snow, israel and me

Προσπαθούσα η έρμη να καταλάβω τι εννοεί ο συγγραφέας όταν μιλαέι για τη διαφορά μεταξύ 'νικάω' και 'γράφω'. Δεν γνωρίζω. Μπορεί να το καταλαβαίνω, αλλά πολύ απλά δεν είναι κάτι που κατέχω. Υποψιάζομαι το ότι είμαι γυναίκα δεν βοηθάει. Στο να το κατέχω, όχι να το καταλαβαίνω. Το ότι δεν είμαι συγγραφέας σίγουρα παίζει και αυτό κάποιο ρόλο αλλά νομίζω και αυτό το χάσμα γεφυρώνεται γιατί η τέχνη ανήκει σε όλους κτλ κτλ. Μπορεί να φταίει και η ηλικία. Δεν έχω ιδέα. Μπορεί και το ότι δεν είμαι Ισραηλινή, Παλαιστίνια ή δεν ανήκω σε κάποιον κατατρεγμένο λαό άμεσα. Ακόμη κι αν αυτός ο λαός είναι έλληνες, δεν είναι στα βιώματα μου. Μπορεί επειδή δεν έζησα κάποια επανάσταση διανοούμενων. Κάποια επανάσταση γενικώς. Εκτός αυτής του ίντερνετ ίσως. Μπορεί επειδή η πολιτική έχει απομυθοποιηθεί εδώ και καιρό. Η εμένα δεν μ' ενδιαφέρει πια. Όχι καθόλου. Αλλά δεν μου αρέσει κάποιο είδος τέχνης για παράδειγμα, να ειναι συνυφασμένο με ένα συγκεκριμμένο πολιτικό κίνημα, ιδεολογία, κτλ. Όταν το έχω συναντήσει, μου φάνηκε διαστροφή. Όμως η διαφορά μεταξύ 'νικάω' και 'γράφω' έχει κολλήσει στο μυαλό μου. Απλώς έχω την εντύπωση ότι όταν κάποιος κατέχει αυτή τη διαφορά, σαν συγγραφέας τουλάχιστον, έχει απελευθερωθεί από ένα τεράστιο βάρος. Εγώ ως ανίδεη ίσως να πίστευα ότι μια τέτοια διάκριση δεν με αφορά, ότι είναι δεδομένη. Αλλά και εγώ η αποστασιοποιημένη, δεν παύω να έχω γαλουχηθεί με κάποιες ιδέες. Δεν τις ξεπετάει κανείς εύκολα. Και εμφανίζονται ύπουλα. Όχι από μακριά και από το πουθενά. Αλλά δίπλα σου ή μέσα σου. "A conflict begins and ends in the hearts and minds of people, not in the hilltops." Πέρα από συγκρούσεις λαών, οι στιγμές που εχθρός σου γίνεται κάποιος στην οικογένεια σου, ο ίδιος σου εαυτός και πρέπει να επαναστατήσεις ή να δουλέψεις πολύ σκληρά να συμβιβάσεις, να βρεις λύση. Ενώ απλώς μπορείς να το αποφύγεις αυτό. Δεν έχω ιδέα πως. Δεν με έπεισε ούτε μια ελαφριά ανάγνωση του Σπινόζα, ούτε οι θρησκείες της Άπω Ανατολής, ούτε το παγκόσμιο ειρηνιστικό κίνημα. Πάλι από τον ίδιο συγγραφέα 'Η ησυχία δεν είναι ποταπή'. Με έπεισε νομίζω η παραπάνω φωτογραφία. Και η ικανότητα των σκανδιναβών κυρίως να βλέπουν ξεκάθαρα. Όχι πεζά και στεγνά. Με μεγάλη φαντασία, αλλά και ηρεμία, κατανόηση. Πού το μαθαίνουν αυτό, στο σχολείο? Στην κουλτούρα τους? Μάλλον όχι γιατί γενικεύω, δεν είναι όλοι έτσι. Αλλά εκεί έχω συναντήσει συχνά την διαφάνεια του... του πνεύματος? της ψυχής? Μπα όχι. Την ηρεμία? Πάλι ψέμματα θα πω. Γιατί και ο Aldo Rossi είχε πει "It is impossible to think without having an obsession; it is impossible to create anything imaginative unless the foundation is rigorous indisputable and repetitive". Δεν μπορώ να διανοηθώ δηλαδή ότι οποιαδήποτε λύση σε οποιαδήποτε σύγκρουση (conflict, struggle, quest και βάλε) δεν μπορεί παρά να είναι απλή και ξεκάθαρη. Αλλά ναι μπορεί να πάρει χρόνο. Πάρα, πολυ χρόνο. Μια ζωή και ίσως να μην φτάνει. Αλλά στο τέλος όλα είναι απλά. Αυτό είναι ανακούφιση, αν όχι σοφία. Και μετά, δεν πειράζει, ας ανατραπούν πάλι όλα.

Αν βγάλει κανείς άκρη τι ήθελα να πω, ας μου γράψει, να ξέρω κι εγώ. Η φωτογραφία είναι από έναν φίλο, πριν λίγες μέρες στην Κοπενγχάγη. Ναι, ήρθε ο χειμώνας επιτέλους.

καλή χρονιά

φανός σκ'ρκας κυριακή βράδυκυριακή, κάποια στιγμή

Το 11 δεν είναι χορός ακριβώς, ένας ρυθμός είναι. Είναι λίγο δύσκολο να τον πιάσεις την πρώτη φορά, όσο απλός κι αν φαίνεται. Αλλά αν τον πιάσεις, δεν τον αφήνεις. Νομίζω επίσης ότι είναι αδύνατον να πας και να δεις έναν φανό απλώς. Πρέπει να συμμετέχεις. Επιβάλλεται. Αν πρέπει να πιεις πολύ για να το καταφέρεις, τότε απλώς πρέπει να πιεις πολύ. Δεν χωράνε δικαιολογίες και εγκράτειες.

Αλλά και πάλι δεν είναι απλό. Δεν λες σήμερα είναι Μεγάλες Απόκριες, θα πιώ και θα χορέψω στους φανούς.

Ξεκινάει μέρες πριν. Πιάνεις ρυθμό σιγά σιγά. Και σε ξεσηκώνει ξαφνικά από μόνο του το όλο κλίμα. Δεν θα μπορέσω ποτέ να το περιγράψω. Είχα πει πέρσυ για τα Περιστέρια. Φέτος τα χόρεψα τουλάχιστον 20 φορές. Στους φανούς, στο δρόμο, στο gallery. Παντού. Στην Αγιάννα ανέβηκα από την Σκ΄ρκα με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι. Παραπατούσα στα βράχια. Έβγαλα την δεύτερη φωτογραφία εκεί και δεν εκπλήσσομαι που είναι κουνημένη. Έχει γίνει συνήθεια κάθε χρόνο να κάνω ένα διάλειμμα να πάω εκεί. Κάτω η πόλη να βουλιάζει, να ακούγεται η βοή από τον κόσμο, τα χάλκινα από κάθε φανό, απόκοσμα εκεί πάνω, σου φαίνεται ότι πραγματικά είναι το τέλος του κόσμου. Και αντίθετα με ότι θα πίστευε κανείς είναι ένα τέλος που τα έχει όλα, ξέφρενους ρυθμούς, νοσταλγία, νιρβάνα, γάμους και κηδείες εε?? ναι ναι, παραφροσύνη και ένα ξεκάθαρο τοπίο απόλυτης κάθαρσης. Δηλαδή, τί άλλο μπορεί να είναι το απόλυτο γλέντι? Είναι τυχαίο που κάθε χρόνο τέτοια μέρα, εδώ λέμε καλή χρονιά?

who wants to be an amerikan + my challenge

guess i always have liked vancouver film school stuff, radcore, if not hardcore,
second only to dk film school (cursed, once a european, always a european)

λοιπόν αυτό το φιλμ είναι αφιερωμένο σε όλους που δεν ξέρουν σε ποιά χώρα, πόλη, ήπειρο θέλουν να μείνουν

just try to read a bit beyond the final message :-)



----------------------------------------------
Η αγαπητή ήξερε προφανώς ότι καμιά φορά είμαι ευάλωτη σε χμμμμ ψυχαναγκαστικές προτάσεις και θα συμμετείχα χωρίς -σχεδόν- δεύτερη σκέψη. Οπότε 5 πράγματα που με εκθέτουν κανονικότατα. Και οι 5 που πρέπει να απαντήσουν. :-)

1. Για μεγάλο χρονικό διάστημα πίστευα λόγω κάποιων ανεξήγητων και φρικτών ζαλάδων ότι έχω όγκο στον εγκέφαλο. Ο νευρολόγος είπε ότι μάλλον δεν παίζει κάτι τέτοιο. Σταμάτησαν όσο ανεξήγητα ξεκίνησαν και απλώς αποφάσισα ότι μέχρι να διαγνωστεί ότι έχω κάτι τρομερό και φρικτό, πρέπει να περάσω καλά σε αυτή τη ζωή. Α, και κατ' επέκταση σιχαίνομαι επισκέψεις σε γιατρούς.

2. Μια φορά όταν ήμουν μικρή πάτησα κάτι κατα λάθος. Σήκωσα το πόδι μου και ήταν ένα σαλιγκάρι. Θα το ξεπερνούσα εύκολα αλλά πίσω ήταν τρία σαλιγκαράκια που ακολουθούσαν την μαμά τους που εγω πάτησα. Ακόμη λυπάμαι γι αυτό. Και είναι από τις λίγες φορές που έκλαψα τόσο, μα τόσο πολύ. Μέρες.

3. Έχω βασιστεί πολλές φορές στην καλοσύνη αγνώστων (Σόρι γουέρ ιζ δε μπάθρουμ? - lol, αυτοσαρκασμός here). Ποτέ δεν απογοητεύτηκα. Πιστεύω γενικά ότι ο κόσμος, όταν δεν σε γνωρίζει, έχει κατα βάση καλές προθέσεις. (Κούνια που με κούναγε...)

4. Κουβαλάω πάντα το διαβατήριο μαζί μου. Το θεωρούσα πάντα παρανοικό αλλά μια μέρα ήρθε ο διευθυντής μου στην δουλειά και με ρώτησε αν έχω το διαβατήριο μαζί μου για να φύγουμε επί τόπου για Σκόπια. Εξακολουθώ να το θεωρώ παρανοικό όμως γιατί δε νομίζω ότι ο λόγος που το κουβαλάω είναι μήπως προκύψει επαγγελματικό ταξίδι στη γείτονα χώρα και έτσι ντράπηκα να του πω ότι α ναι, τυχαίνει να το έχω μαζί μου..

5. Κάνω κάποια χιλιόμετρα παραπάνω κάθε μέρα για να πάω στη δουλειά γιατί διαλέγω μια διαδρομή που έχει ωραία θέα. Πολλές φορές έχω αργήσει γι αυτόν ακριβώς το λόγο. Και πάλι αναγκάζομαι να πω ψέματα ότι άργησα να ξυπνήσω, είχε κίνηση, είχα μια δουλειά, κτλ.

Τώρα που τα κοιτάω, ότι να ναι είμαι. Να αποφανθούν οι ψυχολόγοι παρακαλώ -αν και αυτοί μπαίνουν στην κατηγορία ν. 1. Και μάλιστα με bold. Νομίζω θα τους τρέλαινα κι αυτούς αντί να με θεραπεύσουν αυτοί.

Η σειρά σας!

Θάνος
Θάνος
Χρίστος
Εργοτελίνα

και φυσικά
Φίρι Φέρι

Δύσκολο κόσμο διάλεξα για τέτοια παιχνίδια :-)
Εκτός από την φίρι φέρι που η λίστα με τα 5 θα γινόταν 15 και θα καταλήγαμε να παίζουμε το 'Drink if you...' στο gallery αν ήταν εδώ.

sabbath

Ακόμη δεν χωνέψαμε τα γιαπράkια (παρόλο που ήταν με αρμιά και όχι λάχανο), θα ανάψουμε τους φανούς. Ίσως να διαφαίνεται το αντίθετο αλλά δεν ασχολούμαι με την μαγεία και οι άκυρες αναβιώσεις της παράδοσης δεν με ενδιαφέρουν, να μην πω ότι τις περισσότερες φορές είναι και λίγο αστείες, αν όχι αηδιαστικά γραφικές. Είμαι ένας λογικός άνθρωπος, πιστή του φωτός, του ορθολογισμού, επιστήμων, και ευγνώμων που ξεπεράσαμε τον μεσαίωνα στην ιστορία μας (καλά όχι τελείως, αλλά επίσημα τουλάχιστον). Οπότε δεν ξέρω αν το ότι έχουμε τόσο νωρίς Απόkριες φέτος είναι σημαδιακό. Επειδή δεν γνωρίζω τέτοιες λεπτομέρειες θα περίμενε κανείς ότι και εγώ θα γιορτάσω τις Απόkριες όπως είθισται. Να με πιάσει δηλαδή ένα μικρό άγχος για το που θα τσικνίσουμε απόψε, τί θα ντυθώ φετός, κ.ο.κ. και τελικά απλά να χαλαρώσω και να το γλεντήσω 'χορεύοντας στους ξέφρενους ρυθμούς του καρνάβαλου'.

Κάθε χρόνο ξεκινώ τις Απόkριες με έναν αέρα σνομπ. Στις συζητήσεις στην παρέα λέω ότι μάλλον δεν θα ντυθώ φέτος τίποτα και σε άλλες συζητήσεις για το ποιός φανός θα ανάψει φέτος και ποιός όχι, αδιαφορώ παντελώς. Πόσο μάλλον για το ποιό μαγαζί έχει πάρτυ μασκέ και πότε. Δεν γίνομαι αρνητική σαν μερικούς φίλους που απλώς τις σιχαίνονται τις Απόkριες. Απλά δεν με ενδιαφέρουν τα κοσμικά του γεγονότος και τα τελευταία χρόνια που έχει μάθει ο κόσμος για το πως τις γιορτάζουμε εδώ, πέφτει ένα τρελό στριμωξίδι ακόμη και έξω στον δρόμο και γενικά η κατάσταση μπορεί να γίνει αφόρητη.

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και πέρσυ, αφού γκρίνιαξα, βρέθηκα ντυμένη ξωτικό να τρέχω στους δρόμους πάνω κάτω, να πειράζω κόσμο και να πειράζουν, να πίνουμε πολύ και να χορεύουμε με την παρέα. Και να κοιμόμαστε τις πρώτες πρωινές ώρες για λίγο, για να ξαναβγούμε το μεσημέρι, όχι για καφέ, για μπίρες, γιατί το γλέντι έχει ήδη αρχίσει και πάλι.

Με θυμάμαι ξενυχτισμένη να σέρνομαι με έναν φίλο μου σε έναν δρόμο που για να τον περάσεις έκανες μισή ώρα κι ας είναι λίγα μόνο μέτρα, η μουσική εκκωφαντική, να με σπρώχνουν από παντού και κάποια στιγμή, αυτός με τραβάει από το χέρι, βρήκε ένα άνοιγμα, βγαίνουμε και ανηφορίζουμε, πάμε σε έναν λόφο, που απο κάτω φαίνεται όλη η πόλη, έχει δέντρα και ησυχία, στο βάθος η λίμνη και μόνο εκεί μπορούμε επιτέλους να πάρουμε μια ανάσα και να χαζέψουμε μπροστά μας, μια πόλη που βυθίζεται από τον κόσμο, και να απολαύσουμε τη βοή ενός ξέφρενου γλεντιού που από εκεί πάνω ίσως να φαίνεται και απόκοσμο. Και γι αυτό μου αρέσει.

Νομίζω ότι από εκείνη τη στιγμή και μετά, κάτι έγινε ή στο μυαλό μου ή στον κόσμο γενικώς και περάσα στο δεύτερο μέρος των γιορτών. Αποφασίσαμε να ξαναβουτήξουμε στον κόσμο, κατηφορίζουμε προς το κέντρο της πόλης, μου δείχνει ο φίλος μου ένα φέρετρο έξω από μια πολυκατοικία, ειρωνεία ε? Και καθώς συνεχίζουμε βλέπουμε έξω από μια άλλη πολυκατοικία ένα ακόμη φέρετρο. Και νομίζω τότε μόνο παγώσαμε. 'Βοήθεια μας' λέει ο κατα τ' άλλα άθεος φίλος και σιγά σιγά φτάνουμε στο κέντρο της πόλης και έχει αρχίσει να βραδιάζει και αν είναι δυνατόν έχει ακόμη περισσότερο κόσμο.

Βλέπω φίλους που ήδη παραπατάνε από το μεθύσι, στραπατσαρισμένες στολές, κάποιος να με πιάνει και να μου λέει πόσο χάλια είναι και όχι ότι δεν είναι από το ποτό, να έχουν φτάσει όλοι σε εκείνα τα όρια του γλεντιού που μελαγχολούν αλλά συνεχίζουν να πίνουν και ή σταματάς ή πρέπει να βρεις την άκρη. Αποφασίζω να σταματήσω, με κυνηγάει αυτό που είπε αυτός που ήταν χάλια όχι από το ποτό, ένα φοβερό πράγμα, ένα μυστικό που δεν θα το είχα μαντέψει, θυμάμαι και τα φέρετρα και τρέχω σπίτι μου, κουλουριάζομαι στον καναπέ και ίσως είχε κρύο γιατί έτρεμα.

Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα έτσι αλλά κάποια στιγμή ήρθε και με βρήκε ένας φίλος μου, άσε του λέω, φρίκη, με παίρνει, κυριολεκτικά με το ζόρι και πάμε στην Σκ'ρκα. Η πλατεία έχει βυθιστεί από τον πολύ κόσμο, σπρώχνουμε και φτάνουμε στο κέντρο που είναι ο φανός, μια κοπέλα με τρομπέτα την βάζει στο αυτί μου και έχει πολύ πλάκα, κάτι που συνήθως δεν θα το έβρισκα αστείο, σαν να θέλει να με βάλει κατ' ευθείαν στο κλίμα, σαν να λέει, κοίτα παίζουμε και για σένα, πιάνομαι με τους γύρω και χορεύουμε και τραγουδάμε:

Πέντι μπάμπις χόριβαν
κια οι πέντι μι βρακιά
πάει κι μια ξιβράκουτη
δεν τη θέλτσαν στου χουρό
πάει κι πήριν μπουχασί
κι έφκιασιν κι αυτή βρακί
κι τσακώθκιν σην κουρφή

(yeah, i did identify up there)
(painting - νομίζω από τους πιο ωραίους πίνακες του goya)