστους (από εδώ μέσα ο disconnected) και γνωστούς-αγνώστους (ένα forum όπου μου είχε πάρει ένα χρόνο για να μπω?) και ναι το trol έχει τα p2p και πάλι. Όχι όλα ακόμα, αλλά είμαστε σε καλό δρόμο. Ο administrator θα βλέπει ότι χρησιμοποιώ απλώς το internet, θα βλέπει πολύ κίνηση, αλλά στο port του internet. Αν είναι μάγκας ας βρει άκρη. Αλλιώς να μάθει να κάνει καλύτερα την δουλειά του. Και πρακτικά και δεοντολογικά. Γιατί υπάρχουν κανόνες συμπεριφοράς και στα δίκτυα και θα πρέπει να γίνονται σεβαστοί.

p2p/ tunneling/ ports

need help to make slsk look like port 80....
detail: i am not a computer nerd, so ie port forwrding is not automatic knowledge

thanx

unashamed to say

Πρώτη φορά θα ψηφίσω, γιατί σε όλες τις άλλες εκλογές έλειπα. Δεν ξέρω καν αν χρειάζεται κάτι που λέγεται εκλογικο βιβλιάριο :S. ??? Χρειάζεται? Χρειάζεται και ταυτότητα φαντάζομαι. Το διαβατήριο κάνει? Την ταυτότητα δεν ξέρω που την έχω. Και τί κάνω, βάζω σταυρούς δίπλα από ονόματα? Από δεξιά ή αριστερά? Και πόσους σταυρούς? Και αν θέλω να ψηφίσω 2 άτομα από διαφορετικό συνδοιασμό γίνεται? Καλά, μάλλον όχι. Μήπως να μην ψηφίσω? Ούτε αυτό γίνεται, αγωνιστήκαμε για αυτό κτλ κτλ. Η μάλλον δεν θα πάρει κανένας στα σοβαρά την αποχή. Από την άλλη, μια ψήφος δεν θα κάνει την διαφορά. Αλλά για να κυνηγούν μερικοί και την μια ψήφο τόσο πολύ, μάλλον κάνει την διαφορά. Αχ, πολύ γέλιο. Να διάβαζαν το post αυτοί που μου έκαναν πρόταση να κατεβώ στις εκλογές. (Γιατί, αν δεν κάνω λάθος, χρειάζονται τουλάχιστον 8 γυναίκες , όχι τίποτα άλλο). Αρνήθηκα ευγενικά. Που χρόνος και όρεξη να τρέχω σε κομμωτήρια. Άσε που επειδή συνήθως δεν ανακατεύομαι με τα πολιτικά, όταν καμιά φορά ανοίξω το στόμα μου βγαίνουν όλα μαζεμένα και η μαμά μου νομίζει ότι ακόμα και αν μιλάω στον πληθυντικό, το ότι έθιξα -και δίκαια- τον τάδε κύριο, είναι αγένεια και ντρέπεται η καημένη. Αντί να ντραπούν οι άλλοι, ντρέπεται αυτή. Μακριά από όλα αυτά. Θα πάω να ψηφίσω. Αλλά δεν ξέρω, το φακελάκι το σαλιώνω και μετά το σφραγίζω ή απλά το κλείνω από την μέσα μεριά? Είμαι μια στάλα ξανθιά. Η αδερφή μου επειδή με αγαπάει απλώς με φωνάζει mr.bean. Αφού θα πάω να ψηφίσω, να μην πάει χαμένη η ψήφος από βλακεία. Ήρθαν και διάφοροι στη δουλειά μας και άφησαν έτοιμα φακελάκια. Μαγικά φακελάκια, το ένα υποσχόταν ότι θα γίνουμε μόνιμοι, το άλλο ότι η Κοζάνη θα γίνει το κέντρο των Βαλκανίων. Τύφλα να έχουν εκείνα τα κινέζικα μπισκότα με τις προφητείες μέσα. Έμεινα άφωνη με συναδέλφους που καθόταν και συμφωνούσαν με κάθε παραλογισμό που ξεστόμιζε ο κάθε υποψήφιος, ενώ εγώ είχα γουρλώσει τα μάτια από την ντροπή για το τι βλακείες λέγανε. Τί λάθος, πάλι εγώ ντράπηκα για λογαριασμό άλλων. Το ξέρω ότι αναβάλλω μια απόφαση για να φτάσει η κρίσιμη στιγμή και να αποφασίσω κάτω από πίεση. Τις καλύτερες αποφάσεις έτσι τις πήρα γιατί μόνο τότε το μυαλό καταλαβαίνει ότι πολλά σκέφτηκε, ας πετάξει τα άχρηστα, τι έμεινε? (Οδηγός για ημίξανθες). Οπότε όταν περάσω όλες τις δυσκολίες, εύρεση εκλογικού κέντρου, έλεγχος ταυτότητας/διαβατηρίου, εφοδιασμός με φακελάκια και δελτία, και φτάσω πίσω από κάποιο παραβάν (έτσι το φαντάζομαι τουλάχιστον), τότε θα αποφασίσω. Υποπτεύομαι ότι θα ρίξω λευκό. Γιατί αρνούμαι να ψηφίσω και τον λιγότερο παράλογο, γιατί απλώς δεν είναι αρκετά καλός. Αλλά πάλι κάτι γίνεται εκεί και με τα λευκά. Τα μετρούν στον πρώτο? Είναι αλήθεια και αυτός ο παραλογισμός? Άκυρο τότε. Θα ρίξω άκυρο. Οπότε απλά θα επιβεβαιωθώ σαν χαζή. Μήπως να πάω να βάλω φωτιά το εκλογικό κέντρο? Θα με κάνουν θεά οι αναρχικοί. Αλλά δεν λέει, μάλωσα με όλες τις παρατάξεις, έχω μαλώσει και με αυτούς. Τώρα, πωπω, πρέπει κάπου να συμβιβαστώ, έτσι είναι η δημοκρατία, απαιτεί συνεργασία και συλλογικότητα. Μήπως να υποστηρίξω κάποιον προεκλογικά, όσο μένει χρόνος, μετά άλλον να ψηφίσω, μετά άλλον να πω ότι ψήφισα και μετά να φωνάζω εναντίον αυτού που βγήκε? Μπέρδεμα.

Photo by Gianni D

a cruel world - don t grow up

Οι καλύτερες άμυνες είναι οι παιδικές άμυνες. Το πολυπόθητο ελιξήριο της νεότητας είναι η ίδια μας η παιδικότητα που κρατήσαμε μέσα μας. Τα παραμύθια και τα παιχνίδια μας ήταν το μεγαλύτερο έργο μας. Έτσι φάνταζαν, άρα έτσι ήταν. Έτσι ήταν και ο κόσμος μας, προσαρμοσμένος στη απέραντη φαντασία μας, και όχι αντίθετα. Και είμαστε τυχεροί αν αποκαλούμε τα παιδικά μας χρόνια τα καλύτερα. Και αν στη μνήμη μας υπάρχει αυτό το μέρος για να τρέξουμε για λίγο να θυμηθούμε. Αρκεί να μην βρεθούμε αντιμέτωποι με τρομερές εκπλήξεις. Τέρατα που μας κυνήγησαν και μας κυνηγούσαν και τα ξόρκια που κάναμε δεν τα έχουν διώξει ακόμα.

a cruel world - darkness

'there is a sound on the other side of this wall
burning singing on the other side of this glass
footsteps concealed
silence is preserving the voice'
underworld - juanita/kiteless

a cruel world - remembering

Λένε ότι όταν κανείς, ειδικά ένα παιδί, περνά κάποια ιδιαίτερα τραυματική εμπειρία, τότε το σβήνει από τη μνήμη του. Αυτοάμυνα. Δεν σβήνει όμως τελείως. Το μυαλό έχει εκληκτικούς μηχανισμούς data recovery και φτάνει ένα μικρό ερέθισμα για να επανέλθουν όλα στην επιφάνεια. Μπερδεμένα ίσως και χωρίς άμεση συνείδηση της τραυματικής εμπειρίας αλλά δεν έχουν διαγραφεί.

Θυμάμαι μικρή που έπαιζα ξένοιαστη και στις πιο μακρινές γειτονιές, μέχρι αργά το βράδυ. Που έμπαινα στο σπίτι κάθε συγχωριανού που ήθελε να μου δώσει καραμέλες, να μου δείξει το ένα και το άλλο. Και ποτέ δεν θυμάμαι να ένιωσα κάποια απειλή. Δεν ήταν πιο αθώα τα πράγματα τότε. Σε στιγμές παραλογισμού, σκέφτομαι αν μου συνέβη ποτέ κάτι τρομακτικό, ίσως το έχω σβήσει από τη μνήμη μου.

Ίσως το ότι αποφεύγω τρομακτικές σκέψεις είναι η αυτοάμυνα μέσα μου. Ίσως κάποια ερωτική αποστροφή που ένιωθα νωρίς στη ζωή μου, δεν ήταν απλώς η συνηθισμένη παιδική αηδία για το σεξ. Ίσως τρομακτικά όνειρα που έχω δει, είναι αυτό που έχει κρυφτεί πολύ καλά κάπου μέσα μου. Ίσως πάλι, όχι. Και η αλήθεια είναι ότι μάλλον δεν θέλω να ξέρω. Και ευτυχώς τα πράγματα έχουν πάει αρκετά καλά για να μπορώ να πω ότι ίσως δεν χρειάζεται να ξέρω.

Νοιώθω μια τεράστια αηδία για παιδεραστές. Όχι τεράστια, τερατώδης θα έλεγα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ούτε ηθικά. Απλά ξέρω πολύ καλά ότι αν κάποια στιγμή οι παραπάνω παραλογισμοί μου δικαιωθούν και ανακληθεί κάποια προσωπική εμπειρία θαμμένη στη μνήμη, τότε αν θυμηθώ και πρόσωπο, θα πάω να τον βρω και κυριολεκτικά να τον σκοτώσω. Κυριολεκτικά. Μόνο απέραντη οργή μπορώ να νιώσω σε περίπτωση που αντιληφθώ κάτι τέτοιο. Και τον ίδιο τρόμο και παραπάνω θα νοιώθω αν κάνω παιδιά.

Όμως, συμφωνώ απόλυτα με την απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης για την αναγνώριση του PNVD.

Γιατί ειλικρινά δεν νομίζω ότι θα τους ψηφίσει κανένας. Μπορεί κάποιοι λίγοι. Θα τρομάξω αν τους ψηφίσει πολύς κόσμος. Η δημοσιότητα όμως που πήρε το θέμα είναι εν μέρει υποκρισία. Και μάλιστα πουριτανική. Και είναι ενοχλητική δημοσιότητα γιατί δεν την αξίζουν. Και αυτό είναι που ίσως με ενοχλεί και με ανησυχεί. Το PNVD θα έπρεπε να εκλείψει από μόνο του, έξω στις εκλογές, στην κοινωνία, όχι γιατί το απαγόρεψε κάποιο δικαστήριο. Οι Ολλανδοί απλώς αποδέχτηκαν ότι είναι ένα πρόβλημα πιο σκοτεινό. Και δεν νομίζω ότι τους λείπει η πρακτικότητα και ευαισθησία ώστε να μην αποδεχτούν απλώς κάποια αόριστη, σκοτεινή φύση του προβλήματος αλλά να προστατέψουν τα παιδιά τους.

night out

Η προσμονή για κάτι, πολλές φορές είναι καλύτερη από αυτό το κάτι. Εκτός από τις βραδυνές εξόδους την Πέμπτη. Εκεί κάπως εξισορροπούνται τα πράγματα.
This is a story, but that's why i'm here, to tell you α story,
So picture the scene
Πέμπτη βράδυ.
The turn of the day
Την επόμενη μέρα Παρασκευή, επιτέλους. Επιτέλους χαλαρώνουμε λίγο. Σαββατοκύριακο δεν βγαίνω συνήθως, γίνεται χαμός, έχει πολύ φασαρία. ΤΗΕ CITY IS CRUEL AND STICKY. Οπότε, Πέμπτη βράδυ, η αγαπημένη για έξοδο. Για ωραίες συζητήσεις, για τις καλύτερες μουσικές, για την έλλειψη του στημένου, του όχλου, του πρέπει-να-βγω-γιατί-είναι σ/κ και πρέπει-να-στολιστώ.
Φανατικά, ψηφίζω Πέμπτη βράδυ.
When all music fools come out to play
Until the drunk turn of night
So many stories to hear,
So many chicks to greet,
And beautiful faces unseen
Έτσι κάθε Πέμπτη βράδυ σχεδόν, είμαι έξω. Υπάρχουν άτομα που μόνο Πέμπτη βράδυ θα πετύχω έξω. Υπάρχουν άτομα που μόνο Πέμπτη βράδυ θα έρθουν να σου μιλήσουν, τις υπόλοιπες καθημερινές θα είναι πιο μοναχικά, τις πιο κοσμικές βραδιές, απλώς εξαφανισμένα.
Και κάπως έτσι, οι πολλές παρέες γίνονται ένα.
There are no strangers here, only friends who have not met yet.
Όσοι ξέρετε από Κοζάνη ξέρετε που είναι γραμμένο αυτό.
At the turn of the night
We all wonder and chuckle in the lights
Until every floor is soaked through
Και κάπως έτσι ξέρω ένα τουλάχιστον μέρος όπου καταργούνται η κοινωνική διστακτικότητα, η αποφυγή της αναστροφής, τα φαινόμενα βγαίνω-έξω-για-να-χαζέψω-γκόμενες/ους, για-να-πουλήσω-μούρη, κτλ.
Before this night ends,
I will mingle and find you
Μόνο Πέμπτη βράδυ.
Ξέρω δηλαδή ένα μέρος όπου ασυναίσθητα θα ακροβατήσω πάνω σε ένα σκαμπό δίπλα από το μπαρ για να καθίσω οκλαδόν και να είμαι σαν το σπίτι μου και ο διπλανός κάπως έτσι θα νιώθει και κάπως έτσι θα κάθεται.
Ένα μέρος όπου όταν μέθυσα πήγα στην τουαλέτα, έβαλα την ζακέτα μου κάτω από την μπλούζα μου επάνω στην κοιλιά μου και με έβγαλα φωτογραφίες για να δω πως θα ήμουν αν ήμουν έγκυος.
Such crazy behaviors
If we you really need to express something
But I don't know what it is I want to express ...
Or how to express it ?
Ένα μέρος όπου ρέει άφθονη η guinness.
Το μέρος όπου μου είπες φεύγοντας ένα βράδυ τελείωνε γρήγορα την μπίρα σου και έβαλες το ποτήρι κάτω από το μπουφάν σου για να εχω ένα ενθύμιο.
So much sweat and laughter
So much for electric beats
And spark when you come so sweet
Ένα μέρος όπου εθεάθη με εσένα, με τον άλλον, με τις φίλες μου και ξέρουν όλοι ότι ήμουν εκεί για το μέρος, για να περάσω καλά, φανατικά εκεί, όχι για να συνοδέψω κάποιον, όχι για να πω πως βγήκα.
Thank you for a lovely invitation
Good night it’s been charming
Και πάντα, σχεδόν πάντα, Πέμπτη βράδυ.
At the turn of the day
When words become syllables
Will you remember our dance?
I ask myself that question all the time
Αν έπρεπε να αναγκαστούμε να διαλέξουμε κάτι λίγο για να ζήσουμε, κάτι που δεν διεκδικεί μεγάλα συναισθήματα και εμπειρίες, κάτι που δεν είναι εγωιστικό, απλά κάτι παρείστικο, όλη η ζωή μου θα ήθελα να είναι μια Πέμπτη βράδυ εκεί.

in english, lyrics from Our Dance by Wax Tailor
photo: Irena Kittenclaw

confined

i am lost in the desert of your mind
art credit: http://www.explodingdog.com/