καλές γιορτές

what D&D character r u?

I Am A: True Neutral Half-Elf Druid Ranger

Alignment:
True Neutral characters are very rare. They believe that balance is the most important thing, and will not side with any other force. They will do whatever is necessary to preserve that balance, even if it means switching allegiances suddenly.

Race:
Half-Elves are a cross between a human and an elf. They are smaller, like their elven ancestors, but have a much shorter lifespan. They are sometimes looked down upon as half-breeds, but this is rare. They have both the curious drive of humans and the patience of elves.

Primary Class:
Druids are a special variety of Cleric who serves the Earth, and can call upon the power in the earth to accomplish their goals. They tend to be somewhat fanatical about defending natural settings.

Secondary Class:
Rangers are the defenders of nature and the elements. They are in tune with the Earth, and work to keep it safe and healthy.

Deity:
Silvanus is the True Neutral god of nature. He is also known as the Patron of Druids. His followers believe in the perfect balance of nature, and believe that nature's bounty is preferable to any other 'civilizing' method. They wear leather or metallic scale mail, constructed of leaf-shaped scales. Silvanus's symbol is an oak leaf.

Find out What D&D Character Are You?, courtesy of NeppyMan (e-mail)

winter route

I used to live on Wilder House, which is on Elm Str, by the Paradise Pond. Ναι, ναι το πιο άγριο σπίτι, στο δρόμο με τις λεύκες, δίπλα από την λιμνούλα του παραδείσου -έτσι θα ήταν η διεύθυνση εν Ελλάδι. Κάπως απομονωμένο το σπίτι. Για να φτάσω περπατούσα μέσα από τα δέντρα, δίπλα από την λιμνούλα, στο σκοτάδι όταν ήταν βράδυ... Υπήρχε και εναλλακτικός δρόμος αλλά προτιμούσα πολλές φορές τη μακρά οδό. Κυρίως στην επιστροφή, που δεν είχα αργοπορήσει -και πάλι- στο μάθημα, στη δουλειά, στο ραντεβού.. Τον δε χειμώνα η λίμνη ήταν παγωμένη, τα κλαδιά των δεντρων έγερναν από το βάρος του χιονιού, η ησυχία απόλυτη, μόνο τις πατημασιές μου άκουγα στο χιόνι, το τρίξιμο του πάγου στους κορμούς των δέντρων και την ανάσα μου. Νομίζω στις άπειρες φορές που έκανα αυτήν την διαδρομή, ήταν που αγάπησα τον χειμώνα και τα χρώματά του, το απαλό μπλε, το βαθύ κίτρινο -όταν ήταν καθαρός ο ουρανός, το μωβ, όλα να αντανακλώνται από το χιόνι στην ατμόσφαιρα και να χάνονται στις μακρές σκιές του βορρινού ημίφωτος. Επιβλητικός ο χειμώνας και κοντά στη φύση προκαλεί συναισθήματα κατάνυξης. Ονειρικός επίσης. Κρυμμένα ξωτικά, τέρατα και σημεία στα παραμύθια των γιαγιάδων, νιφάδες χιονιού με μυστήρια μοτίβα.

Γι αυτό μου άρεσε που έμενα στο Wilder House και κάθε χειμώνα μου λείπει αυτή η διαδρομή τόσο πολύ.

when elves appeared

'Οποια περιγραφή μου θα τους αδικήσει. 'Οσοι τους έχετε δει live γνωρίζετε. 'Οχι δεν έπαιξαν στην Ελλάδα και δεν προβλέπεται για το 2006 :(. Απλά ένα ακόμα σ/κ είχε soundtrack το Takk, και όχι μόνο. Von, Agaetis Byrjun, (), όλα ξανά από την αρχή για να θυμηθώ πως βγήκα εκστασιασμένη από την Villa Arcobaldi όπου είχαν παίξει.
Περίεργες μέρες. Το Μιλάνο είχε αρχίσει να αδειάζει λόγω καλοκαιριού. Αποπνικτική ατμόσφαιρα, ανελέητα κουνούπια ξετρύπωναν το σούρουπο, η πτυχιακή δεν τελείωνε με τίποτα, ένας κλέφτης προσπάθησε να μπει στην πολυκατοικία μας, ο γείτονας να βάζει Laura Pausini τέρμα και να μας έχει πάρει τ΄αυτιά, πίναμε μαρτίνι στο ΑΤΜ, μπαράκι πάνω σε μια λωρίδα ενός κεντρικού αυτοκινητοδρόμου, μας τελείωναν τα λεφτά, πίναμε campari+soda+λευκό κρασί στο μπαλκόνι, πήγαμε Ρώμη, ταλαιπωρία, δεν μου αρέσουν οι υπερβολικά "ιστορικές" πόλεις, μου πέφτουν κάπως βαριές, γυρίσαμε, η J. έκλαιγε που ο γκόμενος αποδείχθηκε μαλάκας, το ξεπέρασε με μερικά ποτά και με την ευχάριστη σκέψη ότι καλά έκαναν και του έκλεψαν την Mercedes, το άξιζε, το πόδι της P. ήταν γεμάτο μελανιές και επέμενε ότι δεν θυμάται πως έγιναν, η 'μάμα' της συγκατοίκου να μου φέρνει φαγητό γιατί είχα χάσει καμια 10ριά κιλά σε 1.5 μήνα, ο S. να μου λέει να πάμε να δούμε τα αστέρια στο πάρκο και όποια άλλη ηλιθιότητα του ερχόταν στο μυαλό και ένα απόγευμα γυρίζω σπίτι και η Α. μου είχε αφήσει δωράκι στο τραπέζι το εισιτήριο για την συναυλία που έμελλε να γίνει η αγαπημένη. Όχι απλώς μια ωραία συναυλία αλλά και τέλος εποχής. Μύρισε βορράς, Σκανδιναβία, σαν να έβαλα μια μάσκα οξυγόνου τη στιγμή που κόντευα να πνιγώ, σαν να καθάρισε η θολούρα μέσα μου και να ξέφυγα από καταστάσεις που με αποσπούσαν, ψυχικά και πνευματικά, σαν να ηρέμησα.

Το Takk είναι πολύ ωραίο album και αξίζει. Αυτό θέλω να μείνει από το post σήμερα.

(Hverju reiddust goðin þá er hér brann hrauniðer nú stöndum vér á? What angered the gods, when the lava flowed, on which we are standing now?)

nuova direzione

Μας το είπες και μία, και δύο και 15 φορές εκείνο το βράδυ. Ότι δεν σου αρέσει η μουσική μας. Ηλεκτρονική, ροκ, τζαζ, ότι και να βάζαμε δεν σου άρεσε. Η βραδιά ήταν δική μου, γιατί ήμουν χάλια, σε σπίτι δικού μου φίλου και ήθελα τους δικούς μου ανθρώπους εκεί. Εσύ μάλλον εξέλαβες την πρόσκληση σαν μια ευκαιρία να ασχοληθούμε πάλι όλοι με την δική σου αναποδιά. Με ρωτάς μια άλλη μέρα τι ταινία να πάρεις να δείς, δεν σου αρέσουν οι αμερικανιές λες, σου προτείνω το Festen, είδες κάποια με τον Αλ Πατσίνο. Βγαίνουμε έξω παρέα. Για τσίπουρα. Μια, και δυό και 15 φορές από το καλοκαίρι. Σου προτείνουμε κάποια άλλα μέρη, έτσι για αποτοξίνωση, τα χλευάζεις. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και σου ρίχνω την πρόταση να βγεις μια μέρα μαζί μου, να μην ρωτήσεις που θα πάμε και σου υπόσχομαι ότι θα περάσεις καλά. Δεν σου αρέσουν τα ακραία πράγματα λες. Μηδέν ένστικτο περιπέτειας, πίστης, εμπιστοσύνης, και το χειρότερο: με έχεις παρεξηγήσει. Χέστηκα. Καθόμαστε, συζητάμε, βγάζω τα σώψυχα για το ένα και για το άλλο, πράγματα που με συγκίνησαν, που με έκαναν να γελάσω, να κλάψω, να ζοριστώ, πολιτικές απόψεις, προσωπικά, επαγγελματικά, όλα. Από τις δικές σου συζητήσεις το μόνο που θυμάμαι είναι να θάβεις κόσμο, να γκρινιάζεις για την δουλειά και να χάνεσαι σε φολκλορικές επάρσεις νεοελληνικής περηφάνιας. Νιώθω σαν τυχαία, ότι κάνεις παρέα μαζί μου γιατί δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις και σου το λέω. Δεν δίνεις σημασία. Και τώρα έχεις στραβώσει που ξέκοψα. Για άλλη μια φορά, χέστηκα. (Έχω κι άλλα να σου σύρω, είσαι τυχερός που με στέλνουν σε εξωτερικές δουλειές...I ll be back). Αλλά και να μην επανέλθω γιατί πολύ ασχολήθηκα, ήθελα να πω πόσο χαίρομαι που δεν σε τρώω στην μάπα όλη την ώρα πια.

crash test

Μετά από πολύ καιρό και κάποια περίοδο απομόνωσης, ξαφνικά γνωρίζεις κάποιον και σου φαίνεται ότι δεν είναι μια απλή γνωριμία αλλά ένας άνθρωπος που δεν θέλεις να χάσεις -όχι να τον κάνεις δικό σου, αλλά να τον μάθεις καλύτερα- και ενθουσιάζεσαι, είναι ωραίο συναίσθημα. Αλλά άλλο τί είναι στο μυαλό και άλλο η πραγματικότητα. Μπορεί να πέσεις έξω, μπορεί ο άλλος να μην ενδιαφέρεται, να ξενέρωσε, να έχει άλλα πράγματα στο μυαλό του, στο κάτω κάτω να μην έχει όρεξη ο άνθρωπος και πρέπει να μαζευτείς πάλι στο καβούκι σου ή να συνεχίσεις να ξενερώνεις εσύ με άλλους και να τον αφήσεις στην ησυχία του. Ναί να το κάνεις, αν μη τι άλλο, αν είναι κάποιος που σου άρεσε, στην τελική του δίνεις αυτό που θέλει. Και έρχεται το ηλίθιο ένστικτο που πάντα εμπιστεύεσαι και σου λέει όχι μη προσπερνάς, το παζλ έχει και άλλα κομμάτια. Και απαντάει κάποιο ένστικτο αυτοσυντήρησης, και σου λέει προσπέρνα, αν ο άλλος ενδιαφερθεί θα το δείξει, μην ασχολείσαι, αλλά ξυπνάει μετά και το ένστικτο της περιέργειας και περιπέτειας ίσως και δεν θέλεις να τα παρατήσεις και αναρωτιέσαι ποιός είναι αυτός που σε απασχόλησε, αλλά έμφυτη ντροπαλότητα να σε κάνει πάλι να σιωπήσεις, να δώσεις στον άλλον τον χρόνο του και να κοιτάξεις την δουλειά σου. Και μετά επαναστατούν προηγούμενες εικόνες και συναισθήματα, άτομα που αγάπησες και σε αγάπησαν, άτομα που σου άλλαξαν τον τρόπο που σκέφτεσαι, άτομα που έγιναν φίλοι, άτομα που σε εμπιστεύτηκαν, γενικώς άτομα που σου γέμισαν κάπως τη ζωή, και φωνάζουν όλοι μη σταματήσεις να εμπιστεύεσαι το ένστικτο που είσαι τυχερή να έχεις. Και μετά έρχεται πάλι η πραγματικότητα, δεν ξέρεις ποιός είναι, απασχολείς πάντα το μυαλό σου με αυτά που φαντάζεσαι, κτλ κτλ. Και άντε πάλι από την αρχή, να μαζέψεις συναισθήματα, ένστικτα, συμπεριφορές και να βγάλεις άκρη και να μη χάσεις -όχι τον άλλον, αλλά το νόημα πίσω από όλα αυτά.

sonno profondo

Πόσο καιρό έχει που έχω παραδοθεί στον ύπνο; Ύπνος που έρχεται και φεύγει σαν την παλίρροια. Αδύνατο να αντισταθώ. Λήθαργος. Δεν φτάνει η φωνή κανενός στο αυτί, δεν με ξυπνάει η φασαρία έξω, τα αυτοκίνητα που κορνάρουν, το κινητό που χτυπάει. Και όταν ξυπνήσω είμαι ακόμα πιο κουρασμένη, όλη μου η ενέργεια απορροφημμένη. Δεν νοιώθω θλίψη, ούτε κάποιον πόνο, μόνο τον κόσμο του ύπνου να με τραβάει, να με κάνει να σέρνομαι. Εξαντλημένη.

w.i.t. (whatever it takes)

Με στέλνουν με έναν συνάδελφο σε μια ημερίδα άσχετη. Το ακροατήριο αντιπροσωπεύει, στο 90% του, το δικηγορικό σύλλογο και κάποιους φοιτητές Νομικής που πήγαν να γλείψουν. Ντύσιμο corporate και καλά, δεκαετίας '90 δυστυχώς, καθολική αχρωμία σε συμπεριφορά και στυλ. Οι υπόλοιποι μάλλον για κοινωνικές σχέσεις έχουν πάει. Εγώ και ο συνάδελφος παντελώς άσχετοι και με το θέμα της ημερίδας και με το συνάφι. Μετά τα πρώτα 10 λεπτά λέω στον συνάδελφο να κάτσει όσο θέλει, θα περιμένω έξω. Βγαίνω από την αίθουσα, πλακώνομαι στους καφέδες, κρίμα δεν είχαν λίγο κρασί. Ακολουθεί και εκείνος μετά από λίγο.

Την άλλη μέρα μας φωνάζει ο διευθυντής στο γραφείο του.
-Πώς ήταν η ημερίδα;
-Δικηγορίστικη.
-Δεν ήταν χρήσιμη δηλαδή;
-Πως δεν ήταν, αφού το θέμα που μας ενδιαφέρει έχει και νομικές προεκτάσεις, καλό είναι να γνωρίζουμε και την δικιά τους θέση. (Προσοχή, κανένα ψέμα ακόμα.. σκοπός είναι να
καταφέρνω να είμαι εκτός γραφείου και στο μέλλον)
-Η εισήγηση του τάδε πως ήταν;
Κοιταζόμαστε με τον συνάδελφο. Στιγμές αμηχανίας, ποιός να είναι ο κύριος τάδε και τί να έχει πει άραγε, και όσο παρατείνονται τέτοιες στιγμές γέρνουν εις βάρος μας. (Σκοπός είναι να καταφέρουμε να είμαστε εκτός γραφείου και στο μέλλον). Περνάνε μπροστά από τα μάτια μου μήνες αδράνειας στο γραφείο, οι τόσες σπουδές που μάλλον χαμένες θα πάνε, η πραγματικότητα όπου ελάχιστα πράγματα κινούνται, ο κάθε άσχετος που δεν έχει ιδέα και μιλάει και τον ακούνε, η Ε. να μου λέει ότι έχει αηδιάσει με όλα αυτά και θα αποδείξει ότι είναι καλύτερη από τόσους ηλίθιους, η υποψία ότι στην ημερίδα ίσως να είμασταν από τους πιο σχετικούς, και παίρνω την απόφαση να ανοίξω το στόμα μου.

-Κοιτάξτε, ο τάδε είναι σίγουρα γνώστης του αντικειμένου αλλά σε μια τέτοια ημερίδα μάλλον είναι περιορισμένος στο να εκφράσει μόνο την πλευρά των τάδε. Την πλευρά των τάδε την ξέρουμε, έχουν πεί αυτό και το άλλο, και έχει εκφέρει άποψη και η ΕΕ σχετικά με αυτό, και το Υπουργείο και ο ένας και ο άλλος. (με άλλα λόγια τι να μας πεί και ο τάδε, έχουμε ξεσκιστεί στη δουλειά, το έχουμε ψάξει το θέμα ξανά και ξανά, ποτέ δεν μας ζητήθηκε η γνώμη, μάταιη δουλειά, ακούστε και εμάς που στο κάτω κάτω μας πληρώνετε).

Μη μου πείτε να ντραπώ, έπρεπε κάποια στιγμή να λαμογιέψω. Σκοπός πάντα η απουσία από το γραφείο, ούτε να θάψω κανέναν, ούτε να καβαντζώσω λεφτά, προνόμια, κτλ. Ας διοργανώσουν καλύτερες ημερίδες στο κάτω κάτω. Πίστωση χρόνου θέλω να δω πως θα τα βγάλω πέρα στο μπαξέ τσιφλίκ που ονομάζω δουλειά και μερικές διαλείμματοημερίδες. Να ευχαριστείς το Θεό που έχεις δουλειά, λέει η μαμά. Τί να μας πεί κι ο Θεός ρε μαμά;

μνημόσυνο

Περπατούσα μια μέρα, πήγαινα στο σπίτι της γιαγιάς. Ένιωθα μια χαρά μέσα μου που η γιαγιά δεν ήταν εκεί ή μάλλον μια ανακούφιση. Έχει έναν χρόνο που μας άφησε και το ότι δεν θα την έβλεπα να υποφέρει, να μας κοιτάζει και να μην μπορεί να μιλήσει, είναι ανακούφιση. Όχι τόσο γιατί απεχθάνομαι αρρώστιες, κτλ αλλά όταν ένας άνθρωπος έχει μείνει στη σκέψη όλων για το χαμόγελο του, μου την δίνει να τον λυπούνται οι πάντες -άσχετοι και σχετικοί. Ούτε καν είχα κλάψει στην κηδεία, πήρε τηλέφωνο η μαμά και μας είπε με την αδερφή μου: ελάτε, η γιαγιά έφυγε. Πήγαμε πρώτα σε ένα μπαράκι, ήπιαμε ένα σφηνάκι, ά ρε γιαγιά, έτσι θα μας ήθελες νομίζω, και μετά πήγαμε να αντιμετωπίσουμε το σόι που μοιρολογούσε. Ρώτησα βδομάδες μετά την αδερφή μου αν την σκέφτεται την γιαγιά. Ναι, μου λέει, μερικές φορές τα βράδια, στο σκοτάδι, φαντάζομαι το πρόσωπο της γεμάτο σκουλήκια βαθιά εκεί μέσα στο χώμα. Κάθομαι με τον ξάδερφο μου στο μπαράκι. Να σου δείξω μια φώτο μου λέει. Βγάζει το κινητό, μου δείχνει την γιαγιά την να ξεψυχάει. Γέλασα, είσαι τρελός, του λέω. Είχαμε συγκινηθεί και οι δύο. Πάμε στο μνημόσυνο προχθές. Άσχετες γυναίκες, που δεν τις ξέρω καν, πάνω από το μνήμα να μοιρολογούν και να λένε φράσεις-κλειδιά για βούρκωμα, "που είσαι να δεις τον άντρα σου, τα κορίτσια σου, τους γαμπρούς σου, τα εγγόνια σου, κτλ". Όχι ηλίθιες δεν θα κλάψω για σας, καλύτερα να πάω να κοιτάξω τον παππού, στέκεται πιο πέρα, ράκος και περήφανος. Τα παίρνω με τον παπά που τα αρπάζει κανονικά απο παντού και έχει πόσα διαμερίσματα και η κόρη του είναι περιζήτητη νύφη στο χωριό επειδή έχει λεφτά. Πάω στο τραπέζι μετά και πλακώνομαι στο κρασί 10 η ώρα το πρωί. Με κοιτάζει ο μπαμπάς, "συγχωρώ την γιαγιά", του λέω, και με αφήνει ήσυχη γιατί με καταλαβαίνει. Έρχεται δίπλα μου η κολλητή της γιαγιάς, μπορεί και 90 χρονών, την είχε καλύτερα και από αδερφή της. Μου κρατάει το χέρι και είναι χαρούμενη και γαλήνια. Εκεί βούρκωσα, για πρώτη φορά και για λίγο, γιατι τα μοιρολόγια δεν με συγκινούν, η αγάπη όμως, ναι.

riot grrl

i'm with my friends, planting another bomb, holding hands
planning the revolution just by being together
i could be anywhere

-Christine Doza (η θεική ύπαρξη της φωτογραφίας)